Φίτα

Το Δουργούτι είναι από τις γειτονιές στις οποίες πηγαίνω για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Τα Σάββατα το μεσημέρι ψωνίζω στη μεγάλη λαϊκή αγορά, μερικά βράδια περνάω από τον "Τόμας" στη Μήτρου Σαρκουδίνου για το γαμάτο του κεμπάπ και κάποιες άλλες μέρες από Ντρουμ και Κασομούλη, εκεί που πριν από τέσσερα χρόνια το "Φίτα" άλλαξε τα vibes της περιοχής. Έτσι, σ’ αυτήν τη βραδινή ghost city άρχισαν να συχνάζουν "παράξενα πουλιά" της πόλης, αλλά και ωραίοι νέοι με προσεγμένη αισθητική και ντυσίματα. Κυριακή μεσημέρι, πάντως, εκτός από τους προηγούμενους, η σάλα έχει και αρκετές οικογενειακές συνευρέσεις με το ανθρώπινο κολλάζ να διευρύνεται και την ατμόσφαιρα να γέρνει ακόμη πιο πολύ σ’ αυτή την ήρεμη χαλαρότητα της τελευταίας μέρας της εβδομάδας∙ συμβάλει και το ζεστό νερό για να πλύνεις τα χέρια σου στις τουαλέτες, που είναι τόσο σπάνιο στα εστιατόρια της Αθήνας. Βοηθάει και το ότι τα τραπέζια κρατάνε τις αποστάσεις τους και δεν δημιουργείται φασαρία σε στιλ στριμωγμένου γαλλικού μπιστρό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το μαγαζί είναι ψόφιο∙ όταν ο χώρος γεμίσει, στις ατελείωτες τζαμαρίες απ’ όπου μπαίνει γλυκό το φως της μέρας αντανακλάται το μουρμουρητό της καλοπέρασης χωρίς να εμποδίζει την επικοινωνία σε κάθε τραπέζι. Η βιομηχανικής λιτότητας αίθουσα, με το γυμνό μπετόν στις κολόνες, τα εμφανή σιδερένια ρολά, τα πάνελ από μαυρισμένο σίδερο, την όμορφη μπάρα (μπορείς και να φας) με το μπρούτζινο υποπόδιο, τα μαρμάρινα τραπεζάκια και τις καρέκλες καφενείου, είναι πολύ εκφραστικά σχεδιασμένη και συντονίζεται με το χαρακτήρα της ψαγμένης γαστροταβέρνας. Επειδή ο καιρός, όσο προχωράμε προς την άνοιξη, καλυτερεύει, δεν είναι λίγοι αυτοί που προτιμούν να κάθονται έξω από το τζαμωτό, στην πρασιά που έχει μπροστά της μια μικρή αστική ζούγκλα από ακακίες, φίκους, μουσμουλιές και φοίνικες∙ σε λίγο θα προστεθεί στο σκηνικό και η μποεμία της εμβληματικής τους αιώρας ανάμεσα στα δύο δέντρα.

Μετά το "Φίτα" φανταζόμουν ότι, χωρίς να γίνει πλατεία Προσκόπων, ούτε φυσικά Tribeca και Shoreditch, θα άνοιγαν και κάποια άλλα μπαρ ή ιδιοσυγκρασιακά εστιατόρια σ’ αυτή την κινηματογραφική - με σκηνογραφικούς όρους- γειτονιά. Κινηματογραφική, όχι επειδή ο Νίκος Κούνδουρος γύρισε το 1954 την πρώτη του ταινία, τη "Μαγική Πόλη", αλλά και για την κυριακάτικη ερημιά και την ησυχία δίπλα στη decadence των προπολεμικων πολυκατοικιών πίσω από το "Intercontinental" και για τη σχεδόν απόκοσμη ησυχία τα βράδια, που τη σπάει μόνο το πηγαινέλα των φωτισμένων τραμ. Φαντάζομαι ότι σ’ αυτό το φυσικό σκηνικό, που τροφοδοτεί το ρεμβασμό και τη χαλαρότητα, θα μπορούσε άνετα να κινηματογραφήσει σκηνές ο Άκι Καουρισμάκι.

Προσφάτως η ομάδα του εστιατορίου μεγάλωσε, αφού στο δίδυμο των Φώτη Φωτεινόγλου και Θοδωρή Κασσαβέτη προστέθηκε ο Δημήτρης Δημητριάδης (ex "Artisanal"), ο οποίος έχει αναλάβει επικεφαλής στην κουζίνα. Αν και είναι μάλλον νωρίς να το πει κανείς, βλέπω μια εξέλιξη στην κουζίνα, που ενώ διατηρεί το ελληνικό χρώμα και ιδέες από την παράδοση της ταβέρνας, πασπαλίζει μερικά πιάτα και με σκανδιναβικό ή ακόμη με fusion πνεύμα. Οι γίγαντες, λ.χ., έρχονται μυελώδεις σε λευκή βερσιόν με ταιριαστή αισθητικά σκόνη καμένου πράσου, ένα ολόκληρο καρότο και μανιτάρια, συνδυασμένα με κρέμα γραβιέρας∙ είναι σαφώς νόστιμα όταν τα τρως όλα μαζί, αλλά λείπει το νακ της αρωματικής οξύτητας που θα φώτιζε και θα πρόβαλλε κάθε γεύση και τη σύνθεσή τους (όπως έμαθα το σέρβιραν αρχικά με ξύσμα λάιμ, άλλα κάποιοι πελάτες αντέδρασαν και βγήκε, νομίζω ότι πρέπει να επανέλθει). Από την άλλη, στο μενού ημέρας που αλλάζει συχνά, μας έτυχε ένα υπέροχο κατσικάκι: τρυφερούδι και γευστικότατο, μαγειρεύεται με βαθιά νόστιμο σταμναγκάθι, πιπεριές Φλωρίνης και απρόσμενο αλλά πολύ ταιριαστό κάρι, με μια διάχυτη ορεκτική οξύτητα να ανεβάζει την αρωματική του ένταση τόσο που να μη θέλεις να τελειώσει το πιάτο. Χωρίς αμφιβολία ήταν το καλύτερο απ’ όσα δοκίμασα.

Όλα, όμως, εδώ αξίζει να ξεκινούν με ψωμί, για το οποίο ο Δημητριάδης τρέφει μέγιστη αγάπη, και η αφράτη, λιμπιστική λαδένια αργής ωρίμανσης με προζύμι από ξινόχοντρο είναι ό,τι πρέπει. Η στριφτόπιτα είναι από τα "πρέπει" με το τραγανιστό φύλλο και τη μεστή γέμιση από κιμά, πράσο και γραβιέρα, επειδή έχει έναν αέρα fine comfort ραφιναρίσματος που την κάνει να ξεχωρίζει από το σύνηθες. Είναι σίγουρο πάντως ότι όποια πιάτα τονίζονται με οξύτητα ξεχωρίζουν για τη δροσερή τους ισορροπία και τα εκφραστικά πολυεπίπεδα αρώματά τους και δεν καταλαβαίνω γιατί η κουζίνα, που είναι σαφές ότι γνωρίζει καλά τι κάνει, δεν τη χρησιμοποιεί ευρέως. Ο άκρως μπιστρονομικός ντελικάτος μπακαλιάρος της σχάρας, λ.χ., συνδυάζεται με πεντανόστιμα χόρτα σ’ ένα απολαυστικά ξινό αβγολέμονο. Το στακάτο ταρτάρ "βουτυράτης" μπάφας με εκφραστικό ντοματένιο ζουμί, παιχνίδισμα από τραγανά μυρωδικά και πετυχημένη κόντρα από ταραμά θα ζωήρευε με λίγη παραπάνω οξύτητα. Την αιχμηρή της συνδρομή χρειάζονται στο αβγολέμονο αγκινάρας τους και τα γευστικά γιουβαρλάκια που ταιριάζουν πολύ με γλυκό, καψαλισμένο λάχανο και φρέσκια τρούφα. Το μόνο πιάτο στο οποίο ο συνδυασμός των υλικών δεν δουλεύει είναι η μοσχαρίσια ουρά, με γκόγκες (τα αρβανίτικα νιόκι), παντζάρια και σάλτσα από "κυανό" τυρί.

Τα επιδόρπια του Δημητριάδη δεν φωνάζουν, αλλά έχουν μια δυνατή εσωτερικότητα και πολύ μετριοπαθή γλύκα. Στακάτος ο σιμιγδαλένιος χαλβάς με καβουρντισμένο αμύγδαλο, παγωτό κανέλα και τραγανό αχλάδι μαγειρεμένο με ιβίσκο, πικρή και δυναμική η σεράνο, πρωτότυπα αφαιρετικό το ρυζόγαλο με κρεμ ανγκλέζ, που του λείπει το άρωμα των εσπεριδοειδών και εξαιρετική η σοφιστικέ "ματ" αμυγδάλου με γκανάς λευκής σοκολάτας.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 10/3.

ΦΙΤΑ Ντουρμ 1 & Κασομούλη 6-8, Νέος Κόσμος, 2114148624. Ωράριο λειτουργίας: Σάβ. & μεσημ. Κυρ. μόνο μεσημ. Κλειστά Δευτ. Τιμή: € 25-30 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.