Όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Eight Winds», το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Σωκράτη Σινόπουλου – και του κουαρτέτου του – για την ECM, ο ήχος και η «μέθοδος» προσέγγισης με ταξίδεψαν χρόνια πίσω, στη δεκαετία του ’70, όταν διαμορφωνόταν η ποιότητα αυτού του ξεχωριστού ήχου που σήμερα ονομάζουμε «ευρωπαϊκή τζαζ», που οφείλει τα μέγιστα στην ύπαρξη και τις παραγωγές αυτής της εταιρίας, που συμπληρώνει 50 χρόνια ζωής. Πιο συγκεκριμένα, βρήκα σαφείς αναλογίες και ομοιότητες του κουαρτέτου του Σωκράτη Σινόπουλου με το κουαρτέτο του Νορβηγού μπασίστα Arild Andersen – ιδιαίτερα με τον δίσκο «Shimri» του 1977. Όχι, φυσικά, στις συνθέσεις και στα κομμάτια – που σε κάθε περίπτωση έχουν αυτονομία και ιδιαίτερα ισχυρή ταυτότητα – αλλά στο feeling και τις ποιότητες του «ταξιδιού» που τα δυο γκρουπ, με τόση χρονική διαφορά μεταξύ τους, επιχειρούν. Είναι εκπληκτικό πόσο η «λυγμική» ποιότητα της πολίτικης λύρας του Σωκράτη Σινόπουλου βρίσκει αναλογίες στο παίξιμο στο σαξόφωνο του Juhani Aaltonen πριν από 40 τόσα χρόνια.
Το δεύτερο άλμπουμ του κουαρτέτου του Σωκράτη Σινόπουλου στην ECM, το «Metamodal», έρχεται τώρα, τέσσερα χρόνια μετά από το «Eight Winds», και είναι η ίδια («λυγμική») ποιότητα της λύρας που το ανοίγει με το «Lament». Έτσι, αρχίζει ένα παραμυθένιο ταξίδι στον κόσμο («κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη…») που μας πάει σε κάθε φάση της ζωής – με όλες τις χαρές, τις περιπέτειες, τις λύπες, τις αγωνίες, τις συγκινήσεις κ.λπ. που θα ζήσουμε. Εδώ τα παιδιά [Σωκράτης Σινόπουλος (λύρα), Γιάννης Κυριμκιρίδης (πιάνο), Δημήτρης Τσεκούρας (κοντραμπάσο), Δημήτρης Εμμανουήλ (ντραμς)] δεν χρειάζονται καμιά ετικέτα (ευρωπαϊκής ή άλλης «τζαζ») για να βυθιστούν ελεύθερα στην μαγεία της (όποιας) παράδοσης και να βγάλουν κομμάτια που είναι πραγματικά διαμάντια, πέρα από αισθητικούς προσδιορισμούς – ή και περιορισμούς. Το κουαρτέτο του Σωκράτη Σινόπουλου, σαν μια δημιουργική ομάδα/μονάδα, βρίσκει τον δρόμο του μέσα από τα εννέα κομμάτια του δίσκου και εμείς αφηνόμαστε να πάμε μαζί του.
