Ο Ματιέ Αμαλρίκ, γνωστός Γάλλος ηθοποιός και βραβευμένος σκηνοθέτης, μιλά στο «α» για το ιδιότυπο θρίλερ του «Μπλε Δωμάτιο», την απόφασή του να πρωταγωνιστήσει σε αυτό η σύντροφός του Στεφανί Κλο, την ειλικρίνεια του ανθρώπινου σώματος και τις εμπειρίες του από το Χόλιγουντ.
Ένα «Hallo» ακούγεται από την άλλη πλευρά της γραμμής. Μπορείς να διακρίνεις τη βαριά γαλλική προφορά και το ηχόχρωμα του Ματιέ Αμαλρίκ από μία και μόνο λέξη. Ο Γάλλος σταρ είναι ένας από τους ελάχιστους Ευρωπαίους ηθοποιούς που, ενώ έχουν παίξει σε μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές, όπως το «Μόναχο» και το τζεϊμσμποντικό «Quantum of Solace», δεν προσπάθησαν να κοπιάρουν τον αμερικανικό τρόπο ομιλίας. Αυτό που συνειδητοποιείς ύστερα από μια ολιγόλεπτη συζήτηση μαζί του είναι ότι έτσι κι αλλιώς η ειλικρίνεια είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του.
Μετά τη δραμεντί «Τουρνέ στο Παρίσι», που του χάρισε το βραβείο σκηνοθεσίας το 2010 στις Κάνες, ο δαιμόνιος κινηματογραφάνθρωπος επιστρέφει μπροστά και πίσω από την κάμερα με ένα τελείως διαφορετικό φιλμ. Το «Μπλε Δωμάτιο», ένα ιδιότυπο, στιλιζαρισμένο ερωτικά θρίλερ που βασίζεται σε ένα από τα λιγότερο γνωστά βιβλία του εμβληματικού Γάλλου συγγραφέα Ζορζ Σιμενόν.
Η πρώτη ερώτηση προέκυψε δίχως βαθύ προβληματισμό... «Γιατί Σιμενόν και γιατί αυτήν τη συγκεκριμένη ιστορία, κύριε Αμαλρίκ;». Εκείνος κόμπιασε, σαν να προσπάθησε να θυμηθεί τη σειρά με την οποία συνέβησαν τα πράγματα.
«Μπορώ να πω ότι ήταν ζήτημα τύχης. Όταν ο παραγωγός μου Πάουλο Μπράνκο άρχισε να με πιέζει λέγοντάς μου ότι πρέπει να γυρίσω μια νέα ταινία, εμφανίστηκε το συγκεκριμένο μπλε βιβλίο μπροστά μου, που υπήρχε στο σπίτι μου εδώ και δεκαετίες. Ξέρεις, το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι ένα από τα ελάχιστα του Σιμενόν που δεν έχει γραμμική αφήγηση. Δεν γνωρίζουμε τι έχει γίνει ακριβώς, αφού η ιστορία ξετυλίγεται από το τέλος προς την αρχή.
Ήθελα να φτιάξω κάτι ανάλογο και συναρπαστικό, σαν τα νουάρ της RKO. Γρήγορο και απλό. Και αυτό το μυθιστόρημα ήταν ιδανικό για κάτι τέτοιο». Η πρώτη σκηνή του φιλμ μοιάζει με ιμπρεσιονιστικό πίνακα που είναι πλημμυρισμένος με φως και χρώμα. Αυτό ήταν αναπόφευκτο για τον Αμαλρίκ, από τη στιγμή που αποφάσισε να μεταφέρει στην οθόνη ένα μυθιστόρημα του Σιμενόν...
«Στα βιβλία του Σιμενόν είναι αρκετές φορές που τα χρώματα, οι μυρωδιές και οι αισθήσεις σε κερδίζουν περισσότερο από την ίδια την ιστορία. Μαζί με τον φωτογράφο μου Κριστόφ Μποκάρν, ήθελα να μεταφέρω στην οθόνη την ομορφιά της στιγμής. Πρόκειται για ένα χαμένο παράδεισο μέσα στο οποίο έχει εγκλωβιστεί ο ήρωας στα πρώτα λεπτά και αδυνατεί να αποδράσει»
Εραστές στην οθόνη και στην πραγματική ζωή...
Στο «Μπλε Δωμάτιο» ο Αμαλρίκ, εκτός από το να σκηνοθετεί, ερμηνεύει και τον αποπροσανατολισμένο ήρωα Ζιλιάν. Συμπρωταγωνίστρια είναι η σύντροφός του στην πραγματική ζωή Στεφανί Κλο, η οποία δεν είναι καν ηθοποιός!
«H επιλογή της Στεφανί για το ρόλο ήταν κι ένα παιχνίδι για εμάς, δηλαδή να ξαναερωτευθούμε παράφορα στην οθόνη».
«Η Στεφανί έχει γράψει αρκετές θεατρικές μεταφορές γαλλικών μυθιστορημάτων και έχει σκηνοθετήσει στο θέατρο. Άρα γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι είναι ωραίο κάποιες στιγμές να φλερτάρεις με τον κίνδυνο της ηθοποιίας. Όταν διάβαζα το βιβλίο, βρήκα ότι η Στεφανί είχε κοινά με τη βασική ηρωίδα. Δηλαδή μια γυναίκα η οποία είναι γεμάτη ερωτισμό, μυστήριο, που είναι αδύνατο να τη διαβάσεις και που μπορεί να οδηγήσει τους άντρες στην τρέλα. Επίσης, ήταν ένα παιχνίδι για εμάς, δηλαδή να ξαναερωτευθούμε παράφορα στην οθόνη».
«Η σεξουαλικότητα είναι ένας τρόπος απόδρασης από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα»
Το ανθρώπινο σώμα κρατά έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ταινία, αφού είναι πανταχού παρόν. Γυμνό, ημίγυμνο ή προκλητικά ντυμένο... «Η σεξουαλικότητα είναι ένας τρόπος απόδρασης από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα» εξηγεί ο Αμαλρίκ. «Μια από τις ελάχιστες αλήθειες που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο είναι δύο σώματα που έλκονται μεταξύ τους. Είναι ένα θαύμα».
Οι επιρροές από το έργο του Χίτσκοκ, του Τριφό και του Σαμπρόλ είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς στο φιλμ. Κατά πόσο ήταν αυτές συνειδητές; «H αλήθεια είναι ότι τις αναφορές στον Χίτσκοκ δεν τις επιδιώξαμε. Αντίθετα, για να γράψουμε το σενάριο με την Στεφανί (Κλο), μελετήσαμε διεξοδικά τη “Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας” του Φρανσουά Τριφό».
Ως σταρ που έχει δουλέψει και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, ο Αμαλρίκ είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος για να μιλήσει για τις διαφορές ανάμεσα στο ευρωπαϊκό σινεμά και στο Χόλιγουντ... Ή μήπως πάλι όχι; Η τελευταία απάντησή του είναι διφορούμενα απλή: «Έλκομαι από σκηνοθέτες και όχι από τα μπάτζετ. Δεν μπορώ να δω τις διαφορές γιατί ακολουθώ πάντα την καρδιά μου. Για μένα, δεν υπάρχουν σύνορα στο σινεμά».
Περισσότερες πληροφορίες
Το Μπλε Δωμάτιο
Ενώ ανακρίνεται από τους αστυνομικούς, ο Ζιλιέν θυμάται την εξωσυζυγική σχέση του με την όμορφη Εστέρ και πώς τα πράγματα οδηγήθηκαν στο να θεωρείται ύποπτος για φόνο.
