Η σκηνοθέτις του έργου «Family stories» μιλά για την Ελλάδα της κρίσης και το θέατρο.
Έφυγα από το Παρίσι και ήρθα στην Ελλάδα το 2006. Στο θέατρο πρωτοείδατε τη σκηνοθεσία µου στο έργο «Low Level Panic» στο Θέατρο Άνεσις το 2006.
Στην Ελλάδα αγαπώ πολύ τους ανθρώπους της καθώς και το ότι είναι ένα σταυροδρόμι φυλών και πολιτισμών. Η Ελλάδα γίνεται σιγά σιγά μια πολυπολιτισμική χώρα κι αυτό επιφέρει πολύ σημαντικές θετικές αλλαγές. Επίσης, καλλιτεχνικά είναι μια χώρα όπου περισσεύει το ταλέντο, το οποίο μπορεί να ανθίσει αν αφήσουμε κατά μέρος τη νοοτροπία του «δεν γίνεται, δεν μπορούν ν' αλλάξουν τα πράγματα».
Αυτό που µε πληγώνει στην Ελλάδα είναι ότι υπάρχει μοιρολατρία και παραίτηση. Μια γενικευμένη νοοτροπία ότι «τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν», «έτσι είναι στην Ελλάδα», «ξέρεις τους Έλληνες». Υπάρχει μια συνεχής αυτολογοκρισία, μια έλλειψη εμπιστοσύνης του τύπου «δεν είμαστε καλοί», «είμαστε ένα βάρος», «είμαστε οι τελευταίοι της Ευρώπης». Κι από την άλλη ένας υπέρμετρος διογκούμενος εθνικισμός όπως σε όλη την Ευρώπη, επικίνδυνος και πολύ χαζός που δεν έχει καμία σχέση με τις αξίες που έχουν οι άνθρωποι εδώ. Αισθάνομαι ότι ο κόσμος έχει καταπιεί αυτό το χάπι του κομφορμισμού, ότι «είμαστε μια χώρα που κάνει κομπίνες και όπου τίποτα δεν δουλεύει» κι αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια.
Το θέατρο είναι πάθος, ένας σύντροφος, ένα εργαλείο να καταλάβω τον κόσμο, να ανοίξω ένα διάλογο με ανθρώπους ζωντανούς ή νεκρούς πάνω σε θέματα που με αγγίζουν, είναι μια ανάγκη. Το θέατρο είναι ένας από τους λίγους ελεύθερους χώρους που έχουν απομείνει. Είναι ένα βάλσαμο για μια κοινωνία κατακερματισμένη, πληγωμένη, προδομένη, παρατημένη. Είναι ένα εργαλείο για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη για τη ζωή, μια πηγή ευτυχίας. Είναι ένα εργαλείο γνώσης. Ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσουμε να αναρωτηθούμε και να θέσουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας.
Αυτό που µε έκανε να σκηνοθετήσω το «Family stories» της Μπιλιάνα Σερμπλιάνοβιτς στο 2ο Πρότυπο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Αθηνών ήταν το γεγονός ότι είναι ένα έργο που πρέπει να ακουστεί, ένα έργο τόσο αληθινό, τόσο τολμηρό, με τόσο χιούμορ, που σε ταρακουνάει. Ποτέ δεν ήθελα να ανεβάζω έργα μόνο για να ανέβουν. Η τέχνη είναι το τώρα και το εδώ, και αυτό το έργο μιλά γι’ αυτό που ζούμε σήμερα, με ένα τρόπο πολύ ευφυή. Όταν μου πρότειναν το έργο από την plays2place, το γνώριζα ήδη και όταν το ξαναδιάβασα έγινε προφανές ότι ήταν η στιγμή που έπρεπε να ανέβει.
Η κρίση που περνάμε είναι μια ευκαιρία να αλλάξουν τα πράγματα. Η ζωή είναι γεμάτη κρίσεις. Δε χρειάζεται να φοβόμαστε τις κρίσεις και τις αλλαγές.
Η έξοδος από το αδιέξοδο… Πιστεύω ότι δεν υπάρχει αδιέξοδο. Είναι μια απάτη, ένα ψέμα που θυματοποιεί ανθρώπους. Προέρχομαι από το Μεξικό, μια χώρα που πάντα ήταν σε κρίση , με πολλούς ανθρώπους που ζουν πολύ δύσκολα, και παρόλα αυτά μου έχουν μάθει από μικρή όχι με λέξεις, αλλά με πράξεις, ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που ξέρω, που είναι σε πολύ πιο δύσκολη θέση κι έχουν γενναιοδωρία, φαντασία, κουράγιο και μου μαθαίνουν ότι πάντα μπορείς να βρεις μια διέξοδο. Η ζωή δεν είναι σούπερμάρκετ, όπου διαλέγεις τι θα πάρεις. Είναι πρόκληση, διάλογος, αναζήτηση, μάθηση.
Περισσότερες πληροφορίες
Family stories
Πολιτική αλληγορία η οποία αντλεί υλικό από την ιστορική εμπειρία της διάσπασης της Γιουγκοσλαβίας για να σκιαγραφήσει μια κοινωνία σε κρίση
