Η ομάδα του Thom Yorke είναι στο επιθυμητό σημείο «ωριμότητας» για να δίνει κάτι που το ευχαριστιέσαι και εσύ και αυτή...
Kατά την προσφιλή μου τακτική, και κατα πως συνηθίζω με τους δίσκους που νιώθω πως αξίζουν, το καινούριο άλμπουμ των Radiohead το άκουσα πολλές φορές. Αν και με την πρώτη-πρώτη ακρόαση είχα ξεκαθαρίσει πως οι παντός τύπου αγωνίες (υπαρξιακές ή μη) που χαρακτηρίζουν το παρελθόν του συγκροτήματαος, φθάνοντάς το ακόμα και στα όρια που μπορεί να βρεθεί – μουσικά – ένα rock γκρουπ, έχουν τιθασσευτεί αρκετά ώστε να παίρνουν τη μορφή μιας μουσικής μέσα στην οποία οι ίδιοι οι Radiohead να αισθάνονται ωραία και άνετα. Οι μέρες των «πειραματισμών» πάντα παρέρχονται και η ομάδα του Thom Yorke με το άλμπουμ αυτό είναι στο επιθυμητό σημείο «ωριμότητας» (αν λένε τίποτα πια οι δυο αυτοί εντός εισαγωγικών όροι) για να δίνει κάτι που το ευχαριστιέσαι και εσύ και αυτή. Το «A Moon Shaped Pool» είναι κάτι τέτοιο. Και συνεχίζω να το ακούω... (XL-Feelgood)