Οι Απαράδεκτοι
Με το τέλος του Αυγούστου έρχεται και το τέλος των τηλεοπτικών επαναλήψεων που με συνέπεια εισχωρούν στα σπίτια μας κάθε καλοκαίρι για να μας θυμίσουν κάτι από τα παλιά. Και εμείς με χαρά τούς το επιτρέπουμε. Η επαναληπτική θέαση των καλτ ελληνικών σειρών που καθόρισαν τα 90s και την πρώτη δεκαετία των 00s έχει εξελιχθεί σε μια σύγχρονη παράδοση, ένα εγγυημένο νοσταλγικό τριπ γεμάτο uncensored διαλόγους και θρυλικές ατάκες ("Μαρούσκα, το Εβιάν!"), εθνικές αναφορές και πατριαρχικά στερεότυπα, κιτς ρούχα και αδιανόητα κουρέματα, ελληνικό λαϊκό και ατόφιο χιούμορ.
Ξαναείδαμε το πανέξυπνο "Ρετιρέ" και τους εκπληκτικά "Απαράδεκτους" της Δήμητρας Παπαδοπούλου, τιμήσαμε την πρόσφατα αποβιώσασα Άννα Παναγιωτοπούλου με τις "Τρεις Χάριτες" και το "Ντόλτσε Βίτα" και ξανα-υποκλιθήκαμε φυσικά στα αριστουργήματα των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου "Δύο Ξένοι" και "Οι Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη" - σειρές ταυτόχρονα επαναστατικές και σε σύμπνοια με τον κοινωνικό χτύπο της εποχής, οι οποίες δεν "ξέφυγαν" από τις ελληνικές παθογένειες, όμως τις έφεραν στα μέτρα τους προσφέροντας μια διαχρονικά ψυχαγωγική σάτιρα: της Ελληνίδας μάνας, των πολιτικών κυβερνήσεων, της τηλεοπτικής περσόνας, του νεόπλουτου, του ελληνικού δημοσίου.
Σίγουρα (;) οι εποχές έχουν αλλάξει, όμως η πολιτισμική αξία των τηλεοπτικών αυτών έργων παραμένει (υπενθυμίζουμε πως το "Τι Ψυχή θα Παραδώσεις, Μωρή;" γίνεται ταινία 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του), γεγονός που δεν οφείλεται τόσο στην ανάγκη μας για comfort και την ανεξάντλητη επιθυμία μας να αναβιώνουμε παιδικά ή περασμένα χρόνια όσο στα αμίμητα τηλεοπτικά σενάρια και τις ερμηνείες ηθοποιών που δικαίως ταυτίστηκαν με τους ρόλους στους οποίους δόθηκαν ολόψυχα: η Καίτη Κωνσταντίνου θα είναι για πάντα η διαβολική Σωσώ από τα "Εγκλήματα", ενώ είναι δύσκολο να δει κάποιος τον Άρη Σερβετάλη χωρίς να κάνει εικόνα την κόκκινη μοϊκάνα του Λάζαρου από το "Είσαι το Ταίρι μου".
Έως του χρόνου, λοιπόν. Και καλή μας σεζόν.
