Νεοφιλαδελφειώτης, γεννημένος στον Περισσό το 1963. Αεκτζής που ασκεί τις φίλαθλες υποχρεώσεις του κάθε Κυριακή και απόφοιτος οδοντιατρικής που δεν εξάσκησε το επάγγελμα ποτέ. Από συντάκτης της «Οθόνης» στη Θεσσαλονίκη, αρχισυντάκτης και κατόπιν διευθυντής του περιοδικού «Σινεμά» και των «Νυχτών Πρεμιέρας» ως το 2007. Ακούει μουσική, βλέπει όλους τους αγώνες της Φόρμουλα 1 και έχει να πάει σινεμά σαν κανονικός άνθρωπος 17,5 χρόνια
Ανταπόκριση | 17-05-2019
Ο Χρήστος Μήτσης βρίσκεται στις Κάνες και μας εξηγεί γιατί οι μη προνομιούχοι αυτού του κόσμου κατέλαβαν τις οθόνες της Κρουαζέτ.
| 16-05-2019
H ζωή και το έργο του Σουηδού διάσημου δημιουργού συνδέονται εύστροφα κι εύστοχα, σε μια ειλικρινή σινεφίλ κατάθεση, που θολώνει συγκινητικά τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο μπροστά και το πίσω από την κάμερα.
Προπαγανδιστικό θέμα, το οποίο ο Αϊζενστάιν μετατρέπει σε ένα θεαματικότατο έπος πλαστικότητας και ρυθμού, μοντάροντας με αντιστικτικό, ιδιοφυή και πρωτοποριακό τρόπο εικόνα και ήχο (μουσική του Σεργκέι Προκόφιεφ).
Παλιομοδίτικο μελόδραμα υποψήφιο για 4 Σεζάρ, με ενδιαφέρουσα ταξική ματιά αλλά και πολλούς εύκολους ψυχολογισμούς.
Η τριλογία του «Sugartown» ολοκληρώνεται με άλλο ένα τραγικοκωμικό ενσταντανέ από τη… σουρεαλιστική καθημερινότητα της ελληνικής επαρχίας.
Συνέντευξη | 16-05-2019
Σκηνοθέτης βραβευμένων γυναικείων δραμάτων, η Γαλλίδα δημιουργός μιλάει για το πώς μετέφερε στην οθόνη ένα τολμηρό μυθιστόρημα της Κριστίν Ανγκό.
Ανταπόκριση | 15-05-2019
Το 72ο φεστιβάλ Κανών σήκωσε αυλαία με την νεκροζώντανη κωμωδία του Τζιμ Τζάρμους «The Dead Don't Die», μια ανατρεπτική όσο και προβληματική προσέγγιση της ζόμπι σινε-μυθολογίας.
| 09-05-2019
Feelgood συνδυασμός λογοτεχνικής κομεντί και αστυνομικού θρίλερ, καθοδηγούμενος από μια κομψή ερμηνεία του Φαμπρίς Λουκινί.
Τα κουκλάκια της Hasbro παραδίδουν τραγουδιστικά ελάχιστα αστεία και κινηματογραφικά απλοϊκά μαθήματα υπέρ της διαφορετικότητας.
Η Μπάρμπαρα Λένι («Magical Girl») χτίζει, χωρίς επαρκή βοήθεια, έναν χαρακτήρα γεμάτο απωθημένα, μυστικά και πάθη, τα περισσότερα από τα οποία δεν γίνονται ποτέ συναρπαστικά. Το ίδιο και η απλοϊκή κοινωνικοπολιτική κριτική του διστακτικού, συγκρατημένου Ντιέγκο Λέρμαν.
Τα ανθρώπινα –φυσικά και ψυχικά– όρια δοκιμάζονται σε μια καλοειπωμένη ιστορία με σασπένς και απρόσμενο φινάλε.
Αληθινή αλλά δραματικά ισχνή ιστορία, που δυσκολεύεται να γίνει ένα ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στο (δημόσιο) φαίνεσθαι και το (πραγματικό) είναι.
Συναισθηματικά στιβαρή προσέγγιση ενός μελοδραματικού θέματος, το οποίο γενικεύει την κριτική του πάνω στη σύγχρονη έλλειψη ανθρώπινης επικοινωνίας. Ζεστή σκηνοθετική ματιά, προβλέψιμη πορεία προς το συμφιλιωτικό φινάλε κι ένα πρωταγωνιστικό ντουέτο με συγκινητική ερμηνευτική χημεία.
Αγιογραφικό χρονικό, που μένει μόνο στη «γαργαλιστική» (και εκβιαστικά πολιτική) επιφάνεια της διαδρομής ενός ηθοποιού με λαϊκό γκελ, χωρίς να εξετάζει καθόλου τους λόγους που κινηματογράφος και θέατρο τον άφησαν στις ευκολίες του Δελφιναρίου και της βιντεοκασέτας.
| 02-05-2019
Αισιοδοξία και θλίψη συνδυάζονται ανοιχτόκαρδα σε ένα υποδειγματικής απλότητας μοντέρνο παραμύθι, που πατάει και με τα δυο του πόδια στη γη.
Οι ανισότητες της μετεπαναστατικής Κούβας εκτίθενται μέσα από ένα συμβατικό, απλό στη δομή, στην ανάπτυξη και στις ιδέες του οικογενειακό χρονικό γυναικείας χειραφέτησης.
Εύθραυστη φιγούρα και δυναμική παρουσία, η Ελ Φάνινγκ παίρνει πάνω της μια μελωδική εκδοχή του μύθου της Σταχτοπούτας, η οποία δεν παρεκκλίνει κεραία από ένα προβλέψιμα μελοδραματικό success story.
Φρέσκο, συγκινητικό και συναισθηματικά ειλικρινές οικογενειακό πορτρέτο λεπτών κινηματογραφικών αποχρώσεων.
Αληθινά γεγονότα διαποτίζονται με σουρεαλιστικό, μαύρο χιούμορ, αποκαλύπτοντας με άκρα κινηματογραφική σοβαρότητα τον κωμικοτραγικό παραλογισμό της Ιστορίας.
Μια νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη «διαβάζεται» με εικονογραφική λιτότητα, αφήνοντας τη λογοτεχνική αφήγηση (κυρίως ως φωνή off) να οδηγήσει αυτήν τη μικρής δραματικής έντασης κινηματογραφική αλληγορία πάνω στο πένθος και στην απώλεια.