«Ch-ch-changes»: Οι μουσικές του Ντέιβιντ Μπόουι ζωντανεύουν στο Μέγαρο Μουσικής

Δεν είναι λίγες οι μεγάλες ποπ φυσιογνωμίες με διαρκή και, φυσικά, διαχρονική επίδραση στα σύγχρονα μουσικά δρώμενα, όμως καμία δεν είναι ισχυρότερη από αυτήν του Μπόουι. Έχουν γραφτεί τόσα για κάθε όψη και πτυχή της καλλιτεχνικής πορείας και ζωής του, όμως οι απαντήσεις που τη μία στιγμή θεωρούμε οριστικές και αμετακίνητες έρχονται την επόμενη να ανατραπούν (εντός μας), κάνοντας έτσι τη φυσιογνωμία του Μπόουι να φαντάζει ακόμη πιο αινιγματική – τριάμισι χρόνια μετά τη φυσική του αναχώρηση.

Οι κατά καιρούς χαρακτήρες κι ενσαρκώσεις του (Ziggy Stardust, Aladdin Sane, Thin White Duke κ.ο.κ.), όπως και όλοι οι άλλοι ρόλοι που υποδύθηκε στη ζωή, στη μουσική, στο σινεμά, στη μόδα κ.λπ., τείνουν να υπερβούν τα όρια μιας συνηθισμένης αντίληψης της ποπ κουλτούρας και, ανεξαρτήτως της ποιοτικής στάθμης του εκάστοτε καλλιτεχνικού αποτελέσματος, καταλήγουν στο συμπερασματικό γεγονός ότι ο ροκ σταρ που όλοι ξέρουμε ως Ντέιβιντ Μπόουι μέσα στις πέντε δεκαετίες της καλλιτεχνικής του δράσης όχι μόνο δεν άφησε τίποτε ανεπηρέαστο, αλλά φρόντιζε και με εκπληκτική ενόραση να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά. Ακόμη και η έξοδός του από αυτόν τον κόσμο (ή η μεταφορά του σε άλλη διάσταση) γίνεται τόσο ισχυρό καλλιτεχνικό event («Blackstar», 2016), που αυτοδικαίως εντάσσεται στις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης μουσικής δράσης/δημιουργίας.

Με βάση αυτό το από κάθε άποψη εκπληκτικό τελείωμα της γήινης πορείας του Starman –και από την πλευρά του σωστού ακροατή/καταναλωτή των προϊόντων της ποπ κουλτούρας–, όλο και πιο πολύ νιώθω την ανάγκη να πάω πίσω στα 1967 και στο παραπεταμένο πρώτο του άλμπουμ («David Bowie») και να ξεπεράσω το (αρκετά βαρετό πια) «Ziggy Stardust», έχοντας ζήσει για ακόμη μία φορά την άφθαρτη ομορφιά του «Hunky Dory». Όσο για το «Pin ups», εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο όμορφες θεατρικές παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει σε αυτόν τον ευμετάβλητο κι επίπλαστο ροκ κόσμο, με τον πρωταγωνιστή του να τραγουδάει το «See Emily play» εσαεί...

Έτσι, μουσικά μιλώντας, έχουμε κάνει ένα ταξίδι από το mod vaudeville μέχρι το πρώιμο hard rock και από την τυπική ψυχεδέλεια στο glam, αγγίζοντας στη συνέχεια την καρδιά της soul.

Ο ήρωάς μας αλλάζει συνεχώς πρόσωπα, γίνεται ο γοητευτικός χαμαιλέοντας που όλοι ξέρουμε, όμως ακόμη και μόνο την «τριλογία του Βερολίνου» να είχε βγάλει (ήτοι τα άλμπουμ «Low», «Heroes», «Lodger) θα ήταν αρκετή για να τον συμπεριλάβουμε στους μεγάλους του ροκ. Διότι, όπως πάντα, η μουσική είναι αυτή που μένει ως μετρήσιμο αισθητικό αποτέλεσμα μέσα από την ιστορική μυθοπλασία, τις εξαρτήσεις, το αχαλίνωτο bisexual σεξ, τις ιδεολογικές διαστροφές ή ακόμη και την ομαλή οικογενειακή ζωή. Όλα τα έχουν ο βίος και η πολιτεία του Ντέιβιντ Μπόουι...

Και η μουσική του εμπεριέχει αλλαγές, καθώς επηρεάστηκε και ταυτόχρονα επέδρασε σε οτιδήποτε κινείται από το punk μέχρι την electronica και από την disco στην jazz. Ακόμη και σήμερα η «ανάγνωση» των επιμέρους φάσεων της τέχνης του Μπόουι μπορεί να κρύβει εκπλήξεις, ακόμη και μέσα στο στενό πλαίσιο των προφανών σουξέ του, όπως τα «Let’s dance», «Space oddity», «Heroes», «Modern love», «Life on Mars» και τόσα άλλα. Τις αλλαγές αυτές ή πιο σωστά τις «Ch-ch-changes» θέλει να παρουσιάσει η παράσταση/αφιέρωμα που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής (17/5) από τη Heroes Tribute Band, η οποία έχει στην πρώτη γραμμή τους τραγουδιστές Νεκτάριο Nekk Γεωργιάδη, Tolis Fasois, Lou is, Γιώργο Μπίλιο και Sugahspank! – και guest τον Βαγγέλη Γερμανό.

Τρία βιβλία για τον Μπόουι

«The Man Who Sold the World», Peter Doggett

Aπό τις πιο εμβριθείς μελέτες της μουσικής του στα ’70s μέσα από συνδυαστική χρήση κριτικής και βιογραφικών στοιχείων.

«David Bowie: A Life», Dylan Jones

Eξαιρετικό βιογραφικό πορτρέτο φτιαγμένο μέσα από πολλές συνεντεύξεις, και του ίδιου του Μπόουι, και των ανθρώπων που τον γνώριζαν.

«Αναζητώντας τον Starman», Μαρία Μαρκουλή

Όμορφο αφήγημα με αστυνομικές και διαπλανητικές προεκτάσεις, που εδράζεται στην αισθητή και υπεραισθητή παρουσία της μουσικής του Μπόουι.