Το νέο του θανάτου του Στέλιοιυ Βαμβακάρη με βρήκε «μεσοπέλαγα», έχοντας βγει μόλις από την Πάτρα, με ρότα την Αθήνα. Μου το είπε ένας φίλος που έπινε ως τότε ήσυχα, σ' ένα μπαρ του Μισισίπι...
Μια από τις πρώτες μου σκέψεις ήταν πως ο Στέλιος κουβαλάει όλη την ιστορία του Μάρκου Βαμβακάρη - όχι όμως μόνο λόγω κληρονομικού δικαιώματος αλλά γιατί ήταν ένας, αυτοδικάιως, πανάξιος συνεχιστής του ρεμπέτικου ήθους και ύφους. Και όχι μόνο...
Βαθύς εραστής και σοβαρός μελετητής του μπλουζ, ο Στέλιος είχε προσεγγίσει στα μυστικά και στις ιδιαιτερότητες του ήχου - όχι της ξερής φόρμας - του αφροαμερικάνικου τραγουδιού και τα/τις είχε εντάξει στον δικό του προσωπικό ήχο και γραφή του ρεμπέτικου. [Έχει σημασία να μιλάμε για ήχο του μπλουζ και όχι για φόρμα - αυτό το ξέρουν και το έχουν ξεκαθαρίσει οι πιό προχωρημένοι τζάζμεν της εποχής μας].
Τελευταία φορά είδα τον Στέλιο μαζί με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο Gazarte να ιερουργούν πάνω στη μουσική του Μάρκου - κι εκεί ο Στέλιος ήταν κυριολεκτικά στα ντουζένια του! Τον είχα γνωρίσει για πρώτη φορά, πριν από πολλά χρόνια, στο σπίτι ενός κοινού μας φίλου και κάτσαμε και μιλήσαμε για μπλουζ και τζαζ. Οι γνώσεις του ήσαν ουσιώδεις και έβρισκαν πεδίο εφαρμογής στις μουσικές του - που ήσαν πέρα από την κληρονομιά του Μάρκου.
