Αναρχία

Δεκαπέντε χρόνια μετά το «Άμλετ 2000», οι Μάικλ Αλμερέιντα και Ίθαν Χοκ επιχειρούν ακόμα μια μοντέρνα σαιξπηρική διασκευή. Εν μέρει ευφάνταστη, η μετεγγραφή του «Κυμβελίνου» καταλήγει όμως ανεξέλεγκτα ειρωνική, γι’ αυτό και υπερβολικά ιλαρή. Ποιητικός, βαθυστόχαστος λόγος και γκανγκστερικό ντεκόρ συγκροτούν ένα πρώτο φιλμικό παράδοξο, το οποίο επιτείνεται από το υπόγειο, μα πάντα παρόν χιούμορ, μια μπερδεμένη ιστορία και πολλές τραβηγμένες από τα μαλλιά συμπτώσεις. Από ένα σημείο και μετά διαχρονικές αλήθειες φαντάζουν σαν παρεΐστικα αστεία και το αντίστροφο, με τον κακομοίρη τον Σαίξπηρ, όχι στα καλύτερά του, χαμένο κάπου στη μετάφραση.