Εάν θεωρήσουμε πως η αμερικανική τηλεόραση διανύει μια παρατεταμένη καλλιτεχνική ακμή τα τελευταία σαράντα χρόνια, με κυρίαρχες τάσεις σε διαφορετικές περιόδους, τη δεκαετία του ‘90 ήταν η εποχή που στη μικρή οθόνη μεσουρανούσε η κωμωδία. Χάρη σε σειρές όπως το "Frasier", το "Larry Sanders Show", το εμβληματικό "Seinfeld" μέχρι τα τα animated "Simpsons" και "King of the Hill", το χιούμορ αποτέλεσε το κατεξοχήν μέσο για την αφηγηματική ανανέωση και εξέλιξη των sitcoms. Τότε, στην καρδιά των ‘90s και σε τέλειο συγχρονισμό με το πνεύμα των καιρών, εμφανίστηκαν στους τηλεοπτικούς δέκτες τα "Φιλαράκια".
Η περιττών συστάσεων σειρά των Μάρτα Κάουφμαν και Ντέιβιντ Κρέιν αποτύπωσε άψογα και συμπυκνωμένα τις πολιτισμικές αναφορές, τα άγχη, τις επιθυμίες και τα απωθημένα της γενιάς που το 1994, όταν έκαναν πρεμιέρα τα "Φιλαράκια", βρισκόταν μια ανάσα πριν τα 30. Όλα αυτά υπό μια πολύ συγκεκριμένη και κάπως ξεπερασμένη σήμερα μικροαστική σκοπιά, εκείνης που στο μεταίχμιο μεταξύ 20ου και 21ου αιώνα έβλεπε ακόμα ως κεντρική αποστολή της ζωής το κυνήγι μιας επιτυχημένης καριέρας, την εύρεση συντρόφου ζωής και τη δημιουργία πυρηνικής οικογένειας. Όσα, δηλαδή, κατάφερε ανέλπιστα ένας από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες της σειράς, εκείνος του Τσάντλερ Μπινγκ, ρόλος με τον οποίο ταυτίστηκε ο Μάθιου Πέρι που πέθανε σε ηλικία 54 ετών.
Μερικά από τα σταθερά αστεία γύρω από το χαρακτήρα του Τσάντλερ αφορούσαν την παντελή άγνοια των φίλων του για το τι δουλειά κάνει ακριβώς (κάτι σχετικό με τη στατιστική) και τις διαδοχικές αποτυχίες των ερωτικών σχέσεών του. Οι τελευταίες, ήταν αδύνατο να τελεσφορήσουν εξαιτίας της αμηχανίας του απέναντι στις εντάσεις -απέφευγε με κάθε τρόπο το διαπληκτισμό- και το μόνιμο φόβο της δέσμευσης, απόρροια του τραυματικού διαζυγίου των γονιών του. Κάπως έτσι, ως μηχανισμό άμυνας αλλά και τόνωσης της αυτοπεποίθησής του, ο Τσάντλερ ανέπτυξε ένα ακαταμάχητο όπλο: το σαρκασμό.
Η ειρωνεία, ο κυνισμός και η αυτοσχεδιαστική πλάκα σε άβολες καταστάσεις αποτέλεσαν τα εργαλεία του Τσάντλερ για να υπογραμμιστεί ο παραλογισμός ορισμένων στιγμών, την ώρα που σε άλλες χρησιμοποιούνταν για να προστεθεί ξεκαρδιστικό χάος. Ήταν τόσο χαρακτηριστικής κοπής το ύφος του, ώστε το θρυλικό Saturday Night Live αφιέρωσε ένα σκετς προς τιμήν του που τιτλοφορήθηκε "Sarcasm 101". Θυμίζουμε δε πως συχνά δε χρειαζόταν καν να ειπωθεί κάτι, αρκούσε μια σπασμωδικά χορευτική κίνηση του Πέρι για να λυθούμε στα γέλια, με τον ηθοποιό να σωματοποιεί το άγχος που απαιτούσε η σκηνή. Έπειτα, το χιούμορ του Τσάντλερ ήταν επιτυχημένο διότι ήταν ανεπιτήδευτο, κάτι που αποδεικνύεται μέσα από τη σχέση του με τον Τζόι (Ματ ΛεΜπλανκ). Μια από κάθε άποψη αρρενωπή φιλία, η οποία βασίζεται στην κοινή παραδοχή πως, ουσιαστικά, οι άντρες όταν είναι μόνοι απολαμβάνουν να συμπεριφέρονται εντελώς ανώριμα. Οι πολυθρόνες σε ανάκλιση στο σαλόνι των Τσάντλερ και Τζόι μετατράπηκαν σε σύμβολο της τέλειας αραγματικής, ενώ το τρίπτυχο "μπύρα-μπάλα-Baywatch" συνόψισε λιτά τα κατά πλειοψηφία στρέιτ ενδιαφέροντα των ‘90s.
Περισσότερο από όλα βέβαια, ο Τσάντλερ κέρδιζε επίπεδα συμπάθειας με το κοινό αφενός διότι έδειχνε να προσπαθεί λιγότερο από όλους να αποδείξει πως είναι κάποιος, αφετέρου γιατί διέθετε ανθρώπινα ελαττώματα που τον "γείωναν". Ο Πέρι κατάφερε να ισορροπήσει στην ερμηνεία του τη μαύρη κωμωδία με το ειλικρινές δράμα, κουβαλώντας και ο ίδιος πολλά προσωπικά βάρη. Όπως έχει ομολογήσει ο ηθοποιός, πάλευε για χρόνια με τις καταχρήσεις, χωρίς να βοηθά ιδιαίτερα το ότι η καριέρα του δε βελτιώθηκε μετά τα "Φιλαράκια". Είναι ενδεικτικό πως ο μοναδικός αξιοσημείωτος ρόλος του την τελευταία εικοσαετία είναι στην κωμωδία "Ο Μαφιόζος της Διπλανής Πόρτας" (Τζόναθαν Λιν, 2000) απέναντι στον Μπρους Γουίλις και η τελευταία κινηματογραφική εμφάνισή του ήταν το 2009 στο "17 Ξανά" (Μπερ Στιρς) με τον Ζακ Έφρον.
Παρόλα αυτά, ο Πέρι πρόλαβε να χαρεί την αναγνώριση της δουλειάς του και το να έχει το δικαίωμα να καυχιέται πως με έναν και μοναδικό ρόλο έγραψε τηλεοπτική ιστορία. Γιατί τον σαρκασμό πολλοί τον προσπάθησαν, όμως όπως ο Τσάντλερ Μπιγνκ κανείς.
