Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου «συνομιλεί» με το κοινό του

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου δεν στερείται ιδεών. Το βλέπουμε συνεχώς με την προσθήκη νέων έργων σε ένα ήδη πλούσιο σύνολο που απαρτίζουν συνθέσεις του εκτενούς φόρμας και συμφωνικής κλίμακας, κινηματογραφικά και θεατρικά σάουντρακ, τραγούδια που διανθίζουν τη ζωή μας κ.ο.κ. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέχρι σήμερα ο Δημήτρης γράφει και ποιεί σπουδαία μουσική, αποτελώντας την ευδιάκριτη συνέχεια των μεγάλων του κοντινού μας παρελθόντος.

Τα τελευταία χρόνια ειδικότερα δείχνει να επικεντρώνεται (όχι κατ’ αποκλειστικότητα όμως) σε έργα συμφωνικού χαρακτήρα, δίνοντάς μας και από ένα κομψοτέχνημα κάθε φορά: «Μέρες Επιταφίου», «Μύθοι του Αισώπου», «Σατυrικόν», «Το χρονικό ενός πρώιμου φθινοπώρου», «Ερωτικός λόγος», «Ζωγραφικά σάουντρακ»... Τώρα, με τις συμφωνικές του μινιατούρες πάμε σε κάποια αντινομία, καθώς ο όρος «συμφωνικός» παραπέμπει σε κάτι μεγάλης φόρμας –και συνεπώς διάρκειας–, πράγμα που κοντράρει με τη λέξη «μινιατούρες».

© Nicolas Mastoras

«Οι συμφωνικές μινιατούρες προκύπτουν από στιγμές απειθαρχίας, αναρχίας και αντίστασης του μυαλού στη διαδικασία σύνθεσης ενός άσχετου, μεγαλύτερου και χρονοβόρου έργου», σημειώνει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. «Είναι σπαράγματα από ακυρωμένες επιθυμίες που ξετρυπώνουν λαθραία μέσα σε άσχετες συνθέσεις και σε πιάνουν στον ύπνο». Έτσι, για να υπάρξει ένας συνδετικός ιστός ανάμεσα σε αυτά τα «άσχετα» συμφωνικά κομμάτια που θα ακούσουμε στη Στέγη (15-16/2), ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μας καλεί να φτιάξουμε τη δική μας ιστορία (κάτι που κάνουμε ούτως ή άλλως ως συνειδητοί ακροατές) και να του την προτείνουμε (δείτε τον τρόπο και τις λεπτομέρειες στο www.sgt.gr), ώστε το καλύτερο στόρι, το πιο τρελό και το πιο πρόσφορο κατά τον συνθέτη, να προσαρτηθεί ως λιμπρέτο στην έκδοση του έργου! «Ζητούμε την ιστορία ή απλώς το setup που δένει τα μέρη. Δεν µας νοιάζει πόσο λεπτομερής θα είναι η ιδέα. Αρκεί να είναι ικανή να δέσει λογικά τα μέρη σε µια περαιτέρω επεξεργασία», τονίζει ο Παπαδημητρίου.

Με δυο λόγια ο συνθέτης –σαν σε ριάλιτι, θα μπορούσε να πει κάποιος– ζητάει τη βοήθεια του κοινού για να τοποθετήσει το νέο του έργο στη μακρά σειρά κομψοτεχνημάτων του, που ξεκινούν με τον «Ηλεκτρικό άγγελο», τα «Τοπία», τη «Ρεβάνς», τον «Αρχάγγελο του πάθους», πάνε στην «Αναστασία», στον «Τσαλαπετεινό του Wyoming», στα «Τραγούδια για τους μήνες» και καταλήγουν στον «Καβάφη» και πιο πρόσφατα στις «Μπαλάντες της οδού Ατθίδων». Όλα αυτά μαζί μάς δίνουν το καλλιτεχνικό προφίλ ενός σπουδαίου συνθέτη και δημιουργικού καλλιτέχνη της εποχής μας, ενός ανθρώπου ο οποίος –με το «Ελληνικό Σχέδιο» που έχει στήσει με τους συνεργάτες του στη Στέγη– πάει τον πολιτισμό μας κάθε φορά ένα βήμα παραπέρα.

Τρία πρόσφατα συμφωνικά έργα

«Μύθοι του Αισώπου»

Ένα σπουδαίο μουσικό έργο, που θα μπορούσε να είναι η «Λιλιπούπολη» του 21ου αιώνα, αν δεν κρατούσε μια εντελώς δική του καλλιτεχνική ταυτότητα και πολιτική σημασία.

«Το χρονικό ενός πρώιμου φθινοπώρου»

Συμφωνικό αυτοβιογραφικό σάουντρακ με τις πολυμουσικές (ηχητικές) εικόνες να σχηματοποιούν μια ποιητική πραγματικότητα έτσι όπως ξετυλίγονται.

«Σατυrικόν»

Πάνω στο κείμενο του Πετρώνιου, ο συνθέτης φτιάχνει μια «σχεδόν» όπερα, ένα υπέροχο έργο για λυρικούς σολίστ, χορωδία και συμφωνική ορχήστρα, που ανταποκρίνεται πλήρως στην εποχή μας.