Ο Γιώργος Ζαμπέτας κατά Σταύρο Ξαρχάκο! Μέσα από μουσικές που γίνονται συμφωνικά ποιήματα και με τη Χάρι Αλεξίου να ιερουργεί. Οι παραστάσεις στο gazarte συνεχίζονται και τον Φεβρουάριο (2+3, 9+10, 16+17). Φυσικά, και αύριο (26/1).
Ο Γιώργος Ζαμπέτας έχει γράψει μερικές (πολλές!) μαγικές νότες / μελωδίες και ο Σταύρος Ξαρχάκος τους δίνει την αρχιτεκτονική δόμηση που τους αξίζει. Η Χάρις Αλεξίου ιερουργεί περνώντας τα λόγια του – και τον λόγο του – σ’ εμάς, κάτω. Και όσο περνάει η ώρα, ανεβαίνουμε, πάμε όλοι μαζί ένα ταξίδι: στα μπιστρό του Παρισιού ή στα κουτούκια του Μπουένος Άιρες – με τις μελωδίες του Ζαμπέτα να γίνονται τάνγκο. Και δεν μένουμε εκεί – ο Ξαρχάκος μας οδηγεί στο φαρ ουέστ που είναι ίδιο με την παλιά του γειτονιά, τα στέκια τα παλιά. Το ταξίδι γίνεται γλέντι – γιατί είναι γλέντι - κι αυτό μόνο η δεινότητα και η ευαισθησία του μαέστρου μπορεί να το μετουσιώσει όπως πρέπει. Το έχουμε ξαναπεί: στα χέρια του Σταύρου Ξαρχάκου ένα τραγούδι μπορεί να γίνει συμφωνικό ποίημα – και να δούμε την αξία του να γίνεται πολλαπλάσια. Και η Χαρούλα: μοναδική, με τον μαγικό τρόπο της που ξέρει πως να αγγίζει τις καρδιές μας. Ο «Ζαμπέτας κατά Ξαρχάκο» ακούγεται σαν την ωδή στη χαρά του Μπετόβεν ή το κοντσέρτο του Αρανχουέθ του Ροντρίγκο – είναι μουσικές που μπορούν να ταιριάξουν καλά πριν συναντήσουν την μπόσα νόβα του A.C. Jobim και πιάσουν θέση στην κατά Ζαμπέτα Μοιάζει με την Αργοναυτική εκστρατεία: «Πάρε ναυτάκι συριανό, λοστρόμο πειραιώτη κ.ο.κ.».
Στο «Gazarte» με τον Ξαρχάκο και την Αλεξίου – και την υπέροχη ορχήστρα τους – είναι ένα τρίωρο με τις μουσικές και τα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα, ενός μεγάλου συνθέτη που έρχεται μέσα από το αυθεντικό ρεμπέτικο. Και τα ακούμε (τα τραγούδια και τις μουσικές) όπως τους αξίζει. Ως το τέλος του Φεβρουαρίου – γιατί μετά σειρά έχει ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Γυρίζοντας στο σπίτι, ένοιωσα την ανάγκη να ξεφυλλίσω ξανά το αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Βίος και πολιτεία: Και η βρόχα έπιπτε… στρέιτ θρου», με τη ζωή του όπως τη διηγήθηκε στην Ιωάννα Κλειάσιου. Με πήρε το ξημέρωμα ακούγοντας το «Take Five» από το κουαρτέτο του Dave Brubeck.
