Φίλε Λαυρέντη, αύριο θα τα λέγαμε (σίγουρα) στο Ηρώδειο μετά τη μεγάλη συναυλία σας με τον Νίκο. Θα φρόντιζα να σε ψιλοτσατίσω τονίζοντάς σου για μια ακόμα φορά πως εγώ ήμουν πιο πολύ φαν των Φατμέ πίσω στα ‘80’s παρά των Τερμιτών. Μάλλον θα βάζαμε τα γέλια…
Τώρα νιώθω τα μάτια μου υγρά. Πριν από λίγο μου τηλεφώνησαν πως έφυγες τη νύχτα – μετά από την συναυλία σου στον Βόλο, την πατρίδα σου. Με τον Νίκο, πάντα. Την είχα χαρεί πολύ αυτή τη συνεργασία γιατί και οι δυο σας αντιπροσωπεύατε μερικές από τις πιο ωραίες σελίδες στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι τις τελευταίες δεκαετίες. Από τις καλύτερες της γενιάς μας. Και τα τραγούδια, όπως πάντα ήξερες, έχουν τη συνήθεια να μένουν. Να υπάρχουν και να θυμίζουν.
Η ζωή όμως τα φέρνει όπως θέλει αυτή. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Καλό ταξίδι, Λαυρέντη! Ελπίζω η αυριανή σας συναυλία να μη ματαιωθεί – υπάρχουν φορές που η απουσία μετράει σαν παρουσία…
[Τελικά, η αυριανή συναυλία στο Ηρώδειο ματαιώθηκε]
