© Λεωνίδας Τούμπανος
Η Μαριλού Παντάκη, περισσότερη γνωστή στον διαδικτυακό και μη κόσμο, ως Madame Ginger, εξέδωσε πρόσφατα έναν οδηγό αυτο-φροντίδας που δεν μοιάζει με τους άλλους. Το "Δε Φεμ Μπουκ" (εκδόσεις Μεταίχμιο) έχει ως στόχο να δώσει εναύσματα στις γυναίκες για να φροντίσουν τον εαυτό τους. Όχι να τον "βελτιώσουν". Όχι να τον τελειοποιήσουν. Απλά να του δώσουν φροντίδα. Γιατί όπως μας είπε διαχρονικά αλλά και στη σημερινή κοινωνία, αυτό είναι κάτι που δεν έχουν λάβει. Δείτε όσα μας είπε για το βιβλίο (το οποίο είναι σε υπέροχη εικονογράφηση της Danai Llama) στη συνέχεια.
Πώς προέκυψε η ιδέα να φτιάξεις το "Δε Φεμ Μπουκ”;
Λοιπόν, η ιστορία έχει ως εξής: Είχαμε κάνει μια συνεργασία με το Μεταίχμιο σε σχέση με ένα βιβλίο για την περίοδο. Με την αφορμή αυτή με καλέσανε να συζητήσουμε για την έκδοση κι ενός δικού μου βιβλίου. Εγώ ήμουν τότε στη φάση να ψάχνω καινούργιο εκδοτικό, έτσι για να ανανεωθώ λίγο. Και πήγα στα γραφεία των εκδόσεων με μια παρουσίαση για βιβλία μαγειρικής.
Βρέθηκα σε ένα μίτινγκ γεμάτο γυναίκες. Ήμασταν κι εμείς, από τη μεριά μας, γυναίκες. Έγινε μια πάρα πολύ ωραία συζήτηση και προς το τέλος τους λέω: "Είχα μια παρουσίαση να σας κάνω. Δεν έχω πια. Χρειάζομαι μια εβδομάδα να σκεφτώ κάτι άλλο”. Πήγα σπίτι, το συζήταγα για μια εβδομάδα με τους ανθρώπους μου.
Την προηγούμενη από την ημέρα της παρουσίασης δεν είχα τίποτα. Και μου λέει ο άντρας μου "τι δεν έχεις τίποτα; Αυτό που κάνεις στο Instagram το τελευταίο 1,5 χρόνο, που έχεις πωρωθεί με τη φροντίδα του εαυτού και μιλάς στις γυναίκες. Αυτό θα γράψεις”. Έκατσα μέχρι τις πέντε το πρωί. Η ιδέα του ημερολογίου είχε έρθει από το Μεταίχμιο ήδη οπότε εγώ πάτησα πάνω σε αυτή.
Και όντως ήταν μια ιδέα που πήγαινε και στο να καταρρίψουμε το μύθο της "κρίσης μέσης ηλικίας” που λένε. Εγώ στα 40 μου το έπαθα αυτό. Ε, πλέον κατάλαβα ότι δεν είναι κρίση. Είναι "πλέον γνωρίζω τόσο πολύ καλά τον εαυτό μου που ξέρω και τι να κάνω ή τουλάχιστον θέλω να μάθω πώς να το φροντίζω”. Οπότε αυτό το βιβλίο είναι η απόρροια της δικής μου "κρίση μέσης ηλικίας”.
Γιατί στόχευσες αυτό το κοινό, γιατί "Δε Φεμ Μπουκ”;
Εμένα το content μου το παρακολουθούν κυρίως γυναίκες. Έχουμε και αντρικό κοινό, αλλά οι συνομιλίες που έχω, οι συζητήσεις που κάνω είναι κυρίως με γυναίκες. Και επειδή πολλά από τα θέματα που έπιανα και πριν από το βιβλίο αφορούσαν μόνο αυτές, αποφάσισα τουλάχιστον το πρώτο βιβλίο αυτοφροντίδας που θα γράψω να τις αφορά.
Εντάξει, έχω και ένα μικρό input από τον ψυχολόγο μου, ότι μου είναι πολύ σημαντικό να φροντίζω τις γυναίκες, ξεκινώντας από τον εαυτό μου. Έχω μεγαλώσει, άλλωστε, σε μια τρομερά μητριαρχική οικογένεια. Επίσης, θεωρώ ότι η γυναίκα δεν έχει φροντιστεί κοινωνικά. Ψάχνοντας για έρευνες, δεν έβρισκα για το γυναικείο σώμα, για την περίοδο. Οι έρευνες που υπάρχουν είναι ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια. Πας στον γυναικολόγο και σου λέει "πάρε ένα παυσίπονο”, "πάρε αντισυλληπτικά” κ.λπ. Δεν σου λέει πώς θα σε φροντίσεις.
Οπότε πιστεύω ότι και εγώ είμαι σε φάση που θέλω να φροντίσω εμένα και τις γυναίκες της ζωής μου, αλλά κυρίως είναι η κοινωνία σε φάση που πρέπει να φροντίσει τις γυναίκες της.
Πώς θα περιέγραφες το βιβλίο;
Είναι ένας οδηγός αυτοφροντίδας για γυναίκες -αν και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από άντρες για τα κοινά μας στοιχεία ή για να μάθουν για τις γυναίκες της ζωής τους. Χωρίζεται σε μήνες, όχι κάποιου συγκεκριμένου έτους. Κάθε μήνα ασχολούμαστε με ένα ζήτημα. Ξεκινώντας από τον Ιανουάριο, μαθαίνουμε να φροντίζουμε και να σεβόμαστε τον ύπνο, τον Φεβρουάριο κάνουμε journaling, τον Μάρτιο συνδεόμαστε με τη φύση, τον Απρίλιο μιλάμε για την περίοδο και ούτω καθεξής.
Επειδή υπάρχουν πολλοί οδηγοί αυτοβελτίωσης πια, πιστεύεις ότι είναι σημαντικό το ότι στο βιβλίο συνεισφέρουν και ειδικοί;
Καταρχάς, πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί οδηγοί αυτοβελτίωσης που σου λένε πώς να γίνεις καλύτερος. Αυτός όμως είναι ένας οδηγός αυτο-φροντίδας. Εμείς δεν θέλουμε να γίνουμε καλύτερες/καλύτεροι. Θέλουμε να φροντιστούμε. Θέλουμε να νιώθουμε καλά σε αυτό που είμαστε τώρα. Το αν αυτό θα μας βελτιώσει, καλοδεχούμενο.
Η ανάγκη για επιστημονικούς συνεργάτες προέκυψε καταρχάς από εμένα. Δηλαδή, για να είμαι σίγουρη για αυτά που λέω ή έχω διαβάσει. Και μου ήταν πάρα πολύ σημαντικό αυτός που θα το πιάσει στο χέρι του να νιώσει ασφάλεια. Ότι δεν είμαι μία τύπισσα που απλά ξύπνησε ένα πρωί, είδε ένα όραμα, το έγραψα και το πούλησα. Γιατί το βλέπουμε και αυτό πολύ γύρω μας, ειδικά στα social media, και δεν ξέρεις πια τι να πιστέψεις.
Και έχεις και πράγματα που τα εφαρμόζει και στη δική σου ζωή, φαντάζομαι, που έχουν προκύψει από εσένα.
Ξεκάθαρα. Ας πούμε, το dream tracker το είχα ξεκινήσει εγώ πολύ διαφορετικά μια εποχή που έβλεπα πολλά όνειρα και δεν τα συγκρατούσα και το ήθελα για να τα πηγαίνω στην ψυχοθεραπεία. Journaling, ας πούμε, όμως δεν είχα κάνει ποτέ. Να σου πω την αλήθεια, εγώ αυτό προσωπικά το βαρέθηκα. Δεν είναι κάτι που θα βάλω στη ζωή μου. Και αυτό είναι και το θέμα του βιβλίου. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, δεν μπορείς να είσαι τέλειος. Δεν μπορείς να φτιάξεις και τον ύπνο και το μικροβίωμα και την περίοδο και να είσαι superwoman και να κάνεις και τη γυμναστική σου και να κάνεις τέλεια διατροφή.
Διαβάζεις το βιβλίο, έχει δώδεκα θέματα. Το κάθε θέμα έχει διάφορες συμβουλές. Κάνε τη μία, κάνε τις δύο, κάτι θα βελτιωθεί. Δεν χρειάζεται να σε αγχώσει, να το πάρεις ψυχαναγκαστικά. Κάνε μόνο αυτά που θα λειτουργήσουν και θα σε κάνουν να νιώσεις καλά. Και πρώτα πρέπει να το κάνεις για εσένα, μετά για τους άλλους ή τη δουλειά.
Η αυτο-φροντίδα πιστεύεις ότι από μόνη της αρκεί;
Η κοινωνία που ζούμε είναι ένα τέρας αυτή τη στιγμή. Από τα τέρατα που βλέπεις δίπλα γύρω σου δεν μπορείς να είσαι φροντισμένος μέσα σε αυτήν την κοινωνία. Μπορείς να δημιουργήσεις συνθήκες όμως. Πιστεύω ότι η φροντίδα ξεκινάει από τον εαυτό μας. Μετά, εμείς τη μεταφέρουμε στην οικογένειά μας, όποια κι αν είναι αυτή, στους φίλους μας, στον/στη σύντροφό μας και δημιουργούμε ένα safe space στο ευρύτερο περιβάλλον μας. Εάν δημιουργούσαμε όλοι τέτοια μικρά safe space θα δημιουργούνταν μια κοινωνία φροντιστική.
Αυτό το βιβλίο είναι το τρίτο που εκδίδεις. Πώς αισθάνεσαι που όλο αυτό το project που λέγεται Madame Ginger έχει φτάσει ως εδώ;
Είμαι περήφανη για αυτό που έχουμε κάνει. Νιώθω, ρε παιδί μου ότι δεν είναι απλά ένα μπραντ που πουλάμε και βγάζουμε λεφτά. Νιώθω ότι βοηθάμε τον κόσμο σε κάτι και μας βοηθάει και μας. Εγώ έχω αλλάξει πάρα πολύ μέσα από αυτό. Αυτό το πρότζεκτ με οδήγησε στο να μάθω να φροντίζω τον εαυτό μου για να βγάλω αυτό το βιβλίο.
Ο κόσμος που με ακολουθεί με οδήγησε εκεί. Με το φίντ μπακ του, τη στήριξή του, τα αρνητικά του σχόλια, τις συμβουλές του. Είμαι χαρούμενη που είμαστε εκεί που είμαστε. Νιώθω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Εγώ έχω πολύ δρόμο ακόμα. Γιατί εμένα το Madame Ginger είναι και η ζωή μου.
Δεν διαφημίζω ποτέ κάποιο προϊόν που δεν θα το δεις στο σπίτι μου. Δεν θα με καλέσουνε ποτέ σε ένα event και θα ανεβάσω να περνάω τέλεια και θα κλείνω την κάμερα και θα κλαίω. Αν δεν περνάω καλά, δεν θα το δείξω. Κοιτώντας πίσω, το όλο πρότζεκτ "Madame Ginger” το βλέπω όπως ένας άνθρωπος την εξέλιξη της ζωής του.
Είμαι πολύ περήφανη και για τους άνθρωπους που έχουν περάσει από εδώ μέσα και έχουν φύγει και τώρα είναι σε άλλες δουλειές. αλλά συνεχίζουν να είναι στην ευρύτερη ομάδα μας. Για καθετί πράγμα που έχουμε κάνει. Αλλά για μένα το πιο σημαντικό είναι αυτό το community. Αυτά τα τζιντζεράκια. Είναι τρομερά. Έχω περάσει άπειρες ώρες μιλώντας μαζί τους. Αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο για μένα είναι το μεγαλύτερο achievement.
Είναι ένα από αυτά τα κατορθώματα η άνοδος της χορτοφαγικής διατροφής στην Ελλάδα;
Να πω ειλικρινά, χωρίς υπεροψία, ότι ναι, το πιστεύω. Δεν είναι το μόνο αλλά είχε σημαντικό ρόλο. Εμένα βέβαια δεν με νοιάζει κάποιος να γίνει χορτοφάγος. Εγώ πια δεν είμαι vegan. Έχω βάλει στη διατροφή μου τα αυγά. Δεν πιστεύω ότι θα βάλω το κρέας και το ψάρι ποτέ. But you never know. Δεν ξέρεις ποτέ σε αυτή τη ζωή τι γίνεται. Εμένα με ενδιαφέρει ο κόσμος να ξέρει τι βάζει στο πιάτο του. Να ξέρει ότι το γάλα που πίνει, το τυρί που τρώει προέρχεται από ένα θηλαστικό ζώο και είναι το μητρικό του γάλα και το στερείται ένα μωρό. Και μετά να συνεχίσει να το τρώει αν αυτή είναι η επιλογή του. Εμένα αυτό με νοιάζει πάντα. Δεν κούνησα ποτέ το χέρι. Δεν με νοιάζει. Με νοιάζει να υπάρχει συνείδηση στο φαγητό.
Για να συμβεί το "Madame Ginger”χρειάστηκε να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή. Τι θα συμβούλευες τις γυναίκες που θέλουν να τολμήσουν κι αυτές κάτι νέο, όπως εσύ πριν κάποια χρόνια;
Ήμουν πάρα πολύ τυχερή που είχα 2-3 ανθρώπους δίπλα μου που με κατεύθυναν σωστά. Για μένα, βέβαια, η μέγιστη συμβουλή είναι να πάρεις τον χρόνο σου. Για να αλλάξεις κάτι πρέπει να το κάνεις σωστά, σταθερά και αργά. Και να μην το κάνεις για κάποιον άλλον εκτός από σένα.
