Ένα μεζετζίδικο που ψάχνει τα τυριά του στα νησιά, μαστορεύει χειροποίητο σουτζούκι και χαζεύει στο βάθος τα κατάρτια. Από εκεί που η παραλιακή τέμνει την Αμφιθέας μέχρι έναν ωραίο ροφό με μπάμιες είναι μια σκάλα –κι ένας Ντουνέτας– δρόμος.
Για να φτάσεις στην ταράτσα αυτού του σχετικά καινούργιου «μεζετζίδικου» (έτσι αυτοπροσδιορίζεται), περνάς από το υπερυψωμένο ισόγειο, που ανάμεσα σε καραβάκια, κουπιά κι εν γένει θαλασσινές συνθέσεις έχει και τους κιούρτους (καλάθια ψαρέματος) σε ρόλο φωτιστικών, με ένα έξτρα ειδικό βάρος λόγω του ονόματος. Το επάνω επίπεδο, το οποίο κρέμεται ανάμεσα στη Λεωφόρο Αμφιθέας και την παραλιακή, μπορεί να μη διαθέτει κιούρτους, διαθέτει όμως περιμετρικά κρεμασμένα λαμπιόνια και μπόλικα φώτα των αυτοκινήτων που κινούνται στους δύο αυτοκινητόδρομους από κάτω – κάτι σαν αστικό φωτεινό χαλί. Δεν κινούνται και στο mute, οπότε –παρότι αυγουστιάτικα η ροή δεν είναι και πολύ πυκνή– μια κάποια φασαρία δεν την αποφεύγεις. μπορείς όμως να την παραβλέψεις, διότι καθισμένος ανάμεσα στις γλάστρες με τις ελιές και τις λεμονιές βλέπεις απέναντι τα πεύκα και τα κατάρτια κι έχεις την αίσθηση της ανοιχτοσύνης και της θάλασσας. Φαντάζομαι ότι την ώρα του ηλιοβασιλέματος θα είναι ακόμη πιο προνομιακή η οπτική στο γαλάζιο. Και η κουζίνα όμως κρατάει ένα καλό χαρτί – την επιμέλεια ενός σεφ με σημαντική πορεία στην αθηναϊκή σκηνή όπως ο Μιχάλης Ντουνέτας. Δεν ξέρω αν διαβάζοντας «μεζετζίδικο» περιμένει κάποιος μια μακαρονάδα με κολοχτύπα (ήταν στα πιάτα ημέρας το βράδυ που πήγαμε), αλλά παίζει και να τη βρει. Και μαζί της μεζέδες και μαγειρευτά με πολλές τοπικές αναφορές ,τόσο ως προς τα υλικά (βλ. κομό Νάξου, ξινό ή μανούρα Κιμώλου, παλαιωμένες γραβιέρες, παστράμι Ξάνθης κ.λπ.) όσο και ως προς τις συνταγές και το στιλ μαγειρέματος, όπως και με σύγχρονη οπτική.
Να, ας πούμε ένα λευκό σωληνάριο με χειροποίητη κρέμα τσιροσαλάτας με γλυκοπατάτα, αρκετά λεμονάτη, εκλεπτυσμένη μεν, χωρίς να χάνει την ουσία της δε, την οποία αλείφεις στις αναλογίες που θέλεις πάνω σε λεπτές φρυγανισμένες φετούλες ψωμιού πασπαλισμένες με λίγο σουμάκ, είναι ό,τι πρέπει για ένα πρώτο ούζο ή τσίπουρο. Το οποίο μπορείς να επεκτείνεις και σε ένα δεύτερο για να δοκιμάσεις το σπιτικά φτιαγμένο σουτζούκι και τον καραμανλίδικο παστουρμά του σεφ. Το σουτζούκι το προτιμήσαμε ψημένο με μελιτζάνες και κολοκυθάκια στο αλουμινόχαρτο, σε σάλτσα φρέσκιας ντομάτας, και το σύνολο ήταν ζουμερό, νόστιμο και σεβαστά καυτερό, ενώ κάψα λίγο πιο ήπια ακολούθησε και στο πραγματικά ωραίο χταπόδι στο τηγάνι, με τις πατατούλες και το μαστέλο Χίου να έχουν ποτίσει ντομάτα, ελάχιστο σκόρδο και πάπρικα. Πολύ ευχάριστες εκπλήξεις ο ανάλαφρος, μαμαδίστικος σμυρναίικος μουσακάς με κιμά, τραγανό κουνουπίδι και κρούστα γιαουρτιού –αντί για μπεσαμέλ– καθώς και ο τρυφερός, φρεσκότατος ροφός με μπάμιες, ενώ κλείσαμε με μια καλοφτιαγμένη γαλατόπιτα πασπαλισμένη με κανέλα. Εν ολίγοις ο «Κιούρτος» τα λέει ωραία ήδη από την πρώτη του κολεξιόν από γεύσεις, που ακόμη κι αν δεν τις έχεις συναντήσει ακριβώς έτσι δεν χρειάζονται αποκωδικοποίηση, ενώ δείχνουν πως η ελληνική κουζίνα, πατώντας πάνω στην οικειότητα και στα καλά υλικά, έχει χώρο για καθημερινό φαγητό εκτός της πολυφορεμένης νόρμας. Βρίσκεται σε ένα σημείο εκτός πιάτσας βέβαια, όπου δεν στεριώνουν εύκολα μαγαζιά, είναι όμως ιδιαίτερη περίπτωση κι ελπίζω να πάει καλά.
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 12/8.
