Άνετον

Δεν ξέρω πόσοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι το "Άνετον" δεν μένει πια στο Μαρούσι, όπου έκανε όνομα και φήμη. Μεσολάβησε η πανδημία και oι πληροφορίες μπερδευτήκαν, καθώς στις 5 Νοεμβρίου 2019 ήταν η τελευταία μέρα λειτουργίας του στο Μαρούσι, στις 17 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς ξανάνοιξε στην Πλάκα και τρεις μήνες μετά ξεκίνησε το πρώτο σκληρό λοκντάουν. Μιλάμε για ένα από τα κομψότερα ρεστοράν της Αθήνας, που έγραψε ιστορία ταράζοντας τα γαστρονομικά νερά και γράφοντας με conceptual γράμματα νέα σελίδα στην αισθητική των εστιατορίων της πρωτεύουσας. Η καινούργια σελίδα του "Άνετον" είναι πάντα υπέρκομψα μοντέρνα και φιλική, τόσο που θαρρείς και είναι βγαλμένη από τις σελίδες του περιοδικού "Wallpaper". H ψηλοτάβανη σάλα του έχει την αύρα φινετσάτου μοντερνισμού, που εκφράζει στο σήμερα το καλό γούστο μιας αστικής σαλοτραπεζαρίας απ’ αυτές που έδειχνε ο ελληνικός κινηματογράφος τις δεκαετίες του 1960 και ’70.

Υπάρχουν δηλαδή το μικρό μπαράκι (διακοσμητικό στοιχείο αλλά και λειτουργικό πόστο), η ωραία ξύλινη σκάλα με την κάθετη κουπαστή, που συνδυάζονται γοητευτικά με τον αφαιρετικό μπουφέ που η καρυδιά του απλώνεται και σε άλλα στοιχεία του χώρου, η δανέζικου στιλ επίπλωση, τα μοντέρνα φωτιστικά που ταιριάζουν χέρι-γάντι στο χώρο, καθώς και κάποια έθνικ στοιχεία σαν το κρεμασμένο υφαντό με τα γεωμετρικά σχέδια. Το highlight της σάλας είναι πάντως η γιγάντια τοιχογραφία του Ισπανού καλλιτέχνη Jose Baller Zosa που ο συνιδιοκτήτης του "Άνετον" Δημήτρης Φωτόπουλος γνώρισε στην Αντίπαρο και ο οποίος έχει ζωγραφίσει μια γυναίκα που ακουμπάει ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι, σε στιλ που θυμίζει την πιο ωραία αφαιρετική περίοδο του Γιάννη Μόραλη. Την αύρα του χώρου τη νιώθεις και τώρα που κάθεσαι στη "βεράντα" του μαγαζιού στο πεζοδρόμιο, χαλαρώνοντας με την ωραία μουσική. Σ’ ένα τόσο στρατηγικό πόστο στο κέντρο της πόλης, στα τραπέζια του υπερτερούν οι καλοβαλμένοι νεότεροι και μεγαλύτεροι ξένοι, κάτι που σου δίνει την αίσθηση μητροπολιτικού κοσμοπολιτισμού.

Ο σεφ και συνιδιοκτήτης του εστιατορίου Βασίλης Ζώης πριμοδοτεί μια κουζίνα σύγχρονη, που κινείται ανάμεσα στο ψαγμένο μπιστρό και στο fine dining, με πινελιές φρουτώδους εξωτισμού. Αυτά τα πιο φαντεζί πιάτα τραβάνε γρήγορα το μάτι τον κατάλογο. Το καρπάτσιο των χτενιών είναι μια πολύ ωραία σπεσιαλιτέ και χαίρεσαι την ντελικάτη απαλότητα της σάρκας τους να καρυκεύεται με τον αισθησιασμό ενός συνδυασμού από μάνγκο, πιπεράτο passion fruit, μετριοπαθή κάψα τσίλι και δροσιά κίτρινης ντομάτας· το φωτίζει μια διάχυτη οξύτητα και το κολακεύει η ακόμα πιο πικάντικη εκδοχή, αν το σηκώνει ο ουρανίσκος σας. Το δεύτερο του είδους είναι ένα εκτυφλωτικά ποπ κριθαρότο με πορτοκάλι, καρότο και κίτρινο παντζάρι, συνδυασμένο με μπαρμπούνι περασμένο απ’ το τηγάνι και ελιές θρούμπες. Καλό, αλλά θα ήταν ακόμη καλύτερο, αν τη φρουτώδη γεύση του κόντραρε πιο τραγανιστή η πέτσα του ψαριού και πιο σαρκωμένες ελιές. 

Η πιο ψαγμένα μπιστρονομική πλευρά του μενού εκφράζεται με το μοσχαρίσιο ταρτάρ που μια εκδοχή του είχα δοκιμάσει παλιότερα και τώρα σερβίρεται με φουντούκι, σύκο, λεμόνι και chives, αλλά μου γυάλισε και το τηγανητό χταπόδι. Έρχεται νοστιμότατο, ζουμερό, αέρινα τραγανιστό με κρούστα σιμιγδαλιού, προσγειωμένο πάνω σε χούμους, δροσιά από ψιλοκομμένο αγγούρι και ώριμη οξύτητα από μπαλσάμικο. Το μεγάλο αστέρι που δημιουργεί από μόνο του γευστική σχολή ακούει στο όνομα πρόβεια κεφτεδάκια με τσάτνεϊ αχλάδι και αφρό κρεμμυδιού. η αρωματική γεύση και η ξεχωριστή, ήπια αγριωπή υφή τους ενώνει το fine dining με τον μαμαδίστικο εξπρεσιονισμό μέσω του ραφινάτου αφρού με βαθιά γλυκόξινη νοστιμιά και της απρόσμενης προσθήκης ντελικάτου αχλαδιού. Αν η πλειονότητα των πιάτων ακολουθούσε αυτό το στιλ, το "Άνετον" θα εξελισσόταν σε κάτι μοναδικό εν Αθήναις. Ύστερα απ’ αυτό, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς η κουζίνα έβγαλε τόσο μέτριες, παραμαγειρεμένες σουπιές γιαχνί με φινόκιο και πορτοκάλι, όταν ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει φινέτσα – η οποία είναι επίσης προφανής στο κοτόπουλο με μουσελίν και σάλτσα τρούφας που φωνάζει από μακριά γαλλική αρμονία. 

Δυνατή η ρελάνς των επιδορπίων αναπτερώνει και πάλι το ηθικό μετά την ήττα της σουπιάς. Είναι εκμαυλιστικά προκλητική η γκανάς πικρής σοκολάτας με φιστικοβούτυρο, καραμέλα γάλακτος και crumble από χώμα σοκολάτας, και η δύναμη της γεύσης της εθιστική. Η πολύ πρωτότυπη σύνθεση με απαλή γήινη ένταση μους ταχινένιου χαλβά με σορμπέ σοκολάτας και χειροποίητο παστέλι ακολουθεί απολαυστικά κατά πόδας. Σημειώνω την ψαγμένη λίστα κρασιού και το ευχάριστα επαγγελματικό σέρβις. Το "Άνετον" είναι σαφώς ένα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον εστιατόριο σε απόσταση αναπνοής από το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι, από το οποίο δεν το χωρίζουν παρά η προσοχή και η βελτίωση των λίγων αλλά εμφανών αδυναμιών της κουζίνας. 

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 31/5.

Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημ. Κλειστά Κυρ. 
Τιμή: € 30-35 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). 
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. 
Παρκινγκ στους γύρω δρόμους.