Το όμορφο και χαλαρό οινόφιλο στέκι στον πεζόδρομο της Χάρητος έχει ένα καινούργιο σετ βατών κι ευχάριστων γεύσεων, με πολυσυλλεκτικές αναφορές, για να συνοδεύσεις το κρασί σου.
Είναι από τα όμορφα στέκια της ευρύτερης γειτονιάς του Κολωνακίου το «Para Siempre». Έχει στιλ. Τα βιομηχανικά στοιχεία, όπως το γυμνό μπετόν που καταλήγει απέναντι σε επιμελώς «πολυκαιρισμένους» τοίχους με γοητευτικά αντικέ χροιά, και οι μεταλλικές σχάρες της σκάλας συνδυάζονται με πλακάκια σε χαρούμενα, ζεστά χρώματα, χαριτωμένα σκαμνάκια με… πετάλια αλά ποδήλατο, ψηλά και χαμηλά τραπέζια και καπιτονέ καναπέδες. Βάζοντας και το «έξω» κομμάτι, του πεζόδρομου της Χάρητος, που έχει μια ιδέα από περαντζάδα, και είναι ακόμη –στο φινάλε του καλοκαιριού– το πιο δημοφιλές, έχει αρκετές γωνιές για να διαλέξεις.
Οι προτάσεις σε κρασί είναι αρκετές (6 sparkling σε φιάλη και ποτήρι, 21 λευκά, 17 από τα οποία σερβίρονται και σε ποτήρι, 4 ροζέ, όλα και σε ποτήρι, και 15 κόκκινα, 5 από τα οποία και σε ποτήρι), άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο κλασικές, και η λογική της κουζίνας κοντά σε αυτήν ενός tapas bar. Τα μεζεδο-πιατάκια που προτείνονται βέβαια δεν είναι αποκλειστικά ισπανικά, αντλούν από διαφορετικές γευστικές δεξαμενές ερεθίσματα, οπότε μάλλον multi-ethnic τα λες.
Στην περίπτωσή μας, μετά το βαζάκι με πικάντικο μίνι γκασπάτσο που ήρθε για καλωσόρισμα παρέα με φετούλες μιας νόστιμης φοκάτσια, πιάσαμε τις μπρουσκετούλες με jamon, ψιλοκομμένη ντομάτα και βασιλικό. Τέσσερις ανά πιατάκι, απλές, λιτές, αλλά προσεγμένες, με τραγανό φρυγανισμένο ψωμί, ήταν καλή αρχή. Οι quesadillas με κοτόπουλο, αρκετή πιπεριά, sour cream κι ένα guacamole όχι ακριβώς κρεμώδες, μια και δεν κυριαρχεί τόσο το αβοκάντο, ήταν συμπαθητικές και χορταστικές, ενώ η paella με γαρίδες, chorizo και ψιλοκομμένα λαχανικά, ελαφρώς σαφρανάτη, δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε απόλυτα – της έλειπε ο χαρακτήρας.
Από εκεί και πέρα, τα μοσχαρίσια φιλετάκια με λίγο φασκόμηλο και προσούτο σε ένα στρωματάκι από ρόκα, τρυφερά και σωστά ψημένα, είναι μεσογειακό «σιγουράκι», ενώ ο χοιρινός λαιμός με σάλτσα από γραβιέρα και πιρουνάτη πατάτα είναι αξιοπρεπέστατη συνοδεία στην περίπτωση που προτιμήσετε κάποια μπίρα αντί του κρασιού. στον κατάλογο υπάρχουν λίγες, αλλά καλές ζυθο-επιλογές.
Τα γλυκά που δοκίμασα έχω την αίσθηση ότι χρειάζονται κάποιες διορθωτικές κινήσεις για να βρουν το δρόμο τους. Είναι ωραία ιδέα η σπανιόλικη torrija (μπριός βουτηγμένο σε γάλα και τηγανισμένο, με καραμέλα και παγωτό) αν θέλεις να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό, αλλά το τιραμισού σε ποτηράκι χρειάζεται επαναπροσέγγιση και ως προς την υφή, και ως προς τη γεύση. Η γενική απόδοση του όχι απλώς αναγνωρίσιμου, αλλά αγαπημένου επιδορπίου δεν είναι και η πιο εκφραστική – τελικά μοιάζει πιο πολύ με κρέμα. Παρά τις κάποιες ανισότητες, πάντως, το φαγητό στο «Para Siempre» είναι εν γένει ευχάριστο για ένα χώρο αυτού του τύπου, καθημερινό, ζωντανό και φιλικό. Ιδίως η μεγάλη μπάρα είναι πραγματικά ωραίο spot για χαλαρό τσιμπολόγημα μετά τη δουλειά, το θέατρο ή το σινεμά.
H επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 9/9.
