Μπήκαμε και φωτογραφίσαμε πρώτοι τον πολυχώρο διασκέδασης για τον οποίο θα μιλάει όλη η πόλη. Ο Νίκος Βέρτης, που μαζί με τη γνωστή επιχειρηματική οικογένεια Γιγουρτάκη ανεβάζουν τον πήχη στη νυχτερινή Αθήνα, μας ξεναγεί στο μοναδικό «ΥΤΟΝ», όπου θα ξεκινήσει τις εμφανίσεις του από την Παρασκευή 16/12.
Στα μέσα Νοεμβρίου, την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το πολυσυζητημένο «εργοτάξιο» στην οδό Πέτρου Ράλλη 38, ο Νίκος Βέρτης, αφού με είχε περπατήσει στη μεγάλη έκταση και μου είχε περιγράψει τα σχέδιά του, με ρώτησε: «Αν σου ζητούσε κάποιος να περιγράψεις με τέσσερις λέξεις αυτό που είδες, τι θα του έλεγες;» Βλέποντάς με να ζορίζομαι, καθώς προσπαθούσα να συμμαζέψω με μάλλον κλισέ τρόπο τη σαστιμάρα μου απ’ όλες τις εικόνες και τις πληροφορίες, μου αποκάλυψε: «Και το όνομα αυτού, “ΥΤΟΝ”». Όπου «Υ» για το «Υπέροχο», «Τ» για το «Τέλειο», «Ο» για το «Όμορφο» και «Ν» για το «Νέο».
Σε αυτές τις λέξεις με τη θετική ενέργεια παραπέμπουν τα τέσσερα γράμματα που σχηματίζουν την επωνυμία του νέου χώρου στον οποίο θα εμφανίζεται από την Παρασκευή 16/12 (και στη συνέχεια κάθε Σάββατο και Κυριακή) ο Νίκος. Μια «νεογέννητη» λέξη, που δεν υπήρχε μέχρι τώρα αν την έψαχνες στο Google, και μετά την επίσημη ανακοίνωσή της θα σε κάνει να σκέφτεσαι μόνο αυτόν. Έτσι κι αλλιώς, όταν τον επισκεφθείς για να παρακολουθήσεις το one-man-show του Νίκου, δεν θα μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο.
Περνώντας, λοιπόν, την καγκελόπορτα του παλιού εργοστασίου του Μπήτρου, βαδίζω στον φρεσκο-ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Στο βάθος αριστερά, απέναντι από μια σειρά δέντρων (μανόλιες και στρελίτσιες έχουν φυτευτεί σε διάφορα σημεία), ξεμυτίζουν σιδερένια πόδια, σαν εκείνα των αραχνών της Louise Bourgeois. Ο Γιώργος Παντελούκας, ο οποίος τα έχει σχεδιάσει, είχε στο μυαλό του όχι μόνο τα συγκεκριμένα μνημειακά γλυπτά αλλά και την εικόνα ότι κάποιος «πάτησε» το εργοστάσιο και τα σιδερένια σωθικά του πετάχτηκαν έξω. Αυτά τα «πόδια» περιβάλλουν τον πρώτο χώρο που αντικρίζεις, ο οποίος στην πρώτη φάση της κατασκευής θεωρούνταν από πολλούς ότι είναι το κανονικό μαγαζί, ενώ στην πραγματικότητα είναι το φουαγιέ, με life walls να πέφτουν πάνω σε φλοίδες ξύλου, αεροκουρτίνες που δημιουργούν ζεστή ατμόσφαιρα αλλά και ειδική ράμπα για τα ΑμεΑ (υπάρχει πρόβλεψη για την εξυπηρέτησή τους σε όλον το χώρο). Σε αυτό το φουαγιέ θα φτάνεις με το αυτοκίνητο, θα το παραδίδεις στους παρκαδόρους για να το μεταφέρουν στο προστατευόμενο πάρκινγκ και θα προχωράς στο επίπεδο της υποδοχής.
Μπαίνοντας στο κεντρικό stage από την ωοειδή είσοδο, τα χάνω λίγο με το μέγεθος αλλά και την αρχιτεκτονική: γύρω από τη σκηνή η πλατεία να την αγκαλιάζει κι έπειτα κερκίδες με κλιμάκωση που δημιουργεί τις ανετότερες συνθήκες θέασης σε όποια απόσταση κι αν κάθεσαι. Ο Νίκος κουνάει το χέρι από ένα υπερυψωμένο ανοιχτό δωμάτιο στα αριστερά της σκηνής. Αυτό θα είναι το καμαρίνι του, με τζάμι μονής όψης. «Ήταν το μόνο που δεν ζήτησα να δημιουργηθεί», θα μου πει αργότερα. «Τα καμαρίνια είναι το μόνο που δεν με ενδιαφέρει. Σκέψου ότι στο “Ακρωτήρι” στην αρχή δεν είχα καμαρίνι και άλλαζα στα βράχια πίσω από τη σκηνή!» Αφού χαιρετάω τον Βασίλη και τον Θωμά Κεραμίδα της K & K («Χωρίς αυτούς θα χρειάζονταν τρία χρόνια για να τελειώσει αυτό το έργο», μου λέει ο Νίκος), περνάω ανάμεσα από εργάτες που καρφώνουν και βιδώνουν, προσέχοντας να μην πατήσω στα σημεία όπου έχει γίνει η συγκόλληση του ξύλου και του μαρμάρου, των υλικών που καλύπτουν πλατεία και κερκίδες, και φτάνω στο καμαρίνι.
Με υποδέχεται κι όλο του το πρόσωπο είναι χαρούμενο: «Αυτή είναι η μεγαλύτερη τρέλα μου!» Μου δείχνει στο κινητό του μια φωτογραφία ενός σχεδίου κάτοψης που είχε κάνει μόλις είδε για πρώτη φορά το χώρο, πριν καν δώσει τα χέρια με τους Γιγουρτάκηδες. «Ήξερα από την αρχή τι ήθελα. Τα είχα σχεδιάσει όλα σε χαρτί μιλιμετρέ.» Και καθώς μου περιγράφει την κάτοψη, διακόπτει απότομα λέγοντας «Α, να σου δείξω και κάτι παλιό που βρήκα σ’ ένα παλιό ημερολόγιο», και περνάει σε μια άλλη φωτογραφία ενός σχεδίου που είχε κάνει στα 13 του, το bar «White Rose» το οποίο είχε φανταστεί να φτιάχνεται σε ένα μικρό οικόπεδο που είχαν αγοράσει οι γονείς του.
Ξεκινάμε την ξενάγηση στις άλλες «γειτονιές» γύρω από το κεντρικό entertainement stage: τα καμαρίνια των καλλιτεχνών, τα αποδυτήρια του προσωπικού και άλλα stages, που σταδιακά θα ξεκινήσουν να φιλοξενούν θεατρικές παραστάσεις για παιδιά, μουσικά φεστιβάλ και club nights. Επιστρέφουμε στην καρδιά αυτού του πολυχώρου, εκεί όπου θα εμφανίζεται, και τον ρωτάω πώς ξεκίνησε αυτό το project. «Είμαι ρομαντικός και ονειροπόλος», μου απαντά και συνεχίζει: «Γνωρίζω ότι οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες. Όταν στο τέλος της βραδιάς με ενημερώνουν ότι στις ταμειακές υπάρχουν ευρώ κι δίευρα, σημαίνει ότι ο κόσμος στερείται κάτι άλλο για να μαζέψει το αντίτιμο της εισόδου. Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, μαζί με τους επιχειρηματίες με τους οποίους συνεργάζομαι, είναι να τους προσφέρω αισιοδοξία, να επηρεάσω θετικά τη διάθεσή τους, να τους κάνω να ξεχάσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ και τα τέλη κυκλοφορίας. Αυτή είναι η βάση για να ξεκινήσεις ένα τέτοιο έργο. Θέλω να σεβαστώ το κάθε ευρώ και να μπορώ να πω, ακόμη κι αν τελειώσει αύριο η καριέρα μου, ότι σε δύσκολες εποχές παρουσίασα τα πιο όμορφα πράγματα για τον κόσμο.»
Συμφωνούμε ότι η δουλειά του καλλιτέχνη αυτή την περίοδο είναι σαν ψυχοθεραπεία κι εκείνος προσθέτει: «Το θέατρο, η τέχνη και η μουσική ανθούσαν σε εποχές κρίσης, επειδή πρόσφεραν διέξοδο και αποσυμπίεση. Το βλέπουμε κι εμείς τώρα πια που τα έσοδα δεν είναι όσα παλιότερα, αλλά η επισκεψιμότητα μπορεί να είναι μεγαλύτερη. Δεν έρχονται μόνο για να δουν εσένα, αλλά γιατί έχουν ανάγκη να περάσουν καλά. Βγάζεις τον κόσμο από το σπίτι του. Κλείνει την τηλεόραση και το Internet κι έρχεται εδώ για να αποκτήσει μια ξεχωριστή εμπειρία, όπως όταν βλέπει μια ταινία στο σινεμά, μια παράσταση στο θέατρο ή τρώει σε ένα καλό εστιατόριο. Μπαίνει σε μια άλλη πραγματικότητα».
Στην πραγματικότητα του «ΥΤΟΝ», καθισμένος σε κομψούς καναπέδες που θα ήθελες να έχεις στο σπίτι σου, περιτριγυρισμένος από το τσαλακωμένο λευκό βελούδο που ντύνει τους τοίχους, θα παρακολουθήσεις ένα εισαγωγικό δρώμενο που θα γίνει το πιο βιντεοσκοπημένο της σεζόν, τον Νίκο να διατρέχει το κομψό λαϊκό ρεπερτόριό του (συν δύο νέα τραγούδια που του έχει γράψει ο Ισραηλινός Idan Raichel) καθώς και τα νέα παιδιά που θα τον πλαισιώνουν, δηλαδή τη Θωμαή Απέργη, τον Στέλιο Λεγάκη, τον Πάρι, την Athena Manoukian και τους 719.
Όσα δεν θα δεις, αλλά θα αισθανθείς είναι η τέλεια ηχοακουστική μελέτη (ο Νίκος δοκιμάζει κάποια στιγμή την ακουστική φωνάζοντας σε ένα από τα τρία ηχοαπορροφητικά πάνελ και περιγράφοντάς μου πώς απορροφάται ο ήχος σε άλλα σημεία, όπως η ανοιγόμενη οροφή με τα δύο κινούμενα στοιχεία). Δεν θα δεις επίσης τους πύργους ψύξεως, που φέρνουν φρέσκο αέρα απέξω και τον διοχετεύουν στο χώρο από κάτω προς τα πάνω, ή τον βιολογικό καθαρισμό που επιτρέπει την επαναχρησιμοποίηση του νερού. Ο επαναπροσδιορισμός του κτιρίου ώστε να πληροί όλες τις ενεργειακές και οικολογικές προδιαγραφές αλλά και να προσφέρει τις ιδανικότερες συνθήκες οπτικής και ακουστικής απόλαυσης ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για τα αδέρφια Κεραμίδα. Ή μήπως όχι; Στην ερώτησή μου ποια ήταν αυτή, λένε με ένα στόμα: «Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ο ίδιος ο Νίκος και όσα είχε στο μυαλό του!» Η επιθυμία του να φτάνει τον πήχη κάθε φορά σε ένα νέο ύψος φέρνει στη νυχτερινή Αθήνα ένα χώρο που δεν έχουμε ξαναδεί.
