Ο Μπεν Σάροκ σκηνοθετεί το «Πικαδέρο» μια γλυκόπικρη ταινία για τον έρωτα και τις δυσκολίες της ενήλικης ζωής στην εποχή της οικονομικής κρίσης. Κουβεντιάσαμε μαζί του για την πρώτη του ταινία και τις ομοιότητες των ευρωπαϊκών λαών που μοιάζουν περισσότερες τελικά από τις διαφορές τους.
Πώς φτάνει ένας Σκωτσέζος να γυρίζει ταινία στη Χώρα των Βάσκων;
Η γυναίκα μου και παραγωγός της ταινίας μένει εκεί. Τα τελευταία χρόνια ζούσα μεταξύ της Σκωτίας και της Χώρας των Βάσκων, έτσι ήταν αναπόφευκτο να εμπνευστώ από όσα έβλεπα. Συνειδητοποίησα πόσο οικουμενική είναι η οικονομική κρίση, και πόσες πτυχές της καθημερινότητας επηρεάζει, έτσι ήθελα να γυρίσω κάτι με αυτή τη θεματική.
Το «Πικαδέρο» είναι η πρώτη σου ταινία. Πώς βίωσες τη μετάβαση από τη μικρού στη μεγάλου μήκους;
Στον πυρήνα της η διαδικασία δεν αλλάζει, απλώς αυξάνονται οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες. Ίσως ακουστεί παράξενο, αλλά για μένα ήταν ευκολότερο να γυρίσω μια μεγάλου από ότι μια μικρού μήκους ταινία, γιατί νιώθω ότι το αφηγηματικό μου στιλ ταιριάζει καλύτερα στο φορμά μιας μεγάλου μήκους. Γιατί θεωρώ πως παρά τις ομοιότητές τους είναι δύο διαφορετικά μέσα με δικούς τους όρους. Το «Πικαδέρο» συγκεκριμένα επειδή έχει έναν αργό ρυθμό χρειάζεται το χρόνο για να δέσει τους χαρακτήρες μεταξύ τους, αλλά και για τις σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες να αναπτυχθούν.
Οι ήρωές σου βρίσκονται σε ένα μόνιμο αδιέξοδο και ταυτόχρονα σε πολλαπλά διλήμματα. Από τη μία αντιμετωπίζουν την παντελή έλλειψη εναλλακτικών κι από την άλλη ένα μέλλον δίχως προοπτικές.
Ναι, εκείνο στο οποίο ήθελα να επικεντρωθώ με την ταινία μου είναι πώς εντός της κρίσης ο άνθρωπος βιώνει μια αβεβαιότητα για τον ίδιο και το σκοπό του στη ζωή. Είναι καλύτερο να σπουδάσεις, αλλά να μη βρεις δουλειά ή να συνεχίσεις να εργάζεσαι σε μια δουλειά που δε σου προσφέρει ούτε τα στοιχειώδη ώστε είσαι αυτόνομος και να μένεις μόνος; Οι πρωταγωνιστές μου καλούνται να απαντήσουν σ' αυτά τα ερωτήματα όπως τόσοι συνομήλικοί τους τα τελευταία χρόνια.
Οι πρωταγωνιστές Μπάρμπαρα Γκενάγκα και Χοσέμπα Ουσμπιάγκα ερμηνεύουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες, που όμως νιώθουν σφοδρά συναισθήματα ο ένας για τον άλλο. Πώς τους εμπνεύστηκες;
Πιστεύω ακράδαντα ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Πως «το άλλο σου μισό» πάντα θα βρίσκει τρόπο να σου δίνει αυτοπεποίθηση για τα πράματα που πιστεύεις ότι δεν είσαι καλός. Ήξερα από την αρχή ότι ήθελα ο αρσενικός χαρακτήρας, ο Γκόρκα (Χοσέμπα Ουσμπιάγκα), να είναι εσωστρεφής και συγκρατημένος έτσι με βάση αυτόν έγραψα την ηρωίδα που ερμηνεύει η Μπάρμπαρα.
Στην αφήγησή σου μπολιάζεις αρκετό μαύρο χιούμορ που αναδεικνύεται σε ένα από τα καλύτερα συστατικά στην ταινία.
Σ' ευχαριστώ πολύ, η αλήθεια είναι πως ήταν πηγαία η χρήση του, έτσι εκφράζομαι κι εγώ ο ίδιος. Ήθελα να ισορροπώ μεταξύ κωμωδίας και δράματος, γιατί βρίσκω πιο ενδιαφέρον να κινηματογραφώ ένα σοβαρό κοινωνικοπολιτικό θέμα χωρίς να ακολουθώ πιστά κάποιο είδος το ντοκιμαντέρ ή την κωμωδία. Όπως συμβαίνει και στην ταινία «Ο Χρόνος που Απομένει» του Παλαιστίνιου σκηνοθέτη Ελία Σουλεϊμάν που με έχει επηρεάσει πολύ.
Πώς βλέπεις τα πράματα στη Σκωτία κατά τη μετα-brexit εποχή, την ώρα που η ψήφος της ήταν υπέρ της παραμονής;
Είναι αρκετά εκνευριστικό μπορώ να πω, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία ψήφισε για την παραμονή. Νομίζω τώρα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά πρέπει να διεξαχθεί άλλο ένα δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας ώστε να επαναξιολογήσουμε τις συνθήκες, και να συνειδητοποιήσουμε τις οικονομικές και πολιτικές αλλαγές που θα συμβούν στη χώρα.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ του «Πικαδέρο»:
