Χρονιά των γυναικών, υποτίθεται, η φετινή, αλλά όσες απ’ αυτές δεν φορούσαν τακούνια δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την επίσημη προβολή του «Carol». Στην αρχή υπήρξαν μερικές μόνο καταγγελίες, οι οποίες γρήγορα πολλαπλασιάστηκαν, με το σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ «Amy» Ασίφ Καπάντια, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού, να επιβεβαιώνει το συμβάν. Το θέμα πήρε γρήγορα διαστάσεις, με τους οργανωτές να κατηγορούνται για αντιφεμινιστική συμπεριφορά και εκείνοι, δια στόματος του διευθυντή Τιερί Φρεμό, να αρνούνται κατηγορηματικά το συμβάν. Στη χθεσινοβραδινή προβολή του «Sicario», πάντως, για την οποία ο σκηνοθέτης της Ντενίς Βιλνέβ δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου ότι θα παραστεί με τακούνια, δεν υπήρξαν εμπόδια για όσες φορούσαν επίπεδα παπούτσια και έτσι τα γυναικεία δικαιώματα αποκαταστάθηκαν πάραυτα.
Επί της μεγάλης οθόνης τώρα, η ταινία του Βιλνέβ («Prisoners», «Ο Άνθρωπος Αντίγραφο»), στην οποία η Έμιλι Μπλαντ υποδύεται μια πράκτορα του FBI που γνωρίζει την αθέατη και βρόμικη πλευρά του πολέμου της αμερικανικής κυβέρνησης εναντίον των Μεξικανών βαρόνων των ναρκωτικών, είναι ένα περιπετειώδες θρίλερ που κλείνει το μάτι στα ηθικά και πολιτικά περί μάχης κατά της τρομοκρατίας ερωτήματα. Καλοσκηνοθετημένο και ακόμα πιο καλοφωτογραφημένο (δια φακού Ρότζερ Ντίκινς), καταντά ιδεολογικά διδακτικό και σεναριακά απλοϊκό, κάτι που σε – πολύ πιο art αναλογία – συμβαίνει και στο «Mountains May Depart» του Ζία Ζανγκέ («Αίσθηση Αμαρτίας»). Κοινωνικό δράμα πάνω στη σύγχρονη Κίνα που ξεκινά από ορθογώνιο κάδρο και εξελίσσεται σε επιστημονική φαντασία, η πολυεπίπεδη, αλλά δραματουργικά άναρχη αλληγορία ολοκληρώνεται σαν μια ταινία στιγμών και σκόρπιων συγκινήσεων και όχι ως συμπαγής κινηματογραφική πρόταση.
Ακόμα πιο απογοητευτική αποδείχτηκε η γαλλική συμμετοχή «Μαργκερίτ και Ζιλιέν» της Βαλερί Ντονζελί («Πολεμώντας για τη Νίκη»), ιστορία ενός παθιασμένου και τραγικού έρωτα μεταξύ δυο αδελφών, βασισμένη σε αληθινό περιστατικό του 17ου αιώνα. Μόνο που το σκληρό αυτό ρομαντικό δράμα γίνεται στα χέρια της σκηνοθέτιδας ένα μεταμοντέρνο παραμύθι, που συνδυάζει άτσαλα ρεαλιστικά και φανταστικά στοιχεία, ρούχα εποχής, ελικόπτερα και ροκ τραγούδια (αλλά και Μάνο Χατζιδάκι από το «Χαμόγελο της Τζοκόντα»), κωμωδία, αποστασιοποίηση και κοινωνική καταγγελία.
Η προβολή του συνοδεύτηκε τόσο από χειροκροτήματα όσο και από γιουχαϊτά, αντίθετα από αυτή της «Νεότητας» του Πάολο Σορεντίνο, η οποία ενθουσίασε κριτικούς και, κυρίως, κοινό. Με την εικαστική κομψότητα της βραβευμένης με Όσκαρ «Τέλειας Ομορφιάς» και περισσότερο χιούμορ, ο Ιταλός auteur αναρωτιέται πάνω στα ζητήματα του φθαρτού και του αιώνιου, της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της ανθρώπινης επιθυμίας, του έρωτα, της φιλίας και της ωραιότητας, αφηγούμενος τις ολιγοήμερες διακοπές ενός 80άρη συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας σε ένα πολυτελές ελβετικό θέρετρο. Με έναν απολαυστικό Μάικλ Κέιν και εξαιρετικούς δίπλα του την Ρέιτσελ Βάις ως κόρη του, τον Χάρβεϊ Καϊτέλ, ως βετεράνο Αμερικανό σκηνοθέτη και την Τζέιν Φόντα ως παλιά χολιγουντιανή ντίβα και μούσα του.
