Fleabag
Η σχέση μεταξύ των mainstream μέσων και των γυναικείων αναπαραστάσεων έχει υπάρξει για χρόνια προβληματική (και ακόμα καλά κρατεί), με το Χόλιγουντ των 90s και της πρώτης δεκαετίας του νέου μιλένιουμ να πρωτοστατεί στην διαιώνιση των έμφυλων στερεοτύπων και στην κανονικοποίηση του μύθου περί θηλυκής ομορφιάς. Τα μη ρεαλιστικά αφηγήματα που τροφοδοτούν κατά κόρον τόσο το σινεμά όσο και την τηλεόραση, επιμένουν σε ένα μοντέλο γυναίκας που, από την εμφάνιση ως τον τρόπο ζωής, ενθυλακώνει την "τελειότητα”. Αυτήν την κοινότοπη εικόνα, θηλυκότητες με αψεγάδιαστο παρουσιαστικό και μηδενικά άγχη που κάνουν τα πάντα να μοιάζουν εύκολα, ήρθε να αμφισβητήσει μια σειρά millennial πρωταγωνιστριών, οι οποίες καθόρισαν την αμερικανική τηλεόραση της δεκαετίας του 2010, σηματοδοτώντας μια αναπόφευκτη, ανακουφιστική και αναγκαία αλλαγή προσέγγισης.
Στον απόηχο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με την ενσωμάτωση του ίντερνετ και των social media στην καπιταλιστική και πατριαρχική πραγματικότητα, άρχισε να δίνεται προσοχή σε γυναικείες δημιουργικές φωνές της γνωστής και ως "ατυχης γενιάς”, η οποία πέρασε τη δεκαετία των 20-30 αγκαλιά με την αστάθεια, τις αδιαχείριστα πολλές επιλογές και την ματαίωση, γνωρίζοντας πως δε θα ακολουθούσε (σε κανέναν τομέα ζωής) την ευδοκιμούσα εξέλιξη αυτών που προηγήθηκαν. Έτσι, ήρθαν στο προσκήνιο αφοπλιστικά ωμοί γυναικείοι ρόλοι, συχνά υποδυόμενοι από τις ίδιες τις σεναριογράφους, οι οποίες θέλησαν και τόλμησαν να μεταφέρουν το βίωμα τους -παρά τις μη ελκυστικές πτυχές του- στην τέχνη τους, και συγκεκριμένα στην κωμωδία τους.
Το 2011 κάνει πρεμιέρα το "New Girl” (2011-2018) και "γεννιέται” η Tζέσικα "Τζες” Ντέι, μια ιδιόρρυθμη δασκάλα που αναγκάζεται να ψάξει για σπίτι στο Craigslist, στα άδυτα της διαδικτυακής διαφήμισης, και βρίσκει ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι όπου μένουν τρεις ακόμη άντρες. Στο πλαίσιο της συγκατοίκισης -ή αλλιώς της αναγκαστικής και ενδεχομένως καλοδεχούμενης παράτασης της ενηλικίωσης- η Τζες προσπαθεί να βρει τα πατήματά της, τόσο στον ερωτικό όσο και στον επαγγελματικό τομέα, αρνείται όμως να ακολουθήσει την πεπατημένη. Παραμένει ο μοναδικός εαυτός της. Εξίσου απρόθυμες αλλά αυθεντικές είναι η Άμπι και η Ιλάνα του "Broad City” (2014-2019), σε μια κωμωδία καταστάσεων εμπνευσμένη από τις εμπειρίες της Άμπι Τζέικομπσον και της Ιλάνα Γκλέιζερ στη Νέα Υόρκη, οι οποίες, φίλες στην πραγματική ζωή, γράφουν και πρωταγωνιστούν.
Λίγο νωρίτερα, είχαμε συστηθεί στα "Girls” (2012-2017) και στην Χάνα Χόρβαθ, έναν ρόλο που δημιούργησε και υποδύθηκε η Λένα Ντάναμ. Σε αυτό το αυτοβιογραφικό πρότζεκτ, η Ντάναμ εμβαθύνει με ακόμη μεγαλύτερη διαφάνεια στα ζόρια της millennial εμπειρίας στης μεγαλούπολης. Η Χάνα πιστεύει πως είναι η φωνή της γενιάς της ("ή μια φωνή μίας γενιάς”), θέλει να γίνει συγγραφέας, όμως στηρίζεται οικονομικά στους γονείς της και έχει μια τάση στην αναβλητικότητα. Παράλληλα, παλεύει με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή αλλά και με όλες τις διαπροσωπικές της σχέσεις, κουβαλώντας μια κεκαλυμμένη ανασφάλεια που εκφράζεται με τους πιο άγαρμπους τρόπους. Αυτό είναι και το αίσθημα που κινεί την αφήγηση του επίσης αυτοβιογραφικού "Insecure” (2016-2021) της Ισα Ρέι, ένας αυταπόδεικτος τίτλος που αναφέρεται στην έλλειψη τόσο της σιγουριάς του εαυτού όσο και της ασφάλειας που σχετίζεται με τον κοινωνικο-οικονομικό περίγυρο.
Στο σύνολο των δημιουργών που χρησιμοποιούν τον αυτοσαρκασμό ως μέσο κοινωνικής κριτικής προστίθεται η Ρέιτσελ Μπλουμ με το "Crazy Ex-Girlfriend" (2015-2019), μια πανέξυπνη dramedy με στοιχεία μιούζικαλ που διερευνά τη σχέση μεταξύ θηλυκότητας, αυτοεικόνας, στερεοτύπων και ψυχικής υγείας. Η Μπλουμ, έχοντας η ίδια ιστορικό κατάθλιψης, άγχους και OCD, υποδύεται την Ρεμπέκα Μπαντς, μια "τρελή" -ένας χαρακτηρισμός που απευθύνεται με ευκολία σε θηλυκότητες που υιοθετούν "υπερβολικές" συμπεριφορές- πρώην με αυτοκαταστροφικές τάσεις και διπολική διαταραχή που βυθίζεται στην εμμονή της με έναν πρώην της.
Αντίστοιχης ιδιοσυγκρασίας είναι και η Μίκι Ντομπς του "Love” (2016-2018), μια γυναίκα που προκαλεί την αντιπάθεια του κοινού, μέχρι που ζητά την κατανόησή του. Η Μίκι, φέρεται άσχημα στους καλύτερους και αποζητά την προσοχή των χειρότερων σαμποτάροτας συνεχώς τον εαυτό της, γεγονός που πηγάζει από τον εθισμό της στο σεξ και τον έρωτα. Αντίστοιχα, η Fleabag της ομότιτλης σειράς της Φίμπι Γουόλερ Μπριτζ (2016 & 2019), βιώνοντας ένα βαρύ πένθος, αντιμετωπίζει το σεξ, αν όχι εμμονικά, πάντως καταχρηστικά. Πρόκειται για μια γυναίκα που δεν ξέρει τι να κάνει με την εαυτή της, με τη δουλειά της, με τους γύρω της, και καταλήγει να ζητά "κάποιον να της πει πως να ζει τι ζωή της, από το τί να φοράει μέχρι τους ποιους να αγαπάει, επειδή μέχρι στιγμής, το κάνει με λάθος τρόπο".
Οι πρωταγωνίστριες αυτές είναι γυναίκες που χρειάζονται βοήθεια ακόμα και για τα πιο (φαινομενικά) απλά, σε έναν κόσμο που απαιτεί από εκείνες τα πάντα. Απέχουν τόσο από το αψεγάδιαστο, τακτοποιημένο θηλυκό πατριαρχικό πρότυπο όσο και από τις απαιτήσεις του δυτικού φεμινισμού, μένοντας αιωρούμενες σε έναν ενδιάμεσο χώρο τον οποίο προσπαθούν να οικειοποιηθούν για να υπάρξουν. Για τις δημιουργούς τους, αυτός ο χώρος είναι οι ιστορίες που αφηγούνται - ιστορίες που, σαν τις πρωταγωνίστριές τους, προτιμούν να είναι αυθεντικές και "δύσπεπτες", παρά αρεστές.
