© Λεωνίδας Τούμπανος
Διεύθυνση:
Tηλ:
Τιμές:
€20 - €25
Περπατάω και αναρωτιέμαι πόσο πιο κινηματογραφική μπορεί να γίνει η νύχτα μου έτσι όπως κινούμαι στην Πολυδεύκους. Ούτε 200 μέτρα απ’ το λιμάνι του Πειραιά με τα εντυπωσιακά κτίρια-έδρες μεγάλων εταιρειών, κι όμως εδώ βασιλεύει μια ησυχία βγαλμένη από παλιές εποχές. Βραδινή βιομηχανική ερημιά, φως υποβλητικό, αποθήκες, συνεργεία, σιδηρουργεία, όλα κλειστά και μόνο ένα φως πιο δυνατό, δυο μεγάλα βαρέλια και άλλα τόσα τραπέζια σηματοδοτούν το "Paleo". Η βραδιά είναι γλυκιά και μια παρέα κάθεται έξω και σιγοπίνει. Εδώ σ’ ένα παλιό κτίριο του 1900 έχει την έδρα του ο Γιάννης Καϋμενάκης, γέννημα-θρέμμα Πειραιώτης, που έχει καταφέρει να φέρνει κόσμο από όλο το Λεκανοπέδιο στο wine restaurant του, που αντιστρατεύεται σθεναρά το θέσφατο μαγαζί γωνία. Στο Google maps υπάρχει ακόμη η προ "Paleo" φωτογραφία του χώρου (εμπορία χαλκοσωλήνων, ατμοφράκτες και βάνες)· στα δεξιά του το χρωματοπωλείο του Σωτήρη Πολυδεύκη έχει χιουμοριστικό απόηχο, ενώ στα αριστερά του εδρεύει το ζαχαροπλαστείο "Bon Bon Fait Maison" και λίγο πιο κει η γκαλερί "The Intermission". Είναι πρόωρο ακόμα να πει κανείς ότι θα γίνει Tirbeca ή Meatpacking Discrit, όμως η γειτονιά έχει δυναμική.
Και πρωτοπόρος εδώ ο Καϋμενάκης κράτησε ολοζώντανη την αύρα του χώρου, που σου ψιθυρίζει τις μνήμες του, όσο χαζεύεις το παλιό ξύλινο ταβάνι. Στην ψηλοτάβανη αίθουσα, η παράταξη-παρέλαση των ανοιγμένων μπουκαλιών, δίκην γλυπτών, δίνει διαφορετικά νοήματα στο μέρος. Πρόκειται για art happening, βιβλιοθήκη οίνου, αποθήκη κρασιού ή μήπως όλα αυτά μαζί; Μάλλον το τελευταίο θα έλεγα, και μου το επιβεβαιώνει το θέαμα του Καϋμενάκη να σκαρφαλώνει σαν ακροβάτης στη δίδυμη, πανύψηλη, μεταλλική και διάφανη κάβα του για να πιάσει μια φιάλη κρασί. Είναι Τρίτη βράδυ και αν δεν είναι σημάδι επιτυχίας το γεγονός ότι το μαγαζί γεμίζει εδώ στην άκρη του κόσμου –τρόπος του λέγειν– από νέο κυρίως κόσμο, τότε βρείτε μου κάποιο άλλο που τα καταφέρνει καλύτερα.
Όλα είναι ταιριαστά και ξύλινα στο "Paleo": από σκεύη σερβιρίσματος που θυμίζουν τα πυρογραφημένα κουτιά οίνων μέχρι χαμηλά ράφια όπου ξεκουράζονται ξυλοκιβώτια με κρασιά, περιοδικά και βιβλία. Οι καρέκλες μοιάζουν μ’ αυτές που έχουν τα σχολεία και, παρότι στοιχειώδεις, είναι τελικά πιο άνετες από άστοχες ντιζαϊνιές που συναντάμε εδώ κι εκεί.
Το βασικό ατού του μαγαζιού είναι τα κρασιά του. Στον κατάλογό του υπάρχουν 90 ετικέτες που, αν δεν είσαι παθιασμένος οινόφιλος, είναι τόσο off Broadway που τα ονόματά τους μπορεί και να σου φανούν κινέζικα. Ας είναι καλά ο Καϋμενάκης, πεπειραμένος σομελιέ, που έχει το τσαγανό να λειτουργεί τόσο ιδιοσυγκρασιακά, ώστε να τολμάει να βάζει ονομασίες προέλευσης κρασιών όπως Savennières, Saint-Peray, Tavel, Casavecchia di Pontelatone, Bandol και να τα τιμολογεί τόσο προσιτά όσο πουθενά αλλού. Αν θέλετε, μάλιστα, μπορείτε να τα αγοράσετε και για το σπίτι. Γι’ αυτό αφεθείτε στις προτάσεις του, συζητήστε μαζί του και θα βρείτε πολλά διαμαντάκια στο δρόμο σας. Θα βρείτε επίσης καμιά δεκαριά ωραίες γεύσεις, που συνδυάζονται εύκολα με την τόσο ευρεία οινική γκάμα του μαγαζιού. Κάποιες, σαν τις τηγανητές πιπεριές Padron με την υπαινικτική κάψα, είναι απλούστερα τάπας. Το πατέ από συκωτάκια πουλιών έχει μια σοβαρή "σκοτεινή" νοστιμιά που γράφει ωραία πάνω στα προζυμένια ψωμιά, στα οποία δεν αντιστέκεσαι· ήταν τόσο γοητευτική μάλιστα η νοστιμιά του, που τόλμησα να το συνδυάσω μ’ ένα κλασικό ριζότο με κόκκινο κρασί σε υποδειγματικά χυλωμένο al dente και το καταευχαριστήθηκα.
Δεν θα πρέπει να παραλείψετε το πλατό των τυριών, καθώς είναι από τα πιο προσεγμένα στην πόλη και ιδανικό για να συνοδεύσετε τα κρασιά σας. Είμαι λάτρης της σιτσιλιάνικης caponata, αλλά από το πιάτο που μας έφεραν έλειπε παντελώς η χαρακτηριστική γλυκόξινη γεύση της· ήταν ένα νόστιμο ελληνικό μαγειρευτό. Έχει εκφραστική νοστιμάδα το μυλοκόπι μαγειρεμένο με ντομάτες και γευστικότατες αλαβάστρινες πατάτες. Και γευστικότατο το αρνάκι με μια σουπάτη λευκή σάλτσα και ωραιότατα λαχανικά –σέλερι, καρότα, πατάτες–, δεν είναι από το στιλ των σπεσιαλιτέ που συναντάμε συχνά σήμερα στα εστιατόρια. Μαζί με δυο-τρία πιάτα ημέρας (π.χ. steak μοσχαριού, ψητό κότσι), το μενού μπορεί να μην έχει πολλές επιλογές, αλλά στέκεται μια χαρά. Από τα γλυκά, μου άρεσε πολύ η ηλεκτρισμένη οξύτητα της κρέμας λεμονιού αρωματισμένης με τη φλούδα του, ενώ η μους Καταλάνα ήταν μέτρια.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε την 1/11.
Ωράριο λειτουργίας: Κλειστά Κυρ.
Τιμή: € 18-22 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
