Όταν ξεκινούσε ο ακλόνητος καύσωνας στην Αθήνα, ήμουν αρκετά τυχερή να βρίσκομαι στο εξωτερικό σε ένα πολύ δροσερότερο κλίμα, οπότε αντιμετώπιζα μια λιγότερο πυρακτωμένη πραγματικότητα από τους αγαπητούς συμπολίτες μου. Ωστόσο, παρά την "προνομιούχα" μου θέση, αυτό που με "έκαιγε" (ίσως ατυχής επιλογή λέξης) όμως ήταν να σπεύσω μάθω την μετεωρολογική πρόβλεψη για την Τετάρτη 19 Ιουλίου. Μιλούσε για 37 βαθμούς. Do I wanna know? Ίσως καλύτερα να μην ήξερα, αλλά σε κάθε περίπτωση ας πάμε να δούμε πως εξελίχθηκε η πιο σημειολογικά καυτή φεστιβαλική ημέρα του Release.
Μόλις δύο εβδομάδες νωρίτερα είχαμε δει πως λειτουργούν οι αμείλικτες θερμοκρασίες της Αθήνας στους Σουηδούς, όταν οι κολασμένοι Viagra Boys κατά τη διάρκεια του Release Athens X SNF Nostos στο Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ, λούζονταν…με μπύρα για να δροσιστούν. Επομένως, μετά τους Green Was Greener, Vaxtones και Willie J Healey όταν στις 9 ακριβώς βγήκαν στην σκηνή οι The Hives από την μικρή κωμόπολη Fagersta στα βόρεια της Σουηδίας -φορώντας κοστούμια- μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα πάει αυτό. Η πραγματικότητα μας ξεπέρασε. Τα θεατράλε Bowie-κικά κοστούμια με τους κεραυνούς ήρθαν σε ευθεία σύγκρουση με τις θερμοκρασίες κλιβάνου. Ωστόσο, ο τραγουδιστής Howlin' Pelle Almqvist aka Per Almqvist ήταν ένας ασταμάτητος οδοστρωτήρας που οργώνει τη σκηνή από το πρώτο λεπτό δείχνοντας ακριβώς τις προθέσεις του για αυτό το live.
Αν και ξεκάθαρα οι περισσότεροι βρέθηκαν εκεί κυρίως για τους Arctic Monkeys, οι The Hives δεν ήθελαν να περιοριστούν σε ρόλο support. Ήδη από το τρίτο τραγούδι το hit "Walk idiot Walk” οι ρόλοι ξεκαθαρίστηκαν: εσείς θα μάθετε τι εστί The Hives και θα τους ψάχνετε την επόμενη στο Spotify και εμείς θα την ιδρώσουμε την φανέλα στη σκηνή. Ο frontman δεν σταμάτησε να χορεύει και κυρίως να επικοινωνεί με το κοινό. Με βρετανική αβρότητα απευθυνόταν ξεχωριστά στις "Κυρίες" (ladies!) και στους κυρίους (gentlemen!) καθώς μας ζητούσε να κάνουμε φασαρία ενώ τα "ευχαριστούμε Αθήνα" στα ελληνικά έδιναν και έπαιρναν. Κάθε επόμενο κομμάτι, αποτελούσε μια έξτρα αφορμή για ένα χαώδη ξεσηκωμό με τα "Hate to Say I Told You So", "Trapdoor Solution" να δημιουργούν χαμό μέταλ συναυλίας με τον ίδιο τον Howlin' Pelle Almqvist να κατεβαίνει πολλές φορές στα κιγκλιδώματα και να χτυπιέται με τους μπροστινούς.
Κάπου εκεί, η γραβάτα του βγήκε (και χαρίστηκε σε κάποιον τυχερό από το κοινό), όσο ο πυρωμένος frontman ξεκούμπωσε το πουκάμισο και μας χάρισε κάποια ενσταντανέ επίδειξης του ντεκολτέ του αλά Elvis φωνάζοντας "όπα όπα" σε κάποια σημεία. Ο ορισμός του ακομπλεξάριστου, απενοχοποιημένου performer, ο ίδιος γέμισε έναν μεταλλικό κουβά με νερό και βουτούσε την πετσέτα – και το κεφάλι του- για ένα αυτοσχέδιο ντουζ επί σκηνής.
Τυφώνας μέσα στο λιοπύρι οι The Hives μας φυλάξαν το σαρωτικό "Come On!" και το "Tick Tick Boom" για το τέλος με δύο ερώτησεις. "Πόσοι από εσάς είδατε πρώτη φορά τους The Hives"; Ελάχιστα χέρια υψώνονται στον αέρα. "Πόσοι από εσάς θα τους ξαναδείτε;". Η πλατεία Νερού πλημμύρησε ορθωμένες παλάμες και φωνές. "Gonna get through your head…Because I'm gonna" όπως τραγουδούσαν νωρίτερα οι ίδιοι.
Λίγο πριν τις 11 και η κινητικότητα πολλαπλασιάζεται με αρκετούς και κυρίως αρκετές εκπροσώπους της Gen Z να προσπαθούν να πλησιάσουν όσο το δυνατόν πιο μπροστά. Αν αφαιρέσουμε αυτό τον φυσικό κυνισμό/εστέτ κομπλεξισμό που βγαίνει αφιλτράριστα σε εμάς τους (λίγο) μεγαλύτερους, τελικά μόνο αισιοδοξία μπορεί να γεννήσει το γεγονός ότι η ιντερνετ-όπληκτη νεολαία μας ξεβολεύεται και γεμίζει συναυλιακούς χώρους αναζητώντας μια αυθεντική εμπειρία που αψηφά το Tik Tok. Κάπου ανάμεσα σε αναπολογητικά πλακάτ λατρείας και σε διαπεραστικές τσιρίδες, βγήκε στην σκηνή the man of the hour, ο "Αλέκος", ο Alex Turner με την μπάντα του. Αψεγάδιαστο vintage look με γαλάζια πουκαμίσα, παντελόνι με τσάκιση, παπούτσια loafers και γυαλιά ηλίου, ο super star δεν έμελλε να τσαλακωθεί ούτε στο κρεσέντο του encore. Δεν τους άγγιζε τίποτε τους Arctic Monkeys, ούτε οι θερμοκρασία βρασμού αλλά ούτε και το αφοπλιστικά ενθουσιώδες κοινό.
Εδώ η συμφωνία ήταν διαφορετική, θα σας παραδώσουμε ένα αψεγάδιαστο, καλοδουλεμένο, επαγγελματικό show με την φωνάρα του Alex Turner να μην αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις και ίσως σας στείλουμε 2 φιλιά και πούμε 2 "ευχαριστώ" στα ελληνικά στο ενδιάμεσο. Άψογο μεν, χωρίς σύνδεση με το κοινό δε.
Χωρίς διάθεση ωραιοποίησης, η μπάντα τα έκανε όλα άρτια χορογραφημένα και σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να διασκεδάσουν όσοι είναι εκεί για τα ροκαμπίλικα (συγχωρέστε μου τον όρο) καψουροτράγουδα όπως τα Arabella, Do Me a Favour, Four Out of Five, αλλά και όσοι αγαπούν τα "γυαλισμένα" αξεπέραστα hits Do I Wanna Know?, Why'd You Only Call Me When You're High?, I Bet You Look Good on the Dancefloor και R U Mine?. Όχι, ότι δεν είχε κάτι και για εμάς που μας αρέσουν οι κιθαριστικοί δυναμίτες με εξέχοντα το υποτιμημένο Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair.
Όποτε ο Alex Turner άλλαζε κάποια από τις αγαπημένες του κιθάρες ή σκούπιζε τον ιδρώτα του, πριν την εναλλαγή των τραγουδιών, τα φώτα της σκηνής έσβηναν τελείως. Σαν μια προσπάθεια να κρατήσουν στο σκοτάδι την ανθρώπινη (ευάλωτη) φύση των παγκοσμίων σταρ της μουσικής που έκαναν μια στάση και στον τόπο μας. Ένα ακόμη λιθαράκι στην απόσταση μεταξύ μας. Βέβαια, οι Arctic Monkeys βρίσκονται εν μέσω μιας εξαντλητικής τουρνέ που έχει ξεκινήσει από τον Ιανουάριο και έχουν ήδη ταξιδέψει σε Αυστραλία, Ασία, Ευρώπη και έχουν συνέχεια με την Αμερική μπροστά τους μέχρι τον Οκτώβριο. Μάλλον, για λόγους επιβίωσης είναι λογικό πως η μπάντα λειτουργεί σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή που δεν ξεφεύγει από το αμείλικτο προγραμματισμό.
Ακόμη και αν 25 χιλιάδες fans στα πόδια τους "καίγονται" (με όλα τα συμπαραδηλούμενα που φέρει η λέξη) για ένα βλέμμα, μια πιο προσωποποιημένη κουβέντα, μια είδους επικοινωνία τέλος πάντων, θα πρέπει να αρκεστούν σε ένα φιλί στο αέρα. Κάποιες σχέσεις είναι δεδομένο πως δεν θα είναι αμφίρροπης έντασης. Είναι σαν την καρδούλα που βάζεις σε κάποιο μήνυμα που το βρίσκεις συμπαθητικό αλλά δεν θέλεις να προχωρήσεις και την κουβέντα παραπάνω.
