Σε μια κρίσιμη συγκυρία για το μέλλον των σκοτεινών αιθουσών, ξεκινάμε στο "α" ένα εκτεταμένο ρεπορτάζ στο πλαίσιο του οποίου συνομιλούμε με τους ανθρώπους της αγοράς, αναζητώντας χειροπιαστές λύσεις που θα διασφαλίζουν την ύπαρξη του κινηματογράφου στην Ελλάδα.
Στη σειρά των άρθρων που θα δημοσιεύονται τις επόμενες εβδομάδες και έχει ήδη ξεκινήσει, συνεχίζουμε με την εταιρία διανομής Weird Wave και έναν εκ των ιδιοκτητών της, τον Μπάμπη Κονταράκη, ο οποίος απαντά στις ερωτήσεις του "α". Το συνολικό σκεπτικό του ρεπορτάζ μπορείτε να το βρείτε εδώ, ενώ όλες οι απαντήσεις των συμμετεχόντων θα βρίσκονται εδώ. Ο λόγος στον κύριο Κονταράκη.
Ποια ήταν η πιο έντονη αλλαγή που παρατηρήσατε στην αγορά πριν και μετά το ξέσπασμα της πανδημίας;
Την απουσία κινηματογραφικής ύλης στη δημόσια σφαίρα, ταυτόχρονα με την προώθηση των πλατφορμών με φτηνά τρικ λογικής που εξισώνουν το home entertainment με το σινεμά και το περιεχόμενο με την ταινία: με άλλα λόγια, ο αποχαρακτηρισμός της κινηματογραφικής ταινίας ως πολιτιστικό γεγονός. Από την άλλη, ο φόβος των μεγαλύτερων ηλικιών να επανέλθουν στο σινεμά και η εντεινόμενη φτωχοποίηση της κοινότητας.
Με δεδομένη την πρόσφατη επιτυχία της Γιορτής του Σινεμά, θα ήταν δόκιμο να μειωθεί η γενική τιμή του εισιτηρίου;
Η τιμή του εισιτηρίου δεν είναι μια θεωρητική συζήτηση, μιας και από τη μία, δεν σημαίνει ότι με φτηνότερο εισιτήριο θα έχει κανείς μεγαλύτερη προσέλευση, και από την άλλη δεν λαμβάνει υπόψη τα πάγια έξοδα μιας αίθουσας: αυτή τη στιγμή, με τη μειωμένη προσέλευση και με τις τρομακτικές αυξήσεις στην ενέργεια, το πιο πιθανό είναι να αυξηθεί το εισιτήριο του κινηματογράφου. Υπό αυτή την έννοια κάνει εντύπωση το ερώτημα καθ' αυτό, μιας και αυτή η επιχειρηματολογία και πάλι παίρνει ως αφετηρία τον τιμοκατάλογο πλατφορμών, που εκτός του ντάμπινγκ που εφαρμόζουν προς εξαφάνιση κάθε ανταγωνισμού, είναι λογικό, ως οικιακή ψυχαγωγία να είναι πολύ φτηνότερη.
Η Γιορτή του Σινεμά ήταν ένα πετυχημένο event με στόχο να επαναφέρει την καλή συνήθεια και πάλι στο προσκήνιο και να υπενθυμίσει στους θεατές, που έλειψαν για περισσότερα από 2 χρόνια, την ανεπανάληπτη εμπειρία να βλέπεις μια κινηματογραφική ταινία στον φυσικό της χώρο.
Την τελευταία διετία έχει σημειωθεί μια αισιόδοξη ανάκαμψη της δημοφιλίας των θερινών κινηματογράφων. Πώς μπορεί να έχει συνέχεια η επιτυχία τους; Επηρεάζεται ο τρόπος διανομής των ταινιών από την απήχηση των open air σινεμα;
Ίσως φάνηκε περισσότερο την τελευταία διετία που οι χειμερινές αίθουσες ήταν παροπλισμένες. Γιατί όλα αυτά τα τελευταία χρόνια και σε αντίθεση με τα χειμερινά σινεμά, και σε ό,τι αφορά τη δημόσια σφαίρα, τα θερινά βρίσκονται με κάθε ευκαιρία στα χείλη όλων. Όσο θα συντηρείται αυτή η ανισότητα, τόσο και η διανομή θα μεταφέρεται προς τα σημεία που μπορούν να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της. Αν αυτή η εικόνα παραμείνει, ο μεγάλος χαμένος θα είναι και πάλι το ανεξάρτητο σινεμά.
Θα βοηθούσε η δημιουργία ενός κρατικού φορέα, όπως για παράδειγμα η Unifrance, ώστε να υποστηρίζεται διαρκώς η διανομή ελληνικών ταινιών από μια κεντρική πηγή;
Ας γίνει πρώτα συνείδηση σε όλους τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ότι το ελληνικό σινεμά είναι αναγκαίο για την άρθρωση της εικόνας του εαυτού μας και του πολιτισμού μας μέσα στην παγκόσμια κυκλοφορία εικόνων, και έπειτα κάθε σχήμα προώθησης του θα είναι ένα θετικό βήμα αφού θα πατάει σε αυτή τη συνειδητοποίηση.
Η καθιέρωση αφιερωμάτων ή άλλων ειδών προβολών – event πόσο εφικτό είναι να γίνουν και να προσελκύσουν νέους θεατές;
Τα τελευταία χρόνια αυτό το κομμάτι αναπτύσσεται δυναμικά και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πετυχημένα και πράγματι φέρνουν και νέους θεατές στις αίθουσες. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορούν από μόνες τους πετυχημένες εκδηλώσεις να στηρίξουν το κινηματογραφικό κύκλωμα το οποίο έχει ανάγκη από εισιτήρια που έρχονται από τη διανομή.
Η υπερπροσφορά τίτλων στις μαρκίζες ναι μεν δημιουργεί έναν καλοδεχούμενο πλουραλισμό, ωστόσο κατακερματίζει την προσοχή του κοινού και μειώνει το χρόνο προβολής μιας ταινίας. Είναι θεμιτή η μείωση των ταινιών που έρχονται στην Ελλάδα και πώς αυτό θα μπορούσε να "επιβληθεί" σε μια ελεύθερη αγορά; Σε αυτή την περίπτωση τα θύματα δεν θα ήταν οι μικρές, καλλιτεχνικές ταινίες;
Νομίζω ότι αυτό είναι ένα πια ένα παλιό πρόβλημα: πλέον κάθε ταινία που δείχνει θετική αντίδραση έχει στη διάθεση της μεγάλο βάθος κυκλοφορίας. Αυτή τη στιγμή οι αίθουσες χρειάζονται ταινίες και είναι μόνο θετικό να ξαναβλέπουμε πολλούς και καλούς τίτλους στις αίθουσες, ώστε κάθε εβδομάδα να είναι δεδομένο ότι οι καλύτερες ταινίες παίζονται στα σινεμά.
Ταυτόχρονα δε θεωρώ ότι κατακερματίζεται η προσοχή, μιας και οι κριτικές κάθε εβδομάδα, με αυτή την λογική που έχει επικρατήσει, φροντίζουν να αφήσουν έξω την πλειοψηφία των ταινιών και να κατευθύνουν το κοινό προς μια-δυο επιλογές. Μια στρατηγική που υπονομεύει το ανεξάρτητο σινεμά και τη διάδοση των εικόνων και των εναλλακτικών αφηγήσεων τους και τελικά, ευνοεί τη μονοκόμματη αφήγηση των αμερικάνικων μπλοκμπάστερ που δεν επηρεάζονται από αστεράκια και όλη αυτή τη διάθεση της κριτικής. Καθώς όμως και η κινηματογραφική κριτική έχει τη δική της ιστορία και συνεισφορά, αυτή είναι μια δύσκολη συζήτηση. Ίσως μια λύση θα ήταν να ακολουθήσουμε την πρόσφατη τακτική των φεστιβάλ, όπως για παράδειγμα των Καννών, όπου οι κριτικές κυκλοφορούν μετά την πρεμιέρα της ταινίας, επιτρέποντας στον θεατή τόσο την επιλογή της ταινίας όσο και την έκπληξη.
Πόσο θα βοηθούσε η "είσοδος" του κινηματογράφου ως διδακτέα ύλη στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Θα ήταν μια πιθανή λύση οι συχνότερες πρωινές προβολές σε σχολεία για να εξοικειωθούν τα παιδιά με την ατμόσφαιρα της σκοτεινής αίθουσας;
Οι σχολικές προβολές θα μπορούσαν σίγουρα να λειτουργήσουν θετικά για την εξοικείωση των παιδιών με την κινηματογραφική εμπειρία, αλλά και να βοηθήσουν οικονομικά τις αίθουσες. Από εκεί και πέρα, με δεδομένο πως ό,τι εισάγεται στην διδακτέα ύλη της εκπαίδευσης εξουδετερώνεται υποδειγματικά ώστε να καταστεί αδιάφορο ή/και μισητό, θα έλεγα ότι μια τέτοια εισαγωγή σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα που έχει άλλες παιδαγωγικές προτεραιότητες δεν θα συνείσφερε σε τίποτα, εκτός ίσως από ένα ακόμα βολικό άλλοθι.
Πιστεύετε πως ο χαρακτηρισμός κάποιων κινηματογραφικών αιθουσών ως διατηρητέες θα έλυνε το πρόβλημα επιβίωσής τους; Αν η εκμετάλλευσή τους δεν είναι κερδοφόρα, πώς θα μπορέσουν να παραμείνουν ανοικτοί;
Είναι αφελές να θεωρούμε ότι ο χαρακτηρισμός κινηματογράφων ως διατηρητέοι χώροι αποσκοπεί στη λύση του οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν σήμερα: αντίθετα διασφαλίζει ότι οι χώροι θα μείνουν κληρονομιά στην πόλη και στις γειτονιές της και δε θα χαθούν σε μια νύχτα λόγω της συγκυρίας. Αν δεν είχε γίνει η αντίστοιχη κίνηση με τα θερινά τη δεκαετία του 1990 πιστεύετε ότι σήμερα θα υπήρχαν αυτοί οι χώροι πολιτισμού και συνάντησης σε κάθε γειτονιά;
Ποιες είναι, συμπερασματικά, οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν όλους τους εμπλεκομένους ώστε ο κινηματογράφος να παραμείνει λαϊκή διασκέδαση και υπόθεση της σκοτεινής αίθουσας;
Αρχικά οφείλει η πολιτεία κυβέρνηση να ανατρέψει την εντύπωση ότι από την αρχή της πανδημίας ροκανίζει τις αίθουσες και έτσι όλο το κινηματογραφικό οικοσύστημα, και να κηρύξει διατηρητέες όλες τις αίθουσες, ώστε να εξασφαλιστεί η ανεκτίμητη παρουσία τους για την κοινότητα και την επόμενη μέρα. Εξίσου σημαντικό είναι να επιστρέψει το σινεμά στη δημόσια σφαίρα και οι κινηματογραφικές ταινίες να επανέλθουν ως πολιτιστικά συμβάντα με βαρύτητα στις ζωές μας.
Βρείτε παρακάτω τις απαντήσεις των υπόλοιπων γραφείων διανομής:
Tanweer
Feelgood Entertainment
Tulip Entertainment
