Οι συναυλίες, μερικές φορές, δεν είναι απαραίτητο να βιώνονται ως τέτοιες – δεν είναι απαραίτητο να αποτελούν αισθητικά events ή ενεργειακά hubs. Μπορεί να είναι απλώς ασκήσεις μνήμης, από αυτές που έχουν αξία μόνον εντός σου, χωρίς ιδιαίτερη σχέση με τις πραγματικότητες του περίγυρού σου, των social media ή της άνευ αξίας πληροφορίας.
Για τον Eric Burdon ήξερα, εξ΄αρχής, ότι δεν με ενδιαφέρει το περιφερειακό «hype» που προηγήθηκε της μεγάλης συναυλίας του στο Ηρώδειο ούτε το γεγονός ότι πιθανόν να είναι η τελευταία φορά που θα τον δούμε «live» εδώ. Δεν με ενδιέφερε καν να «σφραγίσουμε» αυτή του την παρουσία με κάτι ισχυρά «αναμνησιακό» - μια συνέντευξη, φερ’ ειπείν. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν ο Eric και τα τραγούδια – σε μια τελετουργία της στιγμής. Στις 27 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο…
Όλα μπορούν να βρεθούν σε libraries – τα τραγούδια και τα γεγονότα. Μπορεί κανείς να τα ανακαλέσει με ασφάλεια, ανά πάσα στιγμή. Πάντα όμως υπάρχει η πιθανότητα να διαφεύγει το γεγονός: σε όσους Beatles και Stones κι αν θεμελιώθηκε το ροκ (συμπεριλαμβανομένου κι αυτού του μέλλοντός μας), δεν βρέθηκε βρετανική λευκή φωνή που να μπαίνει τόσο βαθιά μέσα στην καρδιά του ρυθμ εντ μπλουζ όσο αυτή του Eric Burdon – πράγμα που ισχύει και σήμερα, 55 χρόνια μετά, παρά τις όποιες προσπάθειες για back to black, απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Αυτό που συμπυκνώνει το νόημα της βραδιάς είναι το «Soul of a Man», το τραγούδι του Blind Willie που τραγούδησε ο Eric κάπου προς τη μέση μιας συναυλίας που κρατούσε άσβηστη τη φωτιά, με μια μπάντα που αξίζει να φέρει τον τίτλο «& The Animals» πλάι σ’ αυτό του Eric Burdon.
Δείτε το ροκ κοντσέρτο αυτό σαν κομμάτι πραγματικής ιστορίας. Δείτε και τη συναυλία, αν δεν είσαστε εκεί – κυκλοφορεί μαγνητοσκοπημένη στο ίντερνετ. Το πως το είδα εγώ είναι δική μου υπόθεση. Αν και οι τίτλοι των τραγουδιών, από το «Sometimes I Feel Like a Motherless Child» ως το «It’s My Life», λένε όλη την αλήθεια.
