Μπεν-Χουρ

Η σκοτεινών τόνων περιπέτεια προσπαθεί να δώσει μια πιο σύγχρονη (κοινωνικά και πολιτικά) διάσταση στο ιστορικό φόντο, είναι όμως δραματουργικά ισχνότατη, θεαματικά αδιάφορη κι ερμηνευτικά ανεπαρκής, που ως κινηματογραφική προσπάθεια καταντά από κάθε άποψη εντελώς περιττή. Και αυτό χωρίς άμεση σύγκριση με το –λίγο κουρασμένο πλέον– έπος του 1959, το οποίο μπροστά στο μοντέρνο εαυτό του αποπνέει οπτικό μεγαλείο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο καρέ.