Η υγιής ασέβεια της αβάν γκαρντ
Μπορεί oι πρωτοποριακοί πειραματισμοί του με τον Lou Reed και την υπόλοιπη παρέα των Velvet Underground να έγραψαν ιστορία, τα κατορθώματα όμως ενός αεικίνητου βετεράνου του underground ροκ όπως ο John Cale δεν σταματούν εδώ. Εν μέσω πρόβας μίλησε στο «α» για το ολοκαίνουργιο «Black Acetate» και τις ακατάπαυστες δημιουργικές του αναζητήσεις λίγο πριν από την εμφάνισή του στο Gagarin στις 21/1.
Με συνεχείς και αναρίθμητες παρεμβάσεις στη δισκογραφία ο John Cale περνάει με άνεση από το μπάσο και τη βιόλα στο τραγούδι και την παραγωγή - από την Patti Smith έως τους Happy Mondays. Το 2005 επιστρέφει με το εκλεκτικό «Black Acetate» που θα παρουσιάσει ζωντανά και στη χώρα μας, με special guest τον Bob Mould των εκπληκτικών Husker Du. Τι είναι λοιπόν το «Black Acetate»;
Πρόκειται για ένα υλικό που χρησιμοποιούσαν στο στούντιο την εποχή του βινυλίου. Ηχογραφούσες πρώτα μια κασέτα και μετά σου επέτρεπε ν' ακούσεις για πρώτη φορά τη δουλειά σου πριν περάσεις στο δίσκο. Το μύριζες παντού γύρω^ ήταν ένα αίσθημα νοσταλγίας για μένα. Ο τίτλος πάντως δεν έχει να κάνει τόσο με το περιεχόμενο όσο με την εικόνα ενός φρέσκου και καινούργιου πράγματος. Είναι ένα άλμπουμ πιο αισθησιακό και χαλαρό από τις προηγούμενες δουλειές μου.
Πώς μένεις τόσο συντονισμένος με το γίγνεσθαι της μουσικής;Ακούω συγκεκριμένες εκπομπές στο ραδιόφωνο, ακολουθώ καλλιτέχνες ή εταιρείες που ξέρω π.χ. ότι ειδικεύονται στο hip hop. Γενικά είμαι ερευνητική φύση.
Το δίπτυχο κλασική παιδεία και avant garde βρίσκεται σε διαρκή μάχη μέσα σου ή πρόκειται απλώς για μια ακραία συμβίωση;Η κλασική δεν μ' ενδιαφέρει τόσο πια, τη βαρέθηκα. Ξαφνικά ανακαλύπτεις ένα ροκ τρίο στη γειτονιά σου που κάνει πιο ενδιαφέροντα πράγματα από μια ολόκληρη ορχήστρα. H avant garde σου δίνει μια υγιή ασέβεια για το status quo. Η κλασική μου παιδεία με οδήγησε στον John Cage. Οι πειραματισμοί μου με δίδαξαν ότι πρέπει να σέβεσαι τη διαδικασία, να είσαι προετοιμασμένος για κάποια δυσφορία αν είναι να βγάλεις κάτι απ' αυτό. Τα καλά κόποις κτώνται και το ίδιο συμβαίνει με τις ιδέες.
Πόσο ζωντανός παραμένει για σένα ο μύθος των Velvet Underground;Στα 3-4 χρόνια που έμεινα με τους Velvets συνέβησαν πολλά σπουδαία πράγματα. Νιώθω περήφανος αλλά δεν μαθαίνω κάτι πραγματικά απ' αυτό. Όχι τόσα όσα από ένα νέο ροκ γκρουπ που παίζει με samples. Δεν βυθίζομαι στο παρελθόν, προσπαθώ να ζω στο μέλλον.
Δανάη Μολόχαdmolocha@athinorama.gr
