Ταξιδεύοντας... στα βόρεια

Η πολύ καλή ψαροταβέρνα του Κερατσινίου έβαλε πλώρη για Νέα Ερυθραία, με εξαιρετικές επιδόσεις.

Oυ παντός πλειν εις Βορράν: Διάφορα μαγαζιά εξειδικευμένα στο ψάρι έχουν ανοίξει κατά καιρούς στα βόρεια προάστια. Αρκετά ήταν καλά. άλλα συνεχίζουν την καριέρα τους και άλλα έχουν σταματήσει. Ειλικρινά όμως ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια καταξιωμένη­ ψαροταβέρνα του Κερατσινίου θα τολμούσε να ανοίξει παράρτημα στη Νέα Ερυθραία. Απ’ ό,τι φαίνεται, η φήμη του «Ταξιδεύοντας...» είναι τέτοια, που οι πελάτες του έρχονται απ’ όλο το λεκανοπέδιο. Το γεγονός λοιπόν ότι πολλοί εξ αυτών είναι κάτοικοι της Βόρειας Αθήνας οδήγησε τους ιδιοκτήτες να ανοίξουν το «Ταξιδεύοντας... στα Βόρεια». Εδώ παλιότερα στεγαζόταν το «Κόκκινο­ Ψαράκι», αλλά η σάλα έχει μεταμορ­φωθεί με μια ανοιχτόκαρδη διάθεση, όπου κυριαρχεί το λευκό, και οι κλασικές ξύλινες καρέκλες είναι «ντυμένες» με λευκό ντεκαπάρισμα. Στο χώρο δεσπόζουν μια τεράστια ασπρόμαυρη φωτογραφία της Μυκόνου (οι χρωματιστές βάρκες μάλλον χαλάνε την αίσθηση) και οι λάμπες από πυροφάνι. Τώρα βεβαίως τρως στην άνετη βεράντα με το ξύλινο ντεκ και χαίρεσαι την αίσθηση της γειτονιάς.
Μεταξύ εστιατορίου και ψαροταβέρνας: Η ποικιλία του καταλόγου είναι πολύ μεγάλη, με πράγματα που δίνουν σαφώς την αίσθηση του μερακλίδικου και του ψαγμένου. Δεν βρίσκεις, λ.χ., σαλάτα με ψητά­ στρείδια όπου κι όπου. Εγώ πάντως διάλεξα τα αχνιστά μύδια κι ενθουσιάστηκα. Αιθέρια, χυμώδη κι αισθησιακά, έτσι όπως μόνο από Βορειοελλαδίτες μάστορες αχνίζονται, έρχονται με ένα ανάλαφρο θαλασσινό ζουμάκι, που θα του πήγαινε μια σταλιά καυτερή πιπεριά (αφορά, φυσικά, όσους εκτιμούν τα πικάντικα). Στον αντίποδα αυτού του στιλ η ρεγκοσαλάτα, αλμυρούτσικη και ψαρένια, είναι αρκετά ρουστίκ. Το πιάτο που εκφράζει υπέροχα τη σύνθεση των δύο γευστικών στιλ σε ένα είναι το homemade καπνιστό σκουμπρί.

Η καραμελωμένη επιφάνεια, το έξοχο κάπνισμα, η γραμμένη umami νοστιμιά του ισορροπούν μαστόρικα το σέρτικο και το φινετσάτο στην κόψη του ξυραφιού. Ωραίο κοντραπούντο οι ροδέλες του κρεμμυδιού επάνω του. Η ποιότητα της κουζίνας είναι λοιπόν δεδομένη και φαίνεται σε πράγματα απλά, όπως οι τηγανητές πατάτες και τα πολύ σωστά βρασμένα βλίτα που μοσχοβολάνε. Φαίνονται όμως και σε μεζέδες πολύ μερακλίδικους, όπως οι μελωμένες στο τηγάνι σουπιές. το μελάνι στη θεάρεστη σάλτσα τους μπλέκεται με το ελαιόλαδο σε ένα βάμμα που μοιά­ζει στην υφή με μελάτο αβγό. Η γαριδομακαρονάδα και τα ξαδέρφια της έχουν ακόμη τη μοδάτη αύρα που μένει από την εποχή της νεόπλουτης φούσκας. Μόνο που εδώ η γεύση είναι πολύ ουσιαστική, με ολόφρεσκη γάμπαρη Αμβρακικού και βαθιά νοστιμάδα στη λιτή σάλτσα που ντύνει τα al dente λιγκουίνι.
Κορυφαία, μαζί με το προαναφερθέν σκουμπρί, και τα ψάρια τους. Εξαιρετικά τεφαρίκια, το καταλαβαίνεις με το που τα βλέπεις: σάρκα καλο­γυμνασμένη και μάτι ορθό σαν τους τρούλους της Αγια-Σοφιάς. Το μελανούρι, που θεωρείται δεύτερο ψάρι, ήταν θαυμάσιο, με ζουμερή και πικάντικη σάρκα. Ο φρέσκος μπακαλιάρος (προσφυγάκι) απλώς άπαιχτος, με τη βουτυράτη βελούδινη σάρκα του να κοντράρεται από τη λεπτεπίλεπτη και θεοτράγανη πετσούλα, τηγανισμένος με ακρίβεια που θα ζήλευε και τριάστερος σεφ. Όσο για τα γλυκά, αλλάζουν τη ρότα του μαγαζιού και διακόπτουν κάθε επαφή με την ταβέρνα: απολαυστικά πλούσια και ξινή κρέμα λεμονιού με τραγάνισμα ξηρών καρπών, πολύ ωραία τάρτα σοκολάτας με κόκκινα φρούτα confit και αστεράτο μιλφέιγ με υπέροχα κριτσανιστό φύλλο και ωραιότατη κρέμα.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 25/6.