Α.Ι.: Τεχνητή Νοημοσύνη

Προσεγγίζοντας ένα σχέδιο του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο Σπίλμπεργκ κάνει μία από τις πιο σκοτεινές ταινίες της καριέρας του. Αρχίζει ως μια παραλλαγή του «Πινόκιο», με τον Ντέιβιντ να θέλει να γίνει ένα αγαπητό παιδί, μόνο που όσο περισσότερο «ανθρώπινος» γίνεται τόσο περισσότερο τρομάζει τους ανθρώπους. Για να ανακαλύψει στο τέλος μιας δαιδαλώδους περιπλάνησης (με μνήμες από τον «Μάγο του Οζ» αλλά και την αρχιτεκτονική του «Blade Runner») ότι δεν είναι μοναδικός, αλλά το πρώτο ομοίωμα σειράς παρόμοιων ρομπότ, κάτι που υπονομεύει την έννοια της αγάπης. Μοναδική διέξοδος για τον Ντέιβιντ είναι λοιπόν να βιώσει την αγάπη ως ένα ουτοπικό όνειρο, κάτι που θα γίνει στο τρίτο, τυπικά κιουμπρικό μέρος της ταινίας. Πολύ καλή η ερμηνεία του Χάλεϊ Τζόελ Όσμεντ, περνά από το αλλόκοτο στο βαθιά παιδικό ή ανθρώπινο, όπως δηλαδή ταιριάζει σε ένα παιδί-ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη και συναισθήματα.