Ο 44χρονος Σεβιλιάνος σκηνοθέτης της ταινίας έκπληξης του καλοκαιριού εξηγεί πως η πολιτική, το σινεμά των ειδών και το «Chinatown» συναντιούνται σε ένα αστυνομικό θρίλερ που απέσπασε 10 βραβεία Γκόγια.
Γιατί τοποθετήσατε την ιστορία σας στον ισπανικό νότο του 1980;
Η ιδέα της ταινίας ξεκίνησε μερικά χρόνια πριν, από μια έκθεση φωτογραφίας την οποία επισκέφτηκα με τον Άλεξ Καταλάν, καλό φίλο και διευθυντή φωτογραφίας μου. Ο Σεβιλιάνος φωτογράφος Άτιν Άγια είχε αφιερώσει πολύ χρόνο στο να αποτυπώσει τις τελευταίες εικόνες ενός τρόπου ζωής που χαρακτήριζε τους βαλτότοπους των εκβολών του Γκουανταλκιβίρ για αιώνες. Πολλές φωτογραφίες του είναι πορτραίτα ανθρώπων της περιοχής, ενσταντανέ γεμάτα παραίτηση, καχυποψία και εσωτερική σκληρότητα. Η έκθεση αντανακλούσε το τέλος μιας εποχής, ένα ιστορικό ηλιοβασίλεμα που συνέδεσε μέσα μου την Λα Ίσλα με το τέλος του αιώνα. Έχοντας στο νου μας το χώρο, τοποθετήσαμε τα γεγονότα της ταινίας το 1980, χρονιά έντονων πολιτικών αναταραχών για την Ισπανία. Υπήρχε μια διάχυτη ένταση τότε στην ατμόσφαιρα, την οποία προσελάμβανες σαν κάποιος να έτριζε τα δόντια του δίπλα σου. Οι βαλτότοποι είναι ένα σκληρό, υποβλητικό και αφιλόξενο τοπίο, ενώ η πολιτική ένταση που φτάνει εκεί από μακριά κάνει την ατμόσφαιρα του φιλμ ακόμα πιο απειλητική.
Πιστεύετε πως πολλά από τα προβλήματα τα οποία αντιμετώπιζε η ισπανική κοινωνία στη δεκαετία του ’80 παραμένουν άλυτα ή έχουν με κάποιο τρόπο επιστρέψει;
Το 1980 η Ισπανία περνούσε ακόμα από τη 40χρονη δικτατορία του Φράνκο στη δημοκρατική διακυβέρνηση. Όλως περιέργως, η σημερινή πολιτική κατάσταση είναι παρόμοια, με την αριστερά και τη δεξιά να βρίσκονται στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση μεταξύ τους εδώ και δεκαετίες. Η χώρα είναι διαιρεμένη στα δύο, οπότε φαντάζομαι πως ναι, επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.
Γιατί χρησιμοποιείσατε, ειδικά στους τίτλους της αρχής, αυτές τις θεαματικές λήψεις από ψηλά στον αέρα;
Η οπτική του εδάφους σού δίνει τη δυνατότητα να δεις μόνο ένα επίπεδο χώρο και τον ατέλειωτο ορίζοντα, χωρίς την αίσθηση του τοπίου από ψηλά, απ’ όπου ανακαλύπτεις μια τελείως διαφορετική εικόνα του, με άλλα σχήματα και χιλιάδες λαβυρίνθους. Νομίζω πως αυτά τα πλάνα δίνουν μια άλλη διάσταση στο χώρο στον οποίο εξελίσσεται η ιστορία, υποβάλλοντας ταυτόχρονα και μια επιπλέον ψυχολογική διάσταση στο θεατή. Τα συγκεκριμένα πλάνα, πάντως, είναι στην πραγματικότητα ψηφιακά επεξεργασμένες εναέριες φωτογραφίες του Έκτορ Γκαρίδο, ο οποίος δουλεύει για το Εθνικό Επιστημονικό Ερευνητικό Κέντρο.
Το «Μικρό Νησί», όπως κι η προηγούμενη ταινία σας «Grupo 7» (που επίσης εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80), είναι ένα αστυνομικό θρίλερ. Είναι το αγαπημένο σας κινηματογραφικό είδος;
Είμαι λάτρης αυτού του είδους ταινιών και βιβλίων. Είμαι καλύτερος θεατής από σκηνοθέτης πάντως. Πραγματικά μ’ αρέσει πολύ να παρακολουθήσω μια καλή νουάρ ταινία ή να διαβάσω ένα καλογραμμένο αγωνιώδες μυθιστόρημα. Είναι ένα είδος το οποίο περιγράφει χαρακτήρες στα όριά τους και συχνά κρύβει ένα ενδιαφέρον δεύτερο επίπεδο, το οποίο μιλά για συγκρούσεις και αντιθέσεις πολύ μεγαλύτερης κλίμακας.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας με ελληνικούς υπότιτλους
Από το «Chinatown» ως το «Seven», υπάρχουν πολλές κινηματογραφικές αναφορές στην ταινία. Υπάρχει ακόμα και το «True Detective»…
Φαντάζομαι πως έχω επηρεαστεί από όλα τα νουάρ που έχω δει στη ζωή μου και εδώ μπορεί να βρει κανείς συγγραφείς και ταινίες όπως τον Μπολάνο και το «2666», το «Δόλωμα» του Ταβερνιέ, το κορεάτικο «Memories of Murder», το «Chinatown» και το «Άσχημη Μέρα στο Μαύρο Βράχο». Καταλαβαίνω πως βλέποντας το «Μικρό Νησί» πολλοί θεατές και δημοσιογράφοι φέρνουν δικαιολογημένα στο νου τους το «Seven» και το «True Detective». Όσο για το τελευταίο, δεν το είχα ξανακούσει μέχρι που βρισκόμουν στο μοντάζ, όταν ο Ραούλ Αρεβάλο, ο ηθοποιός που υποδύεται τον Πέδρο, μου έστειλε ένα μήνυμα με το τρέιλερ της σειράς, λέγοντας: «Αλμπέρτο, κάποιος αντέγραψε την ιδέα σου και την έκανε σίριαλ». Αυτό το Πάσχα είχα ελεύθερο καιρό και παρακολούθησα τελικά το «True Detective», το οποίο είναι απολαυστικό.
Τα τελευταία 20 χρόνια το ισπανικό σινεμά έχει γνωρίσει μια δημιουργική έξαρση, κερδίζοντας διακρίσεις και αναδεικνύοντας νέα ταλέντα. Πιστεύετε πως αυτή η «χρυσή εποχή» συνεχίζεται;
Αυτή τη στιγμή πιστεύω πως υπάρχει μια πολλά υποσχόμενη γενιά νεαρών και ήδη καταξιωμενων δημιουργών οι οποίοι έχουν αποδεχτεί την ιδέα να ασχοληθούν με το σινεμά των ειδών χωρίς κόμπλεξ, με έναν ελεύθερο και πιο ευρωπαϊκό τρόπο θα έλεγα… Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια «χρυσή εποχή», σίγουρα όμως ζούμε μια πολύ συναρπαστική περίοδο.
Σκηνοθετήσατε ένα ατμοσφαιρικό, υποδειγματικά αφηγημένο θρίλερ. Φαντάζεστε τον εαυτό σας να γυρίζει κάτι ανάλογο στο Χόλιγουντ ή για μια μεγάλη αγγλόφωνη παραγωγή, όπως έχουν ήδη κάνει πολλοί από τους Ευρωπαίους συναδέλφοιυς σας;
Σας ευχαριστώ πολύ για το κοπλιμέντο. Αυτή τη στιγμή προετοιμάζω το επόμενο σχέδιό μου, το οποίο αφορά σε έναν Ισπανό πρώην μυστικό πράκτορα ο οποίος προδίδεται από τους ανωτέρους του. Αποφασίζει να εκδικηθεί και οικειοποιείται τα χρήματα τα οποία ένας διεφθαρμένος υψηλά ιστάμενος κρατικός υπάλληλος είχε αποσπάσει από το εθνικό θησαυροφυλάκιο. Σχεδιάζουμε γυρίσματα στην Μαδρίτη, το Παρίσι, την Σιγκαπούρη, την Μπανγκόκ και την Ελβετία. Παράλληλα, προχωράει η ιδέα μιας τηλεοπτικής σειράς που εξελίσσεται τον 17ο αιώνα, όταν η Σεβίλλη ήταν το κέντρο του κόσμου και ο χρυσός από την Αμερική έφτανε στην Ισπανία μέσω του Γκουανταλκιβίρ. Μια σκοτεινή εποχή, σημαδεμένη από τη βουβωνική πανώλη και το φόβο για τον ερχομό της Αποκάλυψης. Για να είμαι ειλικρινής, μέσα σ’ όλα αυτά είναι δύσκολο για μένα να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. Αλλά ποιος ξέρει…
