© Λεωνίδας Τούμπανος
Το καλοκαίρι κατέβηκα αρκετές φορές στο λιμάνι με το μέχρι τότε μετρό (aka Ηλεκτρικό) και δεν μπορώ να πω ότι το απόλαυσα ιδιαίτερα (μποτιλιαρισμένα βαγόνια, έλλειψη ενημέρωσης για το πότε περνάει ο επόμενος συρμός σε κάποιους σταθμούς κ.λπ.), ιδίως επειδή στους ταλαιπωρημένους επιβάτες συμπεριλαμβάνονταν πολλοί τουρίστες. Παίρνοντας λοιπόν σήμερα το πρωί το νέο μετρό για τον Πειραιά, η αίσθηση ήταν "επιτέλους πολιτισμός!". "Ναούς έχουν κάνει, θαύματα! Πήρε και χρόνια βέβαια, αλλά αξιωθήκαμε να το δούμε!" άκουσα μια ηλικιωμένη κυρία δίπλα μου να ενημερώνει τη συνεπιβάτισσά της. Όντως, βολτάροντας ανάμεσα στους λιγοστούς πρωινούς επιβάτες (και αρκετούς μαθητές) στους σταθμούς Πειραιάς και Δημοτικό Θέατρο, νιώθεις ότι επισκέπτεσαι κάποιο αξιοθέατο. Ειδικότερα στον δεύτερο, η καλαίσθητη ανάδειξη των αρχαιοτήτων και της σχέσης του Πειραιά με το νερό μονοπωλούσε δικαίως τα "κλικ" των επιβατών.
Οι νέοι σταθμοί προβλέπεται να ανακουφίσουν δραστικά την πόλη, μειώνοντας κατά 120 τόνους τις ημερήσιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, αυξάνοντας κατά 132.000 τους επιβάτες και μειώνοντας κατά 23.000 τα αυτοκίνητα. Ειδικότερα για τον τουρισμό, η άμεση διασύνδεση λιμανιού-αεροδρομίου προφανώς είναι σημαντική – μάλιστα οι ανακοινώσεις για το κάθε πότε έχει μετρό για το αεροδρόμιο θα μπορούσαν να υιοθετηθούν και σε άλλους τουριστικούς σταθμούς (εδώ να πούμε ότι μετά την κριτική μας για την κατάσταση του μετρό του αεροδρομίου, στο τελευταίο μας ταξίδι το βρήκαμε σε πολύ καλή κατάσταση).
Τι γίνεται όμως όταν βγαίνεις έξω στον Πειραιά; Τα εργοτάξια στην Ακτή Καλλιμασιώτη (μαθαίνουμε και νέα τοπωνύμια με τις νέες εξόδους!) μας προδιαθέτουν για μια πιο ομαλή επαφή με το λιμάνι και μετά το μετρό αναμένουμε και τον εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών του λιμανιού γενικότερα, οι παρακμιακές πύλες του οποίου θέτουν το ερώτημα αν η θαλάσσια είσοδος της πόλης υποδέχεται τους ξένους επισκέπτες (και τους κατοίκους φυσικά) όπως τους αξίζει. Όποιος έχει προσπαθήσει να βρει ταξί βγαίνοντας από πλοίο με τις αυτοσχέδιες πιάτσες, τους κράχτες και τις συμφωνίες μεταξύ οδηγού και πελάτη που θυμίζουν επεισόδιο του "Ρετιρέ" ή έχει αντικρίσει τις φθαρμένες μεσοτοιχίες που αποτελούν την πρώτη εικόνα οποίου επιστρέφει από Αργοσαρωνικό ή Κυκλάδες αντιλαμβάνεται πως η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι προφανώς αρνητική. Ευτυχώς πλέον έχουμε το μετρό!
Η νέα εποχή του Πειραιά που ξημερώνει δειλά δειλά πέριξ του Δημοτικού Θεάτρου, στο Μικρολίμανο ή στην art street της Πολυδεύκους με τις γκαλερί και τα σοφιστικέ στέκια ανάμεσα στα παλιά συνεργεία, στην αυξημένη πολιτιστική δραστηριότητα του δήμου και όχι μόνο, στις αναπλάσεις της Περιφέρειας, στις νέες αφίξεις ξενοδοχείων που έχουν προαναγγελθεί, με πρώτο και καλύτερο το "Hilton" στην Καστέλλα, μας κάνει να φανταζόμαστε ένα ζωντανό, σύγχρονο λιμάνι, όπου η ιστορία, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας και η τέχνη συντονίζονται χωρίς να εξελιχθούν σε mall αλλά και χωρίς τη σημερινή παρακμή που εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλά σημεία. Έχουμε διαβάσει πολλά σχέδια σε συνδυασμό και με τη διασύνδεση με τους πολιτιστικούς χώρους της Πειραιώς. Ας ελπίσουμε ότι για μια φορά σε αυτή την πόλη ο πολεοδομικός σχεδιασμός, η γνώση για τα προβλήματα που ταλανίζουν άλλες "ανερχόμενες" γειτονιές της πόλης, η συζήτηση για τη διαχείριση προορισμών, το marketing, η διαβούλευση με κατοίκους και επιχειρηματίες θα μπορέσουν να δώσουν λύσεις σε έναν προορισμό που ακόμη προσφέρεται για να φτιάξουμε το μέλλον του όπως θέλουμε.
Διαβάστε Επίσης
