35 χρόνια δημιουργικής προσφοράς συμπλήρωσε φέτος το περίφημο Φεστιβάλ Όπερας Ροσσίνι (ROF) στο Πέζαρο. Παρά τις μεγάλες περικοπές στην κρατική επιχορήγηση, που έχει επεκταθεί και σε χώρες με μεγάλη πολιτιστική παράδοση όπως η Ιταλία, ο ξεχωριστός αυτός θεσμός ικανοποιεί πάντοτε, κάθε Αύγουστο, το απαιτητικό κοινό του με άριστη οργάνωση, ξεκάθαρη καλλιτεχνική στόχευση και σταθερή ποιότητα σε μουσικό και σκηνοθετικό επίπεδο.
Η σπουδαία, ανεξάντλητη ιδιοφυία του Ροσσίνι μεριμνά για τα υπόλοιπα: οι 39 όπερές του -κωμικές και σοβαρές, διάσημες και ξεχασμένες- δεν στερούνται ούτε αξίας ούτε ενδιαφέροντος. Τι προσέφερε η φετινή διοργάνωση από πλευράς λυρικών έργων, φωνητικών ρεσιτάλ και συναυλιών θρησκευτικής μουσικής;
Ι. ΟΙ ΟΠΕΡΕΣ
Πέραν του κοσμαγάπητου «Κουρέα της Σεβίλλης», δύο σπανιότατα παιζόμενες «σοβαρές» όπερες ήλθαν να επιβεβαιώσουν τον πλούτο της ροσσίνειας λυρικής παραγωγής.
● «Αρμίντα» γεμάτη ατμοσφαιρικά ταμπλώ-βιβάν
Ήταν πριν 21 χρόνια, όταν παρουσιάσθηκε για τελευταία φορά στο ROF η περίφημη όπερα «Αρμίντα» σε σκηνοθεσία του Λούκα Ρονκόνι. Η ερωτική ιστορία της μάγισσας για τον ιππότη Ρινάλντο είχε μεταφερθεί τότε -σαν φιλμ νουάρ- από τον μπαρόκ κόσμο της Ιερουσαλήμ του Τορκουάτο Τάσσο σε αυτόν της λεγεώνας των ξένων, καταστώντας παγκοσμίως γνωστή εν μία νυκτί την Αμερικανίδα υψίφωνο Ρενέ Φλέμινγκ, ως άλλη ξελογιάστρα Μαίη Γουέστ!
Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης υπέγραψε και την φετινή -καινούργια- παραγωγή («Αδριατική Αρένα», 19/8), αποφεύγοντας όμως εκσυγχρονισμούς και προτείνοντας μιαν εξαιρετικά καλαίσθητη, περισσότερο λιτή και συμβολική ανάγνωση του έργου. Σε μία ενδιαφέρουσα πρόσμιξη φανταστικού στοιχείου και λεπτής ειρωνείας, οι μεν χριστιανοί σταυροφόροι οπτικοποιήθηκαν ως φιγούρες του σικελικού κουκλοθέατρου, η δε Αρμίντα ως «εξωτικό πουλί»-αντικείμενο του πόθου. Η στατικότητα της δράσης μέσω αλληλουχίας ατμοσφαιρικών ταμπλώ-βιβάν, η στιλιζαρισμένη κινησιολογία και οι σκοτεινοί τόνοι κυριάρχησαν, με την εξαίρεση της πολύχρωμης, γκροτέσκας, «πολεμικής» χορογραφίας (Μικέλε Αμποντάντζα) των εκτενών σκηνών μπαλέτου. Η κομψότητα της όλης παραγωγής στήριξε καλά τη νέα θεώρηση του Ρονκόνι, που είδε στην Αρμίντα λιγότερο την πλανεύτρα μάγισσα και περισσότερο μία ερωτευμένη γυναίκα, με «γήινες» αδυναμίες.
Αυτήν την οπτική υποστήριξε άριστα, σκηνικά, η Ισπανίδα υψίφωνος Κάρμεν Ρομέου με σπάνια εκφραστικότητα κίνησης και τραγουδιού (ιδίως στα αργά μέρη). Πάντως, η Αρμίντα της δεν διέθετε ούτε την φωνητική έκταση, ούτε την ευέλικτη κολορατούρα ούτε τη δραματική διάσταση του πιο δύσκολου ρόλου που έγραψε ποτέ ο Ροσσίνι για σοπράνο, ποιότητες που μέχρι σήμερα διέθετε ζηλευτά μόνο μία Μαρία Κάλλας.
Ο μοναδικός γυναικείος ρόλος του έργου πλαισιώνεται από οκτώ ανδρικούς χαρακτήρες, γραμμένους για έξι τενόρους και δύο βαθύφωνους. Το ROF αξιοποίησε 5 μόνο τραγουδιστές, αναθέτοντας σε 3 από αυτούς διπλούς ρόλους. Από πλευράς τενόρων, ο μακράν κορυφαίος υπήρξε ο αρρενωπός Ρινάλντο του Ιταλού τενόρου Αντονίνο Σιραγκούζα, με στεντόρειο πλην ελεγμένο τραγούδι, ατρόμητης δεξιοτεχνίας και διαυγούς άρθρωσης. Το γλυκύ, φωτεινό ηχόχρωμα του Ρώσου ομοτέχνου του Ντμίτρυ Κόρτσακ δικαίωσε καλύτερα την τεσσιτούρα του Κάρλο παρά αυτήν του Τζερνάντο, με τις επικίνδυνες άρσεις στην υψηλή φωνητική περιοχή. Το ένρινο τίμπρο και η κάπως άχρωμη παρουσία του τρίτου τενόρου, Αμερικανού Ράνταλ Μπιλς (Γοδεφρείδος/Ουμπάλντο) επισκιάσθηκαν από το δροσερό, εστιασμένο τραγούδι του ημέτερου Βασίλη Καβάγια στο σύντομο ρόλο του Εουστάτσιο. Ο μπάσος Κάρλο Λέπορε υποστήριξε με κύρος τους σκοτεινούς χαρακτήρες των Ιντραότε και Ασταρόττε.
Τα σπουδαία σύνολα (Ορχήστρα-Χορωδία) του Τεάτρο Κομουνάλε της Μπολόνια τέθησαν υπό την έμπειρη μπαγκέτα του Κάρλο Ρίτσι. Η θυελλώδης, πλην ακριβής και υφολογικά ενημερωμένη μουσική διεύθυνση του Ιταλού αρχιμουσικού, ανέδειξε θαυμαστά την ποικιλία αναφορών (κλασικισμός, μπελ-κάντο) αλλά και τις αρμονικές καινοτομίες της δυσκολότατης παρτιτούρας και διασφάλισε μεγάλη συνοχή στην αφήγηση, διατηρώντας αμείωτη τη δραματική θερμοκρασία. Σε αμιγώς μουσικό πλαίσιο, αυτή αποτέλεσε την πιο ενδιαφέρουσα ίσως συνεισφορά της αξιόλογης παραγωγής.
● «Αυρηλιανός στην Παλμύρα» σαν ψυχολογικό «πέπλουμ»
Τον έτερο, εξίσου σημαντικό, πόλο έλξης του φετινού Φεστιβάλ αποτέλεσε το ανέβασμα της όπερας «Αυρηλιανός στην Παλμύρα». Και αυτό, γιατί η νεανική δημιουργία αποτελούσε μέχρι πρόσφατα τη μία από τις 2 μόλις όπερες, οι παρτιτούρες των οποίων ανέμεναν κριτικής αποκατάστασης από την περίφημη Fondazione Rossini. Την αποστολή επιτέλεσε εν προκειμένω, για λογαριασμό της, ο Αμερικανός αρχιμουσικός και μουσικολόγος Γουίλ Κράτσφηλντ, που χρειάσθηκε -δεδομένης της ανυπαρξίας πρωτότυπης παρτιτούρας- να μελετήσει, συγκρίνει και «ενοποιήσει» 30 διαφορετικές παρτιτούρες του έργου που εντόπισε σε μουσικές βιβλιοθήκες ανά τον κόσμο! Η παρακολούθηση της «πλήρους εκδοχής» («Τεάτρο Ροσσίνι», 18/8) αποκάλυψε ένα λυρικό έργο κάπως πρωτόλειο δραματουργικά, αλλά έξοχο μουσικά, μεγάλα τμήματα του οποίου χρησιμοποίησε μάλιστα ο Ροσσίνι στον …διασημότατο «Κουρέα της Σεβίλλης»!
Όταν δε το ROF επενδύει σε αξιολογότατους συντελεστές από πλευράς σκηνοθεσίας και μουσικής, όπως μας συνηθίζει, το αποτέλεσμα είναι σταθερά υψηλού επιπέδου. Σ’αυτήν τη μόλις 3η σύγχρονη παραγωγή του έργου, ο καταξιωμένος Ιταλός σκηνοθέτης Μάριο Μαρτόνε αναπαρέστησε την τοποθετημένη στην συριακή Παλμύρα δράση με όρους παραμυθένιου κινηματογραφικού «πέπλουμ»: λιτά σκηνικά και καλαίσθητα κοστούμια «εποχής», ατμοσφαιρικοί φωτισμοί συνδυάσθηκαν με ενδιαφέροντα ευρήματα, όπως η συχνή παρουσία της τσεμπαλίστριας Λούσυ Γέητς επί σκηνής και ως «βωβού» ρόλου ή ακόμη ...αληθινά κατσικάκια στη βουκολική σκηνή! Κυρίως όμως, ο Μαρτόνε φρόντισε την αφήγηση, εξασφάλισε θεατρικό παίξιμο μεγάλης έντασης από τη διανομή, ενώ -αξιοποιώντας ένα σκηνικό λαβύρινθο «τελάρων»/πλαισίων- εστίασε στη ψυχολογία των χαρακτήρων ως το κλειδί ερμηνείας μιας πλοκής που θίγει συγκρούσεις, όπως αυτήν του κόσμου της δυτικής εξουσίας με αυτόν της Ανατολής ή ακόμη αυτήν μεταξύ ανδρών-γυναικών.
Η διανομή περιελάμβανε δύο από τους ακμαιότερους ροσσίνειους τραγουδιστές της εποχής μας, που ανταπεξήλθαν άριστα στις δυσκολότατες τεσσιτούρες (ιδίως στην υψηλή περιοχή) των ρόλων τους, ενώ διέθεταν και επιβλητική σκηνική παρουσία: τον Αμερικανό ηρωικό τενόρο Μάϊκλ Σπάϊρς στον ομώνυμο ρόλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα και την Αυστραλέζα υψίφωνο Τζέσσικα Πρατ που ενσάρκωσε τη βασίλισσα της Παλμύρας Ζηνοβία. Πλάι τους, τον απαιτητικότατο, εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο του Αρσάκη -παρεμπιπτόντως τον τελευταίο που ερμήνευσε ο περίφημος καστράτος Βελούτι- έφερε σε πέρας με επάρκεια η 26χρονη Ουζμπέκα μεσόφωνος Λένα Μπέλκινα. Παρότι η ωραία, ισορροπημένη φωνή της δεν διέθετε το ξεχωριστό ηχόχρωμα (κοντράλτο ή κόντρα-τενόρου) που απαιτούσε ο ρόλος και η φραστική της υπολειπόταν της τέχνης της Πρατ, ικανοποίησαν η ασφαλής δεξιοτεχνία και το πειστικό ψυχολογικά πορτρέτο ενός εύθραυστου ήρωα που εξύφανε.
Επικεφαλής της καλής, τοπικής Συμφωνικής Ορχήστρας «Ροσσίνι», ο Κράτσφηλντ διέπλασε μία αναλυτική, ακριβή διεύθυνση, αναδεικνύοντας σε μεγάλο βαθμό τον αρμονικό και ρυθμικό πλούτο και τις πολιστιλιστικές επιρροές της παρτιτούρας. Τα πανέμορφα χορωδιακά μέρη απέδωσε έξοχα η Χορωδία της Όπερας της Μπολόνιας.
● Διαδραστικός «Κουρέας της Σεβίλλης» στα χέρια των νέων
Σπάνια ευτύχησαν μέχρι τώρα στο Πέζαρο οι -λιγοστές, είναι αλήθεια- παραγωγές του «Κουρέα της Σεβίλλης», με αποτέλεσμα το αειθαλές αυτό αριστούργημα να θεωρείται εκεί κάπως σαν «καταραμένο». Δεν είναι τυχαίο, ότι η πληρέστερη μέχρι σήμερα παρουσίασή του θεωρείται, δικαίως, αυτή -συναυλιακή- του 2011, όταν ο Αλμπέρτο Τζέντα διηύθυνε μία από τις πρώτες εκτελέσεις της οριστικής κριτικής έκδοσης της παρτιτούρας του έργου, με την οποία ασχολήθηκε γόνιμα επί μακρόν.
Όταν ανακοινώθηκε ότι η αρχικώς προγραμματισμένη επανάληψη της όπερας «Η πλάνη με το αίσιο τέλος», στην παλιά σκηνοθεσία του Βηκ, έπρεπε να ακυρωθεί για τεχνικούς λόγους, η αναγγελθείσα αντικατάστασή της με τον «Κουρέα» γέννησε προσδοκίες για μια νέα σκηνοθεσία. Ατυχώς, το σφιχτό μπάτζετ οδήγησε στην ανάθεση της όλης παραγωγής σε ομάδα φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών του γειτονικού Παν/μίου του Ουρμπίνο, που είχαν ήδη γόνιμη εμπειρία συμμετοχής σε πρόσφατες παραγωγές του ROF. Εδώ, βέβαια, κλήθηκαν να οργανώσουν ένα ανέβασμα σε λίγους μόλις μήνες προετοιμασίας, με περιορισμένα σκηνικά μέσα και χωρίς σκηνοθέτη!
Το πρώτο μέρος της παράστασης που διαδραματίσθηκε εντός της πλατείας του «Τεάτρο Ροσσίνι» (17/8) ήταν εντυπωσιακό. Οι τραγουδιστές-πρωταγωνιστές έκαναν την εμφάνισή τους μεταξύ των θεατών, στα μπαλκόνια και τους διαδρόμους του θεάτρου, ενσταλάζοντας μεγάλες δόσεις ενέργειας και χαμόγελου, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρον την επικοινωνιακή αμεσότητα -και διαδραστικότητα!- της μουσικής του Ροσσίνι αλλά και τις δεδομένες διαλογικές αρετές του λιμπρέτου. Σταδιακά όμως, και ιδίως αφότου η παράσταση ανέβηκε …επί σκηνής, η ένταση έπεσε, η έλλειψη σκηνοθετικής καθοδήγησης απέβη μοιραία, η χρήση αντικειμένων, επίπλων, γκαγκς κλπ. παρέμεινε υπερβολικά «στον πρώτο βαθμό», η αφήγηση άρχισε να χάσκει… Παρά τη φρεσκάδα και τις συχνά ευφυείς ιδέες της, η «low cost» αυτή παραγωγή άφησε τελικά μία γεύση ανολοκλήρωτου.
Κατά τα λοιπά, το ταλέντο και η αυτοσχεδιαστική ικανότητα της νεανικής διανομής έσωσε μεγάλο μέρος αλλά όχι όλην την παρτίδα στο μουσικό μέρος. Ο Φίγκαρο του μόλις 26χρονου Γάλλου βαρύτονου Φλοριάν Σαμπέ σκιαγραφήθηκε με πλούσια φωνή, επαρκή δεξιοτεχνία, κέφι, αλλά όχι ανεπίληπτη στιλιστική ακρίβεια. Η Ιταλίδα μεσόφωνος Κιάρα Αμαρού αξιοποίησε το θερμό, μεσογειακό ηχόχρωμα και ταμπεραμέντο της στην ενσάρκωση της Ροζίνας, αλλά το τραγούδι της δεν διέθετε ούτε ιδιαίτερες διανθίσεις ούτε μεγάλη ευκολία στην υψηλή φωνητική περιοχή. Η ευέλικτη, ελαφριά, δεξιοτεχνικά ασφαλής φωνή του Αργεντινού τενόρου Χουάν Φρανσίσκο Γκατέλ και η ευχάριστη παρουσία του αξιοποιήθηκαν στη σμίλευση ενός πειστικού πορτρέτου του Κόμη Αλμαβίβα, με οριακές όμως επιδόσεις στη δυσκολότατη καταληκτική άρια. Τις εντυπώσεις, πάντως, έκλεψαν οι σχετικά εμπειρότεροι Ιταλοί συνάδελφοί τους: ο βαρύτονος Πάολο Μπορντόνια (Μπάρτολο) που κάλυψε και πάλι με πληθωρικά οργιώδη σκηνική παρουσία και εις βάθος αντίληψη του χαρακτήρα και του αδόμενου κειμένου μία φωνή στεγνού ηχοχρώματος, και ο μπάσος Άλεξ Εσπόζιτο, επιβλητικός Μπαζίλιο.
Ο νεαρός Ιταλός αρχιμουσικός Τζάκομο Σαγκριπάντι χάρισε μία ζωηρή ρυθμικά αλλά γενικά αδρή σε τέμπι, δυναμικές και φραζάρισμα διεύθυνση, χωρίς βάθος λεπτομέρειας. Συντόνισε, πάντως, καλά με την Ορχήστρα της Όπερας της Μπολόνια τους μονωδούς, αλλά όχι και την ερασιτεχνική τοπική χορωδία San Carlo, που έδινε την αίσθηση ότι συμμετείχε σε ορατόριο!
ΙΙ. ΦΩΝΗΤΙΚΑ ΡΕΣΙΤΑΛ & ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Λιγότερες υπήρξαν οι απολαύσεις φέτος στο επίπεδο των ρεσιτάλ μπελ-κάντο που χάρισαν -ως συνήθως- 3 από τους νεότερους τραγουδιστές, παράλληλα με τις εμφανίσεις τους στις οπερατικές παραγωγές. Αυτονόητα, οι συναυλίες της μυθικής κοντράλτο Εύας Πόντλες αλλά και του χαλκέντερου καλλιτεχνικού διευθυντή του ROF Αλμπέρτο Τζέντα σε έργο θρησκευτικής μουσικής -μετά από καιρό- ήσαν άλλης κλάσης!
● Ρεσιτάλ μπελ-κάντο Ρομέου/Μπέλκινα και Γκατέλ
Παρότι έφερε τον τίτλο «Ερωτικά ντουέτα», το ρεσιτάλ της Κάρμεν Ρομέου και της Λένας Μπέλκινα («Τεάτρο Ροσσίνι», 17/8) αποτέλεσε στην ουσία μία εναλλαγή από οπερατικές άριες και ντουέτα του Ροσσίνι για υψίφωνο ή μεσόφωνο (όχι μάλιστα υποχρεωτικά ερωτικού περιεχομένου!), τις οποίες οι δύο καλλιτέχνιδες διεκπεραίωσαν με επαγγελματισμό, αίσθηση του ύφους, ωραίες φωνές, αλλά μέτριες συνηχήσεις, πρωτίστως δε χωρίς τις βιρτουοζίστικες υπερβάσεις ή την ξεχωριστή ερμηνευτική υπογραφή που απαιτούν τόσο όμορφα κομμάτια για να απογειωθούν! Αυτό επεσήμανε εξάλλου ο μαέστρος Νόρις Μποργκοτζέλλι (που εμβόλιμα χάρισε, με τη Συμφωνική Ορχήστρα «Ροσσίνι», πλαστικές εκτελέσεις δημοφιλών εισαγωγών από όπερες), ανακοινώνοντας ως εκτός προγράμματος ανκόρ ένα αληθινό ερωτικό ντουέτο, αυτό «των γάτων», στην απόδοση του οποίου πάντως ξεχώρισε περισσότερο ...ο ίδιος με την ωραία, παιχνιδιάρικη συμμετοχή του!
Την επομένη (18/8), οι φιλόμουσοι συνέρρευσαν στην «Αίθουσα Πεντρότι» του Ωδείου Ροσσίνι για το ρεσιτάλ του Χουάν Φρανσίσκο Γκατέλ. Ο βραχύσωμος Αργεντινός τενόρος προσέφερε ένα ευρέος φάσματος πρόγραμμα που ξεκίνησε λίγο αμήχανα με αριέττες των Μπετόβεν και Ροσσίνι. Το ευχάριστα μεταλλικό τίμπρο και η μελαγχολική χροιά της φωνής ταίριαξαν καλύτερα σε οπερατικές άριες του Μότσαρτ και του γαλλικού ρεπερτορίου (όπου η εκφορά της γαλλικής υπήρξε αξιοπρεπής). Η φωνητική ευελιξία, οι εξάρσεις δεξιοτεχνίας και η γοητεία του τραγουδιστή δικαίωσαν και το ιταλικό ρομαντικό μπελ-κάντο, περισσότερο ίσως τον Ντονιτζέττι απ’ότι τον Ροσσίνι. Πολύ καλή υπήρξε η πιανιστική συνοδεία της Ιταλίδας Μπεατρίτσε Μπέντζι.
● Ρεσιτάλ Πόντλες – «Μικρή Επίσημη Λειτουργία»
Κάθε εμφάνιση στο Πέζαρο της μυθικής Πολωνέζας κοντράλτο Εύας Πόντλες συνιστά μείζον γεγονός, ίσως γιατί υπάρχει διάχυτη η επίγνωση ότι το ROF ουδέποτε αξιοποίησε, όπως θα ώφειλε, τα σπάνια χαρίσματά της στους μεγάλους ροσσίνειους «ανδρικούς» -και όχι μόνο- ρόλους τα χρόνια της απόλυτης ακμής της. Η φετινή της εμφάνιση («Τεάτρο Ροσσίνι», 20/8) σίγουρα υπολειπόταν αυτών των προηγούμενων ετών, αφού τα σημάδια του χρόνου δεν έχουν αφήσει αλώβητη την άλλοτε εξαιρετικά ομοιογενή (σπηλαιώδεις χαμηλές, ολόλαμπρες ψηλές νότες) και κολοσσιαίου εύρους (3 οκτάβες!) φωνή της.
Πέραν των ήδη γνωστών πορτρέτων ροσσίνειων χαρακτήρων, ήταν το αντιπροσωπευτικό πανόραμα άλλων ρόλων από το πλούσιο ρεπερτόριό της που συνάρπασε. Πόσος πόνος και σπαραγμός χαρακτήριζε τον Ορφέα της (Γκλουκ), την Τυφλή (από την «Τζοκόντα» του Πονκιέλλι) ή το θρήνο του «Πεδίου των νεκρών» από την καντάτα «Αλέξανδρος Νιέφσκι» του Προκόφιεφ! Με τι κέφι και χαρά δόθηκε το brindisi του Ορσίνι (από τη «Λουκρητία Βοργία» του Ντονιτζέττι), με τι αριστοκρατικά ειρωνική υπεροψία ήχησε η άρια της Μαντάμ ντε λα Αλτιέρ (από την «Σταχτοπούτα» του Μασσνέ»). Εύλογες οι standing ovations ενός παραληρούντος κοινού, που επιδοκίμασε θερμά και τη νεοσύστατη «Φιλαρμονική Τζοακίνο Ροσσίνι» και τον εξαιρετικά ταλαντούχο μαέστρο της Κάρλο Τέναν.
Το Φεστιβάλ ολοκληρώθηκε (21/8) πανηγυρικά με την α’ παγκόσμια εκτέλεση της -κριτικά αποκατεστημένης- ενορχηστρωμένης εκδοχής της «Μικρής επίσημης λειτουργίας» του Ροσσίνι σε μουσική διεύθυνση του Αλμπέρτο Τζέντα. Τη βραδιά παρακολούθησε, όπως πάγια συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, ευρύτερο πλήθος σε γιγαντιαία οθόνη στην κεντρική πλατεία (Piazza del Popolo) του Πέζαρο. Αντίθετα από την γνωστότερη εκδοχή «δωματίου» με αρμόνιο και 2 πιάνα, η όχι «μικρή» (80λεπτης διάρκειας!) ενορχηστρωμένη μορφή έχει αδιαμφισβήτητα πιο «επίσημο» τόνο, παρά το μάλλον κοσμικό παρά θρησκευτικό στίγμα της. Ο 86χρονος Τζέντα ενοποίησε ιδανικά τα αρκετά ετερόκλιτα στοιχεία του έργου σε μια ερμηνεία μεγάλης πνοής και ρευστής αφήγησης, που σπάνια προκάλεσε όμως έκσταση. Ευτύχησε δε να έχει στη διάθεσή του όχι μόνο τις σταθερά αξιόπιστες δυνάμεις (ορχήστρα-χορωδία) του Τεάτρο Κομουνάλε, αλλά και ένα φωνητικά ισορροπημένο νεανικό κουαρτέτο μονωδών, καλά εκπαιδευμένο στις υφολογικές και αισθητικές απαιτήσεις του ροσσίνειου τραγουδιού (Σεντέρσκαγια, Σιμεόνι, Κόρτσακ, Παλάτσι).
Credits φωτογραφιών: Studio Amati Bacciardi
