Η Μonika στο "Vox": Ξαναβρίσκοντας το χαμένο μονοπάτι

Η σκηνή σκοτεινιάζει, οι μουσικοί λαμβάνουν τις θέσεις τους στα δεξιά και στ' αριστερά, αλλά η Monika δεν βρίσκεται εκεί. Αντιθέτως, εμφανίζεται στην οθόνη πίσω τους, να τραγουδάει δίχως συνοδεία "Why? Tell me, why?" –τους χαρακτηριστικούς εναρκτήριους στίχους από το "Over The Hill", δηλαδή. Και δεν αργούμε να καταλάβουμε ότι η εικόνα τρέχει σε ζωντανό χρόνο, παράλληλο με τον δικό μας, προερχόμενη από το καμαρίνι της, αφού τη βλέπουμε να διασχίζει τα μετόπισθεν του "Vox", να ζώνεται την ηλεκτρική της κιθάρα και να βγαίνει τελικά ενώπιόν μας, για μια θεαματική, από καρδιάς εκτέλεση στο ολοκαίνουριο "Listen Close", μέσα σε θερμό χειροκρότημα. 

Είναι η κατάκτηση της περίφημης "πρώτης εντύπωσης", αλλά και μια χειρονομία με τη δική της σημειολογία, καθώς, με τον τρόπο αυτόν, η Monika ενώνει τελείες μιας 15ετούς διαδρομής: κινητοποιεί τη μνήμη, εκκινώντας τη βραδιά με το τραγούδι του "Avatar" που την εκτόξευσε στον αφρό των εγχώριων μουσικών κυμάτων πίσω στο 2008, όμως, παράλληλα, το μεταχειρίζεται και ως πρελούδιο μιας επιλογής από τον φετινό δίσκο "Proud". Με τη σειρά του, τώρα, το "Proud" λειτουργεί ως αφορμή για τον κύκλο των νυν εμφανίσεών της στο "Vox", με τις οποίες καταγράφεται επιπρόσθετα και μια διάθεση ανασκουμπώματος και γυρίσματος σελίδας, ύστερα από αρκετό καιρό περιπλανήσεων, αστοχιών, μα και σκληρής κριτικής από την κοινότητα που την πρωτοανέδειξε. 

Κάπως έτσι, λοιπόν, βρέθηκα να χαλαρώνω στο κάθισμά μου, ανακουφισμένος από την ίντριγκα που δημιούργησε αυτό το ξεκίνημα, αφού είναι αλήθεια ότι το σκέφτηκα διπλά και τριπλά να έρθω να παρακολουθήσω τη Monika, ύστερα από χρόνια διαρκούς μείωσης του ενδιαφέροντός μου για τα δημιουργήματά της. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, βέβαια, να επισημάνω ότι ασφαλώς κι έχουν δικαίωμα οι καλλιτέχνες να εξερευνούν ό,τι επιθυμήσουν, ανεξάρτητα από το τι λένε οι κριτικοί ή και το κοινό τους. Αλλά, όταν το ψάξιμο δεν διαθέτει στέρεες βάσεις και δεν γίνεται πάνω σε μια κεντρική αισθητική γραμμή –όπως ορθά το έχει θέσει ο Φώντας Τρούσας– δεν θέλει και πολύ για να αρχίσει η κατασπατάληση του ταλέντου.  

Ωστόσο η Monika διαθέτει ταλέντο, όπως κι ένα λαρύγγι με δυνατότητες. Κι εκεί στο "Vox", αφού μας καλωσόρισε κι άρχισε έπειτα να μετακινείται από την κιθάρα στο πιάνο (και τούμπαλιν) καθώς ξετύλιγε τα νέα της τραγούδια, ξαναθύμισε ότι δεν της λείπει η συνθετική επαφή με τις μελωδίες, ενώ φάνηκε ότι έριξε και κάμποση δουλειά στο τι ακριβώς θα έκανε με τη φωνή της στο δεδομένο πλαίσιο, ώστε να ακούγεται ξάστερα ακόμα και στις εντάσεις, χωρίς να υπερεκτιμά την έκτασή της. Όπως συνέβη π.χ. στο "America", όπου η πλεύση της ενορχήστρωσης σε πράγματα που θα μπορούσαμε, ίσως, να ακούσουμε και από τους Coldplay, την Adele ή τους Killers –ανεξάρτητα από το πώς αποτιμάται αισθητικά μια τέτοια επιλογή– έδωσε την επιπλέον ευκαιρία να αναδειχθεί η αξία των μουσικών που τη συνοδεύουν: Γιώργος Καπής (ηλεκτρική κιθάρα), Κωνσταντίνος Σπηλιωτόπουλος (μπάσο), Δημήτρης Τσόλης (ντραμς), Γιάννης Δημητριάδης (πλήκτρα), Άρης Ζέρβας (τσέλο), Σταματέλλα Σπίνουλα (βιολί) & Βαγγέλης Κατσαρέλης (τρομπέτα), συν τη Δανάη Πολίτη και την Ελένη Αλεξανδρή στα δεύτερα φωνητικά.

Φυσικά, ήταν στο "Babe" όπου έγινε ο πρώτος αισθητός χαμός στο μαγαζί, αποκαλύπτοντας, παράλληλα, ότι εκεί βρισκόταν κάμποσος κόσμος –τόσο στην πλατεία, όσο και πάνω– παρότι οι εμφανίσεις αυτές οδεύουν, πλέον, προς το φινάλε τους. Ζεστό χειροκρότημα, ωστόσο, έπεσε και στο "Misery Loves Company", που η Monika ερμήνευσε με ένα στυλ Lana Del Rey το οποίο του ταίριαξε γάντι, έστω κι αν η εντύπωση αμβλύνθηκε στη συνέχεια, αφού ακολούθησε το μάλλον αδιάφορο "Saving The World", μαζί με ένα υπέρ το δέον γενικόλογο λογύδριο για τις δυσκολίες της ζωής και την ομορφιά του κόσμου μας. Τουλάχιστον γλιτώσαμε το "Give Us Wings", σκέφτηκα, εντούτοις τέτοιου τύπου μπαλάντες, εάν είναι να αποκτήσουν όντως ένα γράπωμα στην καθημερινότητα, πρέπει, πιστεύω, να κοινωνούνται με λόγια πιο συγκεκριμένα και λιγότερο τυποποιημένα.

Η τραγουδοποιός δεν άργησε βέβαια να ξαναπάρει τα πάνω της, ερμηνεύοντας ωραία το καινούριο "The Prayer", το οποίο κατέληξε, όμως, σε ένα οργανικό κρεσέντο που δημιούργησε μεν ενθουσιασμό στα μπροστινά τραπέζια, αλλά αποτυπώθηκε βαβούρικα. Την ίδια θορυβώδη εντύπωση άφησαν στη συνέχεια τόσο το "Away From My Land", όσο και το "Exit", ρέποντας προς ένα rock που στα δικά μου τουλάχιστον αφτιά δείχνει παράταιρο στη Monika. Κάπου εκεί, πάντως, είχε φτάσει η ώρα, πια, για ένα μικρό διάλειμμα: η μπάντα αποσύρθηκε, η πρωταγωνίστριά μας στάθηκε μόνη στη σκηνή με την κιθάρα της, το περιβάλλον σκοτείνιασε κι έμεινε μόνο ένας προβολέας να τη φωτίζει από τα μετόπισθεν, δημιουργώντας ταιριαστή ατμόσφαιρα για τη συναισθηματική, μοναχική της διασκευή στο "Τυχερό Αστέρι" του Κ.ΒΗΤΑ, που άρεσε ιδιαιτέρως στους παριστάμενους.

Το δεύτερο μέρος, έπειτα, άνοιξε ευοίωνα, αφού απολαύσαμε ένα από τα πιο καλοστεκούμενα τραγούδια του φρέσκου δίσκου ("In LA"), αλλά και το ομορφότερο, ίσως, στιγμιότυπο όλης της βραδιάς: τη Monika να κάθεται στο αριστερό άκρο της σκηνής (όπως κοιτάγαμε εμείς) και να τραγουδά το "Yes I Do" με τον πιο σαγηνευτικό τρόπο. Διαλέγοντας να κρατήσει μακριά το μικρόφωνο για τα "I can make you play/I can make you smile" σημεία, αποφεύγοντας έτσι τις φωνητικές ακροβασίες που χάλασαν το κομμάτι στη στούντιο ηχογράφηση του 2010. 

Λίγο μετά, επίσης, τα αίματα άναψαν, το μπάσο άρχισε να παίζει σε "μαύρους", αμερικάνικους ρυθμούς και κάμποσος κόσμος σηκώθηκε από τα τραπέζια ώστε να χορέψει τα "Shake Your Hands" και "Secret In The Dark". Στην πρώτη περίπτωση, μάλιστα, η Monika έριξε και η ίδια λάδι στην όλη φωτιά, καθώς κατέβηκε από τη σκηνή και τραγούδησε ανάμεσα στα τραπέζια των μπροστινών σειρών, μέσα σε ιαχές επιδοκιμασίας και παλαμάκια. Κατόπιν επέστρεψε στη θέση της, φόρεσε γυαλιά ηλίου και διατήρησε το κλίμα ευφορίας και εξωστρέφειας με μια αρκετά συμπαθητική διασκευή στο "Hot Stuff" της Donna Summer. 

Έμελλε να τα ξαναχαλάσουμε, όμως. Καπάκι μετά το "Hot Stuff", δηλαδή, η Monika ανακατεύτηκε και πάλι με ένα rock που δεν της κολλάει, προσπαθώντας να πει το "I'm Still Standing", ενώ θα έπρεπε, ίσως, να δοκιμάσει κάτι σαν το "I Only Want To Be With You". Δεν της ταίριαξε ο Elton John, δεν του ταίριαξε –ούτε φωνητικά, ούτε από την άποψη της κινησιολογίας, η οποία φάνηκε να το προσπαθεί πολύ, ειδικά στο τι έκαναν τα χέρια. "Και τι πάει μετά από όλα αυτά;", είπε στη συνέχεια, ανακοινώνοντας τη "Στάλα". Όχι, φοβάμαι ότι δεν πάει καθόλου, έγραψα στις σημειώσεις μου· κι έκανα υπομονή μέχρι να τελειώσει ο κακοχωνεμένος χατζιδακισμός κι όλα 'κείνα τα ναζάκια, ματάκια, θαλασσάκια. 

Η κανονική διάρκεια της βραδιάς ολοκληρώθηκε με το "Proud", μα ο κόσμος ζήτησε επιτακτικά κι άλλο και η Monika δεν άργησε να ξαναβγεί. Στο πνεύμα των ημερών που έρχονται, λοιπόν, τραγούδησε εκφραστικά το "Happy Xmas (War Is Over)" και καληνύχτισε –φυσικά– με το "Over The Hill", ολοκληρώνοντας ό,τι είχε ξεκινήσει 2 ώρες πριν από το καμαρίνι της.

Εν κατακλείδι, θα ήταν ψέματα αν έγραφα ότι όλα όσα παρουσίασε η Monika στο "Vox" ήταν καλώς καμωμένα ή, έστω, της αρεσκείας μου: θεωρώ ότι ορισμένα πράγματα χρειάζονται ακόμα περισσότερη σκέψη εκ μέρους της. Ακόμα και μ' αυτές τις ενστάσεις, πάντως, ξανασυνάντησα, μετά από καιρό, εκείνο το κορίτσι που πρωτοείδα στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, στο Synch Festival 2008. Έχει αλλάξει, ασφαλώς –όλοι έχουμε. Όμως παραμένει αναγνωρίσιμη και για πρώτη φορά μετά από χρόνια δείχνει να ξαναβρίσκει το μονοπάτι που χάραξε τότε με το "Avatar", μα βαθμιαία έχασε κατόπιν, κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους. Δίνει την εντύπωση ότι (άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο) κεντράρει, πλέον, στις ισορροπίες που είχαν λείψει, αν και είναι το μέλλον, σε κάθε περίπτωση, το οποίο θα δείξει για όλα τούτα.