Oπως συχνά παρατηρούν οι άνθρωποι της δισκογραφίας, λόγω της δυναμικής εισόδου του ίντερνετ, ο χώρος περνούσε δύσκολα ήδη πριν από την οικονομική κρίση που άφησε έντονο αποτύπωμα και στην Ελλάδα. Για αρκετές ανεξάρτητες εταιρείες, το διάστημα αυτό σήμανε το τέλος της διαδρομής, ενώ η πανδημία επέφερε άλλο ένα χτύπημα σε όσες επιβίωσαν. Παρά ταύτα, η Puzzlemusik άντεξε: ιδρυμένη το 2006 από τον Χρήστο Αλεξόπουλο, συμπληρώνει τώρα 15 χρόνια δράσης και 70 κυκλοφορίες. Και φυσικά το γιορτάζει, βγάζοντας την καινούργια συλλογή "15", με αδημοσίευτες ηχογραφήσεις ισάριθμων καλλιτεχνών της.
Μιλώντας για τη συλλογιστική με την οποία την έστησε τον Νοέμβριο του 2006, ο Αλεξόπουλος αναφέρθηκε στο σοβαρό ζήτημα που αντιμετώπιζαν τότε όσοι εγχώριοι δημιουργοί δεν ακολουθούσαν τις κυρίαρχες ηχητικές τάσεις. "Ήταν σχεδόν αδύνατο να δισκογραφήσεις", μας είπε, συμπληρώνοντας ότι οραματίστηκε την Puzzlemusik ως μια στέγη για ανθρώπους με αναγνωρίσιμο στίγμα, ανεξαρτήτως είδους. Έτσι, ποτέ δεν υπήρξε το άγχος να καταταγεί ο ήχος της κάτω από μία ταμπέλα. Η κεντρική ιδέα, εξήγησε, "ήταν ο κάθε καλλιτέχνης να αποτελεί το κομμάτι ενός παζλ που συνθέτει τη μουσική εικόνα της εναλλακτικής, προσωπικής δημιουργίας της εποχής μας". Στόχος που οπωσδήποτε εκπληρώθηκε από νωρίς, χάρη σε άλμπουμ όπως το δικό του "Παραπούνες και Τριαφύνταλλα" (2006), το "Απ’ τη σπηλιά του δράκου" του Μπάμπη Παπαδόπουλου (2010) ή την "Ύδρα των πουλιών" του Socos με τον Δημήτρη Πουλικάκο (2010).
Τι είναι όμως αυτό που διαφοροποιεί την Puzzlemusik σε σχέση με άλλες ανεξάρτητες εταιρείες που δραστηριοποιήθηκαν κατά την ίδια περίοδο; Τρία πράγματα, σύμφωνα με τον Αλεξόπουλο: η πολυσυλλεκτικότητα του ρεπερτορίου, η υποστήριξη των καλλιτεχνών της σε βάθος χρόνου και το γεγονός ότι είναι και ο ίδιος "ενεργός δημιουργός, οπότε αντιλαμβάνομαι την καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία". Δεν χρειάζεται να συζητάμε για τα αυτονόητα, τονίζει με τη σειρά του ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, πάλαι ποτέ κιθαρίστας στις ιστορικές Τρύπες, ο οποίος βρήκε στο label μια φιλόξενη εστία για τις ανησυχίες που ανέπτυξε μετά τη διάλυσή τους: "Ο Αλεξόπουλος προβάλλει και προωθεί τις δουλειές μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε μια εποχή που όλοι γνωρίζουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η δισκογραφία".
Με δεδομένη βέβαια αυτή την κατάσταση, ίσως εκπλήσσει το γεγονός ότι μια εταιρεία τέτοιας κλίμακας κατάφερε να επιζήσει της επέλασης του ίντερνετ, των μνημονίων, εσχάτως και του κορονοϊού. Ο ίδιος ο Αλεξόπουλος παραδέχεται ότι οι συνθήκες μπορεί να γίνουν τόσο απαγορευτικά αντίξοες, ώστε να μην επαρκούν οι αρετές της θέλησης, της υπομονής και της επιμονής. Και αποδίδει την επιβίωση της Puzzlemusik στο γεγονός ότι άλλαξε τον τρόπο λειτουργίας της τουλάχιστον τρεις φορές.
Παρόντες στο μεγαλύτερο τμήμα αυτής της δεκαπενταετίας, οι Playground Theory γνωρίζουν καλά τις σχετικές ζυμώσεις. Σημειώνουν, λοιπόν, ότι "έχουμε κερδίσει πολλά όμορφα από τη συγκεκριμένη συνεργασία κι ελπίζουμε να προσφέραμε κι εμείς με τη μουσική μας". Το ίδιο ισχύει και για τον Γιώργο Κοντραφούρη –μία από τις σημαντικότερες φιγούρες της σύγχρονης ελληνικής τζαζ–, ο οποίος συνόψισε την εμπειρία λέγοντάς μας ότι η Puzzlemusik "είναι το τέλειο σπίτι για να εκφραστείς με απόλυτη εμπιστοσύνη, ελευθερία και σεβασμό". Ευχόμενος παράλληλα να κρατήσει για άλλα δεκαπέντε χρόνια, λειτουργώντας πάντα ως όαση έκφρασης.
