Toν υπέροχο μουσικό κόσμο της έβγαλε έξω – και μας τον χάρισε απλόχερα – η Μόνικα στο Ηρώδειο, στις 16/6. Ήταν ένα πάρτι – μια γιορτή των αισθήσεων.
Η Μόνικα είναι από τα λίγα πραγματικά πηγαία ταλαντούχα άτομα που έχω ακούσει / δει να ξεπηδούν από την τοπική μουσική μας σκηνή τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μια φυσικότητα στον τρόπο που παράγει (γράφει και τραγουδάει) μουσική γιατί με την ίδια φυσική απλότητα κάνει και το perception της μουσικής (γενικότερα) η Μόνικα. Και με την ίδια ευκολία διαχέει τη μουσική της τόσο στους συνεργάτες της όσο και στο κοινό. Η Μόνικα έχει την ιδιότητα να μας κερδίζει αμέσως: με αυτό που κάνει, αυτό που λέει, αυτό που νοιώθει. Και γράφει όμορφα, τραγουδάει όμορφα γιατί νοιώθει όμορφα και θέλει να μας κάνει να νοιώσουμε κι εμείς όμορφα. Αυτό είναι το κλειδί – και έτσι λειτουργούν οι δίσκοι της: το «Avatar», το «Exit», το μίνι άλμπουμ «Primal» και το καινούριο, ακόμα ακυκλοφόρητο, «Secret in the Dark» (που μου αρέσει όλο και πιο πολύ καθώς το ακούω όλο και πιο πολύ). Σ’ αυτά που γράφει και που παίζει η Μόνικα θ’ ακούσουμε (και θ’ αναγνωρίσουμε) πλήθος από λεπτομέρειες που, όλες μαζί, φτιάχνουν έναν υπέροχο μουσικό κόσμο – σαν αυτούς τους κόσμους που όλοι μας έχουμε μέσα μας αλλά που μόνο λίγα, ωραία και δημιουργικά τυπάκια όπως η Μόνικα, έχουν τη δυνατότητα να βγάζουν έξω. Με υπερπολλαπλασιασμένες τις διαστάσεις τους...
Έτσι, αυτό τον κόσμο της έβγαλε έξω – και μας τον χάρισε απλόχερα – η Μόνικα στο Ηρώδειο, στις 16/6. Ήταν ένα πάρτι – μια γιορτή των αισθήσεων δηλαδή – με μια σπουδαία μπάντα που αποτελούσαν κυρίως οι αμερικάνοι φίλοι της (αυτοί με τους οποίους έφτιαξε τον καινούριο της δίσκο), με όλο το γκρουβάρισμα που μπορεί να νοιώσει κανείς ακόμα και μέσα από μια ήσυχη μπαλάντα, με όλα τα όμορφα τραγούδια της – καινούρια («Shake your hands», «Secret in the dark», «We came into this world», «Give us wings») και «παλιά» - και με όλα τα ωραία αισθήματα που σε κάνει να νοιώσεις κάποιος που ξέρεις, πολύ καλά, πως τραγουδάει για τη χαρά της ζωής. Η Μόνικα για τη χαρά της ζωής τραγουδάει, τη χαρά της ζωής αποδίδει και αυτή μοιράζει στον κόσμο. Κάτι που δεν είναι πάντα αυτονόητο. Έτσι, μαζί με τα laserlights και τους προωθημένους disco ρυθμούς, τα αισθήματα και η χαρά ήταν που στόλισαν το Ηρώδειο, σε μια συναυλία που χαιρόταν (πρωτίστως) η ίδια η Μόνικα (και που δεν ήθελε να τελειώσει). Έτσι, για το κλείσιμο, μένει ένα αμοιβαίο «I can’t tell you how I feel, my heart is like a wheel, let me roll it to ya»!
