Είναι κάπως σουρεαλιστικό να κοιτάμε πίσω στο 2011, όταν η πρώτη σεζόν του "Black Mirror" έκανε πρεμιέρα στο BBC και η τεχνητή νοημοσύνη φαινόταν ακόμη μακρινή. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, τα AI γράφουν μέιλ, δίνουν συμβουλές και "ζουν" μέσα στις συσκευές μας – τόσο οικεία που δύσκολα μας σοκάρουν. Έτσι, στην έβδομη σεζόν, τα σενάρια δεν επενδύουν τόσο στην εξέλιξη της τεχνολογίας (κοινός γνώμονας είναι η ψηφιακή επεξεργασία της ανθρώπινης συνείδησης), όσο στα συναισθήματα που μας προκαλεί: στη μοναξιά, τον έρωτα, την απληστία, τη ματαιοδοξία. Πάντως, αν κάτι μας απέδειξαν, είναι πως το "Black Mirror" επέστρεψε ανανεωμένο, συγκινητικό και τρομακτικά αληθινό. Στην παρακάτω λίστα βάλαμε τα επεισόδια στη "σωστή" σειρά, ξεκινώντας από τα πιο αγαπημένα μας.
"USS Callister: Into Infinity" (Επ. 06)
Στο σίκουελ ενός εκ των πιο εμβληματικών επεισοδίων του "Black Mirror", οι ψηφιακοί κλώνοι των συνεργατών του Ρόμπερτ Ντέιλι (Τζέσι Πλέμονς) προσπαθούν να επιβιώσουν στον παγκόσμιο ονλάιν server του βιντεοπαιχνιδιού "Infinity". Κύριος εχθρός τους είναι οι παίκτες, από τους οποίους είναι αναγκασμένοι να κλέβουν πόντους, δηλαδή νομίσματα του παιχνιδιού που αντιστοιχούν σε πραγματικά χρήματα και είναι πλέον απαραίτητα για να παραμείνουν οι παίκτες ζωντανοί. Το "USS Callister" είχε ήδη βάλει τα θεμέλια, εξοικειώνοντάς μας με την τεχνολογία και τα βασικά ζητήματα του επεισοδίου: οι κλώνοι βιώνουν τους εαυτούς τους ως πραγματικούς, βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα στο παιχνίδι για πάντα και νιώθουν την ανάγκη να βρουν την ταυτότητά τους μέσα στη νέα πραγματικότητα. Περισσότερο απ’ όλα, το "USS Callister: Into Infinity" είναι το αισιόδοξο φινάλε που χρειαζόμασταν έπειτα από μια σκοτεινή σεζόν.
"Plaything" (Επ. 05)
Δύσκολα καταλαβαίνει κανείς αν ο Κάμερον (Πίτερ Καπάλντι) είναι ένας ψυχολογικά ασταθής άντρας ή ο μεσσίας μιας νέας εποχής. Κατηγορούμενος για ένα φόνο που διαπράχθηκε πριν χρόνια, ο Κάμερον εξηγεί, κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του από τους αστυνομικούς, μια ασυνήθιστη σχέση που οδηγήθηκε σε εμμονή, με μία ψηφιακή μορφή ζωής που ζει μέσα σε ένα ακυκλοφόρητο βιντεοπαιχνίδι – κάτι σαν τα δικά μας Ταμαγκότσι. Το "Plaything" έχει την αίσθηση μιας ιστορίας που τελείωσε νωρίτερα απ’ όσο θα έπρεπε, αλλά είναι τόσο ενδιαφέρουσα που δεν μπορείς παρά να της το συγχωρήσεις.
"Eulogy" (Επ. 04)
Στο πιο συγκινητικό επεισόδιο της σεζόν, ο Φίλιπ (Πολ Τζιαμάτι) καλείται να συνεισφέρει τις αναμνήσεις του στη δημιουργία ενός επικήδειου αφιερώματος προς τιμήν μιας συντρόφου του από το παρελθόν. Έχοντας ξεχάσει πλέον ακόμη και το πρόσωπό της, ο Φίλιπ χρησιμοποιεί φωτογραφίες για να ανασύρει τις μνήμες, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα για πρώτη φορά τα επώδυνα γεγονότα που οδήγησαν τη σχέση τους στο χωρισμό. Στο επεισόδιο αποτυπώνεται με ακρίβεια και τρυφερότητα η αποσπασματική φύση της μνήμης, αλλά και η ευθραυστότητα που χαρακτηρίζει, μερικές φορές, την ανθρώπινη επαφή.
"Common People" (Επ. 01)
Μια συνδρομητική υπηρεσία σώζει την Αμάντα (Ρασίντα Τζόουνς), σύζυγο του Μάικ (Κρις Ο’ Ντάουντ) από το θάνατο, όχι όμως χωρίς προβλήματα. Η start-up που καθιστά δυνατή την επιβίωση της Αμάντα αλλάζει συνεχώς τους όρους της ήδη ακριβής υπηρεσίας που προσφέρει, οδηγώντας το ζευγάρι στα όρια της χρεοκοπίας. Το επεισόδιο σχολιάζει με πικρία την παγίδα της συνδρομητικής κουλτούρας (ένα φαινόμενο που έχει γιγαντωθεί τόσο, που η κατάρρευσή του μοιάζει αναπόφευκτη). Η γνώριμη για τη σειρά ερώτηση επανέρχεται: υπάρχει όριο στην απληστία; Για τον δημιουργό Τσάρλι Μπρούκερ, η απάντηση μάλλον είναι όχι.
"Bête Noire" (Επ. 02)
Όταν μια παλιά της συμμαθήτρια προσλαμβάνεται στο χώρο εργασίας της, η Μαρία (Σιένα Κέλλι) είναι η μόνη που παρατηρεί πως υπάρχει κάτι περίεργο στη συμπεριφορά της. Η τεχνολογία που χρησιμοποιεί η Βέριτι (Ρόζι ΜακΙούεν) δεν αντιμετωπίζεται ποτέ σαν το κεντρικό θέμα του επεισοδίου: η μεγάλη αποκάλυψη είναι, πιστή στο πνεύμα του "Black Mirror", η αλλαγή της αντίληψής μας για τις ηρωίδες μας, μπερδεύοντας τα όρια ανάμεσα στο θύμα και το θύτη. Ωστόσο, η σταδιακή επιδείνωση της ψυχολογίας της πρωταγωνίστριας μοιάζει αταίριαστη με το βεβιασμένο τέλος που μας αφήνει να αναρωτιόμαστε αν αυτό που είδαμε ήταν μια απόδοση δικαιοσύνης ή το αποκορύφωμα της παράνοιας.
"Hotel Reverie" (Επ. 03)
Η συνείδηση της Μπράντι (Ίσα Ρέι) "μεταφέρεται" με τη χρήση ενός μικροτσίπ στο τεχνητά δημιουργημένο σύμπαν μιας παλιάς ταινίας, με σκοπό να γυριστεί ένα remake. Όταν μία βλάβη την εγκλωβίζει εκεί, η Μπράντι και η τεχνητή συμπρωταγωνίστριά της έρχονται κοντά. Θολώνοντας τη γραμμή ανάμεσα στο τεχνητό και το αληθινό, το "Hotel Reverie" μοιάζει με ένα δεύτερο, τρυφερό μεν, λιγότερο εμπνευσμένο δε, "San Junipero".
