Πιάσε Με Αν Μπορείς

Η ταινία ξεκινά με ευρηματικούς animation τίτλους, που θυμίζουν τις εκπληκτικές δουλειές του Σαούλ Μπέις στις ταινίες του Χίτσκοκ, αλλά έχουν και κάτι από τον «Ροζ Πάνθηρα». Αυτή η σινεφίλ αναφορά, πέρα από το ότι τονίζει κάποια θεματική ομοιότητα (ο Τομ Χανκς είναι σαν τον επιθεωρητή Κλουζό, που χάνει βλακωδώς μέσα από τα χέρια του τον πανούργο Ροζ Πάνθηρα/ΝτιΚάπριο), φανερώνει το κλειδί που βασίζεται όλη η ίντριγκα: τα πάντα λειτουργούν ως μια εικόνα του σινεμά, δηλαδή ως ένα παιχνίδι ειδώλων, προσποίησης και μεταμφίεσης.Ο Σπίλμπεργκ καταγράφει με εντυπωσιακό τρόπο το κλίμα και την ατμόσφαιρα της μεσοαστικής Αμερικής των ’60s, αλλά από αυτήν την εποχή δεν υπάρχει επίτηδες καμιά αναφορά στη χίπικη κουλτούρα, το ροκ, τα ναρκωτικά ή την πολιτική αμφισβήτηση. Περνώντας από τη δεκαετία του ’60 στο συντηρητικό ’70, το παιχνίδι δεν μπορεί να λήξει παρά με το θρίαμβο του κομφορμισμού. Το φινάλε είναι διφορούμενο: η προθυμία του ήρωα στα νέα του καθήκοντα αποτελεί έναν εύσχημο τρόπο να μεταμορφωθεί η αποτυχία του σε χάπι έντ; Ή αντίθετα αποτελεί μια μελαγχολική διαπίστωση ότι στην πραγματιστική Αμερική η υποδούλωση της φαντασίας στην αναγκαιότητα της εργασίας είναι συνθήκη ζωής;