Μα καλά, ποιος βλέπει ακόμη Big Brother;

Δεκαέξι άνθρωποι κλεισμένοι σε ένα σπίτι που παρακολουθείται επί εικοσιτετραώρου βάσεως, απολύτως αποκομμένοι από το εξωτερικό περιβάλλον - οι κατάλληλες συνθήκες για ασταμάτητο δράμα. Αυτοί είναι (απλοποιημένοι) οι βασικοί κανόνες του "Big Brother", του ριάλιτι που ήρθε στην ελληνική τηλεόραση το 2001 και έχει φτάσει πλέον στην έβδομη σεζόν του, που κάνει πρεμιέρα αυτές τις μέρες. Δεν είναι το πρώτο και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο ριάλιτι που βάζει τους συμμετέχοντές του να εκτεθούν μπροστά σε κοινό εκατομμυρίων για να έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν χρήματα (το ποσό των 100.000 ευρώ, συγκεκριμένα), πάντως σίγουρα είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα.

Στο μυαλό μου, το "Big Brother" είναι συγκεχυμένο με διάφορες άλλες εκπομπές που έπαιζαν στην τηλεόραση καθώς μεγάλωνα και τις έβλεπα χωρίς να καταλαβαίνω ακριβώς τι είναι. Κάθε εβδομάδα, οι συμμετέχοντες που συγκατοικούν στο υπό συνεχή παρακολούθηση σπίτι καλούνται να ολοκληρώσουν μία αποστολή που καθορίζει το χρηματικό ποσό που θα έχουν στη διάθεσή τους για τις ανάγκες του σπιτιού, ενώ το κοινό ψηφίζει τον ένα διαγωνιζόμενο που θα αποχωρήσει.

Οι παίκτες δεν μπορούν να μιλήσουν με κανέναν εκτός του σπιτιού, να μπουν στο ίντερνετ ή να δουν τις ειδήσεις - χαρακτηριστική η σκηνή που η παραγωγή χρειάστηκε να εξηγήσει στους συμμετέχοντες του παιχνιδιού ότι υπάρχει μία παγκόσμια πανδημία το 2020 -, ούτε καν να έχουν μία ιδιωτική συζήτηση ο ένας με τον άλλο, προφορική ή γραπτή. Ο Μεγάλος Αδελφός, δηλαδή, οι κάμερες και, συνεπώς, το κοινό, τα βλέπει όλα.

Έχουν παρουσιαστεί πολλά προβλήματα σε πολλές από τις χώρες που έχει ταξιδέψει το franchise κατά καιρούς. Από βαθιά σεξιστικές δηλώσεις (που έχουν τιμωρηθεί με πρόστιμο από το ΕΣΡ) έως bullying και βίαιους διαπληκτισμούς, το "Big Brother" λειτουργεί για μερικούς από εμάς ως ένα παράθυρο έξω από τη "φούσκα" μας, η κακή εκδοχή μίας μικροκοινωνίας που μπορεί να είναι πιο αληθινή απ’ όσο θα θέλαμε να πιστέψουμε.

Μερικές περιπτώσεις είναι πιο σοκαριστικές από άλλες, με μία γυναίκα να αναγκάζεται να δει σε βίντεο την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από έναν συμπαίκτη της στο Big Brother της Ισπανίας πριν από μερικά χρόνια. Υπάρχει κάτι που είναι εκτός ορίων γι’ αυτό το reality; 

Σε άλλες στιγμές παρακολουθούμε συμμετέχοντες να τσακώνονται, να βρίζονται, να χειροδικούν, να καταρρέουν συναισθηματικά. Όλα αυτά δεν είναι παρενέργειες των reality, αλλά ο στόχος τους. Το Big Brother κάνει ό,τι μπορεί για να απομονώσει συναισθηματικά τους παίκτες που συμμετέχουν, ώστε να δημιουργήσουν περιεχόμενο για το κοινό.

Η αίσθηση ότι κοιτάμε αυτούς τους ανθρώπους μέσα από μία κλειδαρότρυπα εντείνεται όταν τους βλέπουμε στις πιο προσωπικές τους στιγμές: να κλαίνε, να νιώθουν μόνοι, να ερωτεύονται, ακόμη και να κακοποιούνται. Είναι στιγμιότυπα των ζωών τους που δε θα βλέπαμε αν ένα χρηματικό έπαθλο δεν κρεμόταν μπροστά τους σαν καρότο. 

Τελικά, ποιο είναι το κίνητρο που μας ωθεί να παρακολουθούμε εμμονικά τέτοιου είδους εκπομπές; Από τη μία πλευρά, το "Big Brother” αποτελεί μία ελαφριά και χωρίς σκέψεις ψυχαγωγία. Από την άλλη, όμως, είναι και ένα "εργοστάσιο παραγωγής cringe", αυτό το είδος περιεχομένου που σου επιτρέπει να μετατοπίσεις την ντροπή σου σε ένα πρόσωπο που δεν είναι εσύ.

Μερικοί από τους συμμετέχοντες μπορεί να ζήσουν στο παιχνίδι τις χειρότερες στιγμές της ζωής τους (κάποιοι το έχουν πάθει), αλλά εμείς έχουμε τη δυνατότητα να νιώσουμε μία ηδονική ανωτερότητα ενώ τις παρακολουθούμε. Μήπως έχει έρθει η ώρα να αλλάξουμε κανάλι;

Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.