Πέρυσι κυκλοφόρησε η μεστή τριπλή συλλογή «50 for 50» για να γιορτάσει την 50ή επέτειο του συγκροτήματος που έφερε κάτι διαφορετικό στη ροκ σκηνή· και αυτό το «διαφορετικό» ήταν κάτι που με άνεση κολλούσε σε όλες τις επεξηγηματικές ετικέτες (art rock, hard rock, folk rock, ακόμη και jazz rock) που έπρεπε να καταναλωθούν στα ’70s. Το γκρουπ αυτό, με το όνομα «Jethro Tull» (το οποίο ανήκε σε έναν Βρετανό καινοτόμο και μεταρρυθμιστή της αγροτικής τεχνολογίας του 17ου προς το 18ο αιώνα), ενώ αντλούσε από όλες τις γνωστές ποπ πηγές των ’60s, είχε μια μοναδικότητα ως προς την επεξεργασία και την παρουσίασή τους, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται καινοτόμοι κι εκκεντρικοί.
Αν και η πρώιμη εξέλιξη του γκρουπ οφειλόταν σε μια παρεΐστικη και ομαδική διεργασία ανάμεσα σε φίλους, ήταν η φυσιογνωμία και η προσωπικότητα του Σκοτσέζου Ian Anderson που κυριάρχησαν τελικά, ορίζοντας και τη φυσιογνωμία του γκρουπ. Ιδιαίτερος τραγουδιστής και πολυοργανίστας επί της ουσίας, ο Anderson κατάλαβε από πολύ νωρίς πως ως frontman θα ήταν ένας β΄ κλάσης κιθαρίστας κι επέλεξε να μάθει σε χρόνο-μηδέν φλάουτο· και μάλιστα με την τεχνική του πρωτοπόρου jazzman Rahsaan Roland Kirk, που ήταν ανάμεσα στα hip πράγματα της εποχής (τέλη ’60s).
Το γεγονός επίσης ότι ο Ian Anderson ζούσε σε ένα ψυχρό και υγρό δωμάτιο τον είχε αναγκάσει να πάρει ένα χοντρό και βαρύ παλτό για να είναι ζεστός, στοιχείο που έγινε, μαζί με το φλάουτο και τον ιδιαίτερο τρόπο που το έπαιζε, χαρακτηριστικό της σκηνικής του αμφίεσης – συν το γεγονός ότι στεκόταν με το ένα πόδι στη σκηνή (σαν πελεκάνος, φλαμίνγκο ή κάτι τέτοιο)! Η μοναδικότητα των Jethro Tull έγινε φανερή ήδη από τον πρώτο τους δίσκο «This was» (1968), ένα επί της ουσίας blues άλμπουμ, που όμως διέφερε από οτιδήποτε άλλο είχε βγάλει μέχρι τότε η βρετανική σκηνή του rhythm & blues. Αυτό οφειλόταν τόσο στην ιδιαίτερη φωνή και το out of this world φλάουτο του Anderson όσο και στους σπουδαίους κιθαρισμούς του Mick Abrahams. Και οι Jethro Tull είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν όνομα παίζοντας σε μυθικά κλαμπ όπως το «Marquee».
Για τους πιουρίστες του blues όμως ήταν απαράδεκτο να ακούγονται όργανα όπως το φλάουτο σε τέτοια μουσική ξεκάθαρης φόρμας κι επιπλέον ο κιθαρίστας Abrahams, ο κλασικός μποέμ ρεμπεσκές, δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει tour με το γκρουπ. Έτσι οι Jethro Tull αναγκάστηκαν να ψάξουν για άλλον και ο ιδανικός ήταν ο Martin Lancelot Barre, που σφράγισε με τον ήχο και τη δεξιοτεχνία του το γκρουπ (έως τη διάλυσή του το 2012) κι επηρέασε κιθαρίστες όπως ο Mark Knopfler, ο Joe Bonamassa, ο Joe Satriani κ.ά. Έτσι οι Jethro Tull βγαίνουν το 1969 με το αριστουργηματικό «Stand up», που τους πάει στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ. Η επιτυχία συνεχίζεται με το «Benefit» (1970) και το σπουδαίο «Aqualung» (1971), που ορίζει ένα art rock διαφορετικό φέρ’ ειπείν από αυτό των Yes, πιο αφηγηματικό και πιο θεατρικό – όπως καταγράφεται στα «Thick as a brick» (1972) και «A passion play» (1973).
Το progressive rock παίρνει μια ξεχωριστή διάσταση από το λίαν επιτυχημένο δισκογραφικό output του γκρουπ, που φλετράρει δημιουργικά τόσο με το hard όσο και με το folk rock: «War child», «Minstrel in the gallery», «Too old to rock ’n’ roll…», «Songs from the wood», «Heavy horses». Οι Jethro Tull έως το 1978 έχουν κλείσει μια δημιουργική δεκαετία με πραγματικά αριστουργήματα – που σαφώς αρκούν για να καλύψουν άλλα 40 χρόνια. Με κάποιες «τροποποιήσεις», φυσικά, στις κατευθύνσεις του Ian Anderson που αγγίζουν την ηλεκτρονική μουσική ή το heavy metal κατά περίπτωση. Το «Krest of a knave» του 1987 π.χ. είναι κάτι άλλο, που ανταποκρίνεται πλήρως στην εποχή του και σάρωσε τα Grammy, κάνοντας ακόμη και τους Metallica να φοβηθούν.
Οι Jethro Tull συνεχίζουν απτόητοι. Ακουμπούν στις μουσικές του κόσμου στα ’90s και αποκαλύπτουν την ακουστική πτυχή τους. Αναγνωρίζουν την κλασική υπόστασή τους, γερνούν όμορφα και διαλύονται επίσημα το 2012. Όμως τα 50χρονά τους κάνουν τον Ian Anderson να επιθυμεί μια τελευταία γιορτή: αυτή που θα απολαύσουμε στις 15/6 στο Ηρώδειο.
