Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δια πάσα νόσον!

Με δήλωση του ίδιου του Αλκίνοου, ενώ εδώ και χρόνια δουλεύει πάντα με σπουδαίους μουσικούς και έχει φτιάξει μια από τις πιο δυνατές μουσικές ομάδες, εν τούτοις, από καιρού εις καιρόν νιώθει την ανάγκη να βρίσκεται μόνος, με τα τραγούδια του γυμνά στη σκηνή και με ένα όργανο (κιθάρα ή λαούτο) στην αγκαλιά του, εξασκώντας την πανάρχαια – και προφανώς αρχέγονη – τέχνη του ραψωδού / τραγουδοποιού. Είναι κάτι που ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κάνει εδώ και χρόνια με πολύ μεγάλη αισθητική και καλλιτεχνική επιτυχία. Για την ακρίβεια, δεν μου έρχονται στο νου πολλοί που μπορούν να σταθούν μόνοι με τα τραγούδια τους μπροστά στο (όποιο) κοινό και να πάνε το ταξίδι τους ως το τέλος. [Ένα πρόσφατο παράδειγμα ενός τέτοιου μεγάλου καλλιτέχνη σε σόλο performance είναι, φυσικά, αυτό του Peter Hammill στο «Gagarin 205»]. Ο Αλκίνοος, για πάνω από τρεις ώρες, σε διαρκή και ουσιαστική επαφή, αλληλεπίδραση και συνομιλία μαζί μας…

Ξεκίνησε αυτές τις σόλο εμφανίσεις πέρυσι από το «Κύτταρο» και συνέχισε. Εμείς τον ακούσαμε και στον Κήπο του Μεγάρου και τώρα ξανά εδώ. Δεν πρόκειται για ένα απλό συναυλιακό event – είναι περισσότερο μια διαδικασία κάθαρσης, μια θεραπευτική αγωγή. [Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι, έτσι είναι η ΜΟΥΣΙΚΗ – ίσως και όλο αυτό που λέμε ΤΕΧΝΗ]. Αυτή την αίσθηση (και αντίληψη) την είχα από παλιά – γι’ αυτό και πήγαινα (και πηγαίνω) πάντα σε καλλιτέχνες που μου χαρίζουν αυτή τη θεραπευτική «δόση» που μου είναι απαραίτητη: στον Διονύση, στην Ελευθερία, στον Νίκο, στον άλλο Νίκο, στον Θάνο – παλιότερα στον Δημήτρη και στον Άκη, στον Νίκο και στον Μανώλη. Και σε άλλους…

Τα τραγούδια που λέει ο Αλκίνοος είναι χιλιοακουσμένα (και πολυπαιγμένα κατ’ ιδίαν, σε ότι μας αφορά) – όμως κάθε φορά ακούγονται σαν καινούρια… Το κοινό εδώ έρχεται για να ακούσει – και ακούει… Ο Αλκίνοος, είτε με γκρουπ είτε σόλο, συνηθίζει να λειτουργεί πάντα σαν ΟΜΑΔΑ – ποτέ ερήμην των ανθρώπων που πάνε για να τον ακούσουν. Συνδιαλέγεται μαζί τους, μαζί μας γιατί, απλά, μέσα από το τραγούδι μας εμπεριέχει και τον εμπεριέχουμε. Έτσι, μπαίνουμε όλοι μας ωραίοι σ’ αυτή την παράσταση και φεύγουμε (όλοι μας!) ακόμα πιο ωραίοι! Το νιώθουμε στην ατμόσφαιρα και το βλέπουμε στα πρόσωπα και στα βλέμματα. Στα νεανικά και στα πιο νεανικά. Ο Αλκίνοος το πετυχαίνει αυτό με τα τραγούδια του, με τα σχόλια, τις ιστορίες και το χιούμορ του, με τον τρόπο που μουσικοποιεί και παίζει πάνω στη σκηνή. Και έτσι, η τέχνη του γίνεται μια θεραπευτική διαδικασία. Δια πάσα νόσον…

Δεν επιθυμώ να μπω σε λεπτομέρειες για το πρόγραμμα. Είναι από το είδος της τέχνης που ο αείμνηστος LeRoi Jones είχε ονομάσει The Changing Same - και που έχει πεδίο εφαρμογής εκεί όπου πραγματικά αξίζει. Όπως εδώ.
ΥΓ. Τα σκηνικά είναι του Άντη Ιωαννίδη.