H Florence και η σχεδόν αστραπιαία εξαφάνιση των εισιτηρίων για τις συναυλίες της (δύο στο Ηρώδειο 19 και 22/9 και μία στο Κλειστό Γαλατσίου στις 21/9) ήταν το βασικό θέμα στις popular αναζητήσεις μας στην καρδιά του καλοκαιριού. Για κανέναν καλλιτέχνη μέχρι τώρα δεν πρέπει να έχει παρουσιαστεί τέτοια αυξημένη ζήτηση και τόσο άμεση κατανάλωση, όμως αυτό μπορεί να είναι και η ψευδαίσθηση του διαδικτυακού χρόνου. Το γεγονός είναι ότι οι Florence + The Machine θα γέμιζαν άνετα άλλα δύο Ηρώδεια, αν υπήρχαν διαθέσιμες ημερομηνίες.
Μιλάμε για τη Florence κι επικεντρωνόμαστε στο δικό της πρόσωπο, ξεχνώντας πως βασικά, όσο σπουδαία κι αν είναι η φωνή της Florence Welch και όσο όμορφα κι αν καταγράφεται στην εξελικτική της πορεία, στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα γκρουπ. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Το πρώτο τους άλμπουμ πάντως, το «Lungs» (2009), διαθέτει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μουσικά μια indie ομάδα με εμφανή προτερήματα τα οποία οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην επιτυχία.
Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα όμως, με το «High as hope» (2018), είναι σαφές πως έχουμε ξεκάθαρα μια ποπ σταρ που ορίζει την κατάσταση μέσα από το προσωπικό της σύμπαν – και από τις εκλεκτικές μουσικές της φυσικά. Για άλλη μία φορά η θεϊκή φωνή της Florence, με τις ποικίλες αναφορές στο συνολικό γυναικείο ποπ/ροκ φωνητικό πεδίο, μας δίνει ένα εξαίσιο αισθητικό αποτέλεσμα – κι ένα εντελώς γοητευτικό πακέτο, που οφείλεται στη συνέχεια και τη συνέπεια της δουλειάς που κάνει στο μεσοδιάστημα.
Από την πρώτη στιγμή που η 21χρονη Florence Welch και η 27χρονη Isabella «Machine» Summers έγιναν δημιουργικό γκρουπ, το ταλέντο τους αναγνωρίστηκε από το BBC και βρήκε δίοδο για να αναδειχτεί. Τα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ των Florence + The Machine μπήκαν σε αρκετά κινηματογραφικά και τηλεοπτικά σάουντρακ και το αξιόμαχο του γκρουπ, με πρώτο πλάνο μια υπέροχη φωνή, διευρύνθηκε τόσο ώστε να αποτελεί κορυφαίο live act για τις περισσότερες φεστιβαλικές σκηνές. Με το «Lungs» να πετυχαίνει εν ριπή οφθαλμού στην αμερικανική αγορά, το live πεδίο του γκρουπ διευρύνθηκε περαιτέρω – και παραμένει έκτοτε το δυνατό του σημείο. Αυτό σημαίνει πως ήδη από το 2010 μια συναυλία των Florence + The Machine είναι κορυφαίο event ασυζητητί.
Το άλμπουμ «Ceremonials» (2011) ραφινάρει όλες τις μουσικές κατευθύνσεις του «Lungs» κι επιπλέον, μέσα από τα κομμάτια του δίσκου, βγαίνουν όλες οι ερμηνευτικές αρετές ενός πραγματικά αέρινου ξωτικού που παίζει τη φωνή της –αλλά και το συναίσθημα– από Kate Bush μέχρι Tori Amos, ενδεχομένως διαθέτει κάποιες ιδιότητες που θεωρούσαμε πως ήταν μόνο της Bjork, ακολουθεί την «εικαστική» εικόνα της Stevie Nicks (εγώ ακούω και πράγματα από την Joni Mitchell να εξελίσσονται στην πορεία), ενώ σίγουρα οι περισσότεροι (δηλαδή οι μη alternative) βλέπουν στη Florence μια πορεία ανάλογη (απλώς πιο μοντερνιστική) με αυτήν της Loreena McKennitt – προς το μέινστριμ.
Λέγεται ότι μέχρι να βγει το «How big, how long, how beautiful», στα τέλη Μαΐου του 2015, η Florence είχε να παλέψει με πολλά εσωτερικά θέματα. Το σίγουρο είναι, όπως προκύπτει και από την ακρόαση του άλμπουμ, πως θέλει άλλου είδους ποιότητες –και κότσια φυσικά– για να είσαι ποπ σταρ στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα από ό,τι π.χ. η Madonna στα ’80s! Η Florence πετυχαίνει πλήρως να γίνεται μέρος του ποπ σκηνικού, χρησιμοποιώντας αλλά κι επανεγγράφοντας τους κώδικές του. Φαίνεται να χρησιμοποιεί αυτή το σύστημα και παράλληλα να κρατάει τους δημιουργικούς της δρόμους ανοιχτούς. Ξέρει πώς να αντλεί από τη folk, το μπλουζ, τη σόουλ και αυτό φαίνεται στο «How big…», που μπορεί να είναι και δελτίο ταυτότητας. Αυτό δείχνει το εξώφυλλο του δίσκου – και το μικρό φιλμ «The Odyssey» που ακολούθησε.
Pop Flo-Culture
Action
Η αρτίστικη ποπ της Florence ταιριάζει απόλυτα με ποικίλες ακτιβιστικές τοποθετήσεις της, όπως με το να εμφανίζει το ουράνιο τόξο των ΛΟΑΤΚΙ στις συναυλες της ή στο βιντεοκλίπ του «Big God».
«Game of Thrones»
Εκτός από το «Jenny of Oldstones», που έκλεισε το δεύτερο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν, το κομμάτι τους από το «Ceremonials», με τίτλο «Seven Devils», είχε παίξει σε παλιότερο τρέιλερ.
Μόδα
Από το αρχικά αγορίστικο ντύσιμο έχει εξελίξει ένα ιδιαίτερο σοφιστικέ στιλ, που αντιγράφει εν μέρει ένα από τα «είδωλά» της, τη Stevie Nicks των Fleetwood Mac. Τώρα όμως αυτή έχει το πάνω χέρι.
Περισσότερες πληροφορίες
Florence + The Machine
Tο μουσικό φαινόμενο που έχει συναρπάσει κοινό και κριτικούς έρχεται στην Ελλάδα
