Psaropoula

Είναι μερικά εστιατόρια που, χωρίς να το φωνάζουν, καταφέρνουν να είναι δημοφιλή και αγαπητά στην πόλη, αποτελώντας σταθερό κομμάτι της γευστικής της ιστορίας. Τέτοια ακριβώς περίπτωση ήταν "Ψαροπούλα" στις Τζιτζιφιές, όπου ο Ηλίας Χαϊδεμένος ξεκίνησε πριν από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μια ιδιαίτερη ψαροταβέρνα. Πριν από λίγο καιρό πήρε τη σύνταξή του και τότε εμφανίστηκε ένα νέο σενάριο.

Ο Σπύρος Κερκύρας, που διατηρεί φιλική σχέση με το γιο του Ηλία, έμαθε για το επικείμενο κλείσιμο του μαγαζιού και σκέφτηκε να το συνεχίσει, ανοίγοντας καινούργιο κεφάλαιο μαζί με τους στενούς του συνεργάτες Ηλία Ανθίδη, Ερμή Τριανταφύλλου και Ειρήνη Πυρπυρή. Το σχέδιο, φιλόδοξο και ευγενές, άρχισε να υλοποιείται με τον πολύ καλό σεφ Γιάννη Λιόκα να επιμελείται την κουζίνα μαζί με τον στενό του συνεργάτη Αλέξανδρο Μηλιαράκη, ο οποίος μαγειρεύει επιτόπου, ενώ την αναδιαμόρφωση του χώρου ανέλαβε ο Γιώργος Παντελούκας. Πλέον, στο έμπα, σε περιμένει μια μεγάλη αυλή με "αντικέ" λευκά τραπέζια και μαύρες American chairs σε σύγχρονο ύφος, ενώ μέσα το λευκό βάφει την άγρια πέτρινη τοιχοποιία έχοντας στο ταβάνι old fashioned γύψινα και αντιθέσεις από κοραλλί artwork και οινοπνευματί φωτιστικά. 

Πάμε λοιπόν στις γεύσεις, οι οποίες, όπως μαρτυρά και το πλήρες όνομα του μαγαζιού, "Psaropoula Fish Meze", αφορούν κυρίως τη μοιρασιά. Είναι διάχυτη η διάθεση για παρουσίαση κλασικών ιδεών με σύγχρονο τρόπο, κι αυτό φαίνεται πολύ καθαρά κατ’ αρχάς στις αλοιφές. Η βελούδινη ταραμοσαλάτα, λ.χ., πρέπει να οφείλει τον απαλό πλούτο της υφής της σε thermomix, συνοδεύεται από αβγά ψαριών και αβγοτάραχο για έξτρα ιώδιο και παιχνίδισμα υφών, και το λίγο λεμονάκι που έσταξα πάνω της της πήγαινε πολύ. Το ίδιο και στα ωμά του, από τα οποία τίμησα το "σαγανάκι": Έξυπνη η απόδoσή του με γλυκοφάγωτες μαριναρισμένες γαρίδες που πάνω τους πέφτει γκασπάτσο ντομάτας  για την ανάπλαση της κλασικής γεύσης, όμως, χρειαζόταν λίγη φέτα ακόμη για να δώσει παραπάνω ένταση. 
Δεν έχει πολύ καιρό που ξεκίνησε η "Psaropoula" και είναι λογικό να έχει αδυναμίες η κουζίνα, το σημειώνω όμως διότι δοκίμασα δύο διαφορετικών ταχυτήτων πιάτα, τα ψαγμένα και τα αμήχανα. Στα δεύτερα σημειώνω την αθηναϊκή με κύριο μειονέκτημά της την έλλειψη βελούδινης υφής∙ πρόσθεσα στην μπουκιά μου λίγη ταραμοσαλάτα και αμέσως βρήκαν την αρμονία τους τα al dente λαχανικά της, αν μάλιστα το ψάρι κοβόταν σε μεγαλύτερα κομμάτια, η αίσθηση θα ήταν σχεδόν τέλεια. Αν και έχει σίγουρα νοστιμιά η σουπιά και είναι ψημένη πολύ σωστά, με ωραία μαστιχωτή υφή, δεν ένιωσα γραμμένο το χαρακτηριστικό της άρωμα στον ουρανίσκο∙ από την άλλη, ο γλυκός της τραχανάς, σχεδόν σαν πηχτή σούπα, αφήνει επίπεδη αίσθηση και σίγουρα όχι την έξαψη που θα προκαλούσε η στακάτη δύναμη ενός τραχανότου στην ξινή του εκδοχή. Αλλά και τα λιγκουίνι βάσει της περιγραφής τους –καμένο βούτυρο, γάρος, αβγά ψαριών– τα περίμενα ελαφριά, αλλά ήρθαν σε μια μάλλον μονοδιάστατη μακαρονάδα.

Η πρωτότυπη τσιπούρα πετάλι στο τηγάνι, τώρα, έχει μια υποδειγματικά και απολαυστικά κρακελαριστή κρούστα που κρύβει μέσα της ζουμερότατη τη σάρκα του ψαριού – το κοντράστ ηλεκτρίζει και αν βάλουν δίπλα της πατάτες τηγανητές θα δημιουργηθεί ένα άπαιχτο fish and chips. Το μεγάλο μπαρμπούνι της σχάρας ήρθε σωστά ψημένο με τη νοστιμιά του να οφείλεται κυρίως στο άρπαγμα της πέτσας του. Ο στακάτος, πολύ γευστικός μπακαλιάρος με την comfort νοστιμάδα της λεμονάτης ρεβιθάδας του είναι υποδειγματική εξέλιξη της παράδοσης. Από τα δύο γλυκά ξεχώρισα την ωραία lemon pie με σορμπέ κόκκινων φρούτων.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 21/7

Ωράριο λειτουργίας: Κυρ. μόνο μεσημ. Κλειστά Δευτ.
Τιμή: € 30-40 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.