Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ακόμα και σήμερα θα σκεφτούν πως μία εναλλακτική οικογένεια υστερεί σε σχέση με όσα υπόσχεται το πυρηνικό μοντέλο: ασφάλεια, ισορροπία, ευημερία. Το "Rain Dogs” της Κας Κάραγουεϊ έρχεται να τους απαντήσει πως η οικογένεια που κάποιος επιλέγει και ορίζει, δε διαφέρει και πολύ από τους εξ αίματος και εξ αγχιστείας δεσμούς. Μπορεί να είναι εξίσου υγιής – και εξίσου δυσλειτουργική. Τι είδους σχέση μπορούν να χτίσουν δύο άνθρωποι που δεν έχουν στη μνήμη τους καμία τρυφερή συμπεριφορά για να ανατρέξουν και να μιμηθούν; Πόσους λόγους έχουν να εμπιστεύονται το ένστικτό τους και πόσους να το φοβούνται;
Η Κοστέλο (Ντέζι Μέι Κούπερ) μεγαλώνει μόνη την κόρη της, Άιρις (Φλερ Ταστζιάν), η οποία έχει βρει μία πατρική φιγούρα στο πρόσωπο του Σέλμπι (Τζακ Φάρινγκ), φίλου της μητέρας της από το πανεπιστήμιο. Τους δυο τους συνδέει τόσο η κοινή και άμετρη αγάπη τους για την Άιρις, όσο και μία τοξική αλληλοεξάρτηση. Αυτή η σχέση επιτρέπει στα σκοτάδια του καθενός να αναδυθούν, να τροφοδοτηθούν και να μολύνουν τον αέρα γύρω τους, με κίνδυνο να μαραζώσουν όποιον στέκεται κοντά. Ταυτόχρονα, είναι η μοναδική συνθήκη που τους παρέχει το αίσθημα αποδοχής, κατανόησης και αγάπης (ή έστω την ψευδαίσθηση αυτού) που ποτέ δεν παύουν να αναζητούν, σε έναν κόσμο που πάντα θα τους το στερεί.
"Δεν αξίζω να γίνω κάτι;”, ρωτάει η Κοστέλο έναν φίλο της, σαν να του λέει "δεν είμαι τίποτα”. Η Κοστέλο είναι 100 μέρες νηφάλια και φλερτάρει με ένα ποτήρι κρασί. Αδυνατώντας να πληρώσει ενοίκιο, έχει χάσει το σπίτι της. Σαν σύγχρονες νομάδες με φόντο τους γλιστερούς δρόμους του Λονδίνου, προσπαθούν με την Άιρις να σταθούν. Όμως χάνουν συνεχώς την ισορροπία τους. Αφού δοκίμασαν να περάσουν ένα βράδυ στο σπίτι ενός αγνώστου που περίμενε, φυσικά, αντάλλαγμα, κατέληξαν να σπάνε το τζάμι του αυτοκινήτου μιας φίλης της Κοστέλο και να κοιμούνται ανάμεσα στα γυαλιά. Δίνουν ευκαιρία στις προσωρινές κατοικίες μίας χριστιανικής οργάνωσης, και φεύγουν με την Κοστέλο να νιώθει προϊόν προς εκμετάλλευση και να φωνάζει πως "η θρησκεία της εποχής μας είναι ο καπιταλισμός". Η ζωή τους είναι μία καθημερινή μάχη με αλλεπάλληλους κινδύνους στους οποίους εκτίθενται για λόγους οικονομικούς, και άρα ταξικούς.
Σε αυτήν τη μάχη, όπλο της Κοστέλο είναι η φιλοδοξία της να γίνει συγγραφέας, και μάλιστα πετυχημένη. Γιατί τα όνειρα είναι δωρεάν. Όμως ο δρόμος προς την κατάκτησή τους είναι δύσβατος, και η Κοστέλο βρίσκει τον εαυτό της να γράφει στα καμαρίνια του στριπ κλαμπ όπου δουλεύει δίνοντας λάιβ peep show. Η σεξεργασία δε δείχνει να την ζορίζει λόγω αντικειμένου· το πρόβλημά της είναι περισσότερο ένα άθλιο αφεντικό και το γεγονός πως χάνει χρόνο από αυτό που πραγματικά θέλει να κάνει. Καθώς όμως παρατηρούμε τη σχέση που διατηρεί με έναν ηλικιωμένο φίλο της και την ακούμε να αστειεύεται συγκρίνοντας τους βιασμούς της, η αφήγηση εμβαθύνει για να δείξει πως πίσω από την απευαισθητοποίηση της Κοστέλο απέναντι στο σεξ, κρύβεται μία οικογένεια που έχει χρόνια να δει και παιδικά τραύματα που δεν επουλώθηκαν ποτέ.
Ο Σέλμπι είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζει πράγματα για το παρελθόν της Κοστέλο και όντας κι εκείνος τραυματισμένος, περιθωριοποιημένος και αποξενωμένος από την οικογένεια του, την πονάει και την καταλαβαίνει με έναν μοναδικό και αμφιλεγόμενο τρόπο. Παρ’ ότι το κοινωνικό του υπόβαθρο δεν του έχει στερήσει οικονομική άνεση, ο Σέλμπι καλείται να διαχειριστεί τον εθισμό του στον τζόγο, την αυτοκτονία του πατέρα του και μία αυταρχική μητέρα που δεν του προσφέρει τίποτα παρά πρόσβαση στην κληρονομιά του (όταν εκείνη το κρίνει αναγκαίο). Ο Σέλμπι διακατέχεται από μία συσσωρευμένη οργή την οποία εξαπολύει χωρίς να προσανατολίζει, μέχρι που συλλαμβάνεται όταν παραλίγο να σκοτώσει έναν άντρα που απειλούσε την Κοστέλο. Είναι επίσης ένας γκέι άντρας, ικανός να καλύψει την ανάγκη της για ένα είδος συντροφικότητας που δεν επισκιάζεται από σεξουαλικό φόβο. Όμως κάθε έκλαμψη προστατευτικότητας και καθησυχασμού αντικρούεται από εξουσιαστικές και βίαιες συμπεριφορές, οι οποίες είναι για την Κοστέλο το τίμημα που πρέπει να πληρώσει ώστε να συνεχίσει να λαμβάνει διαστρεβλωμένες απομιμήσεις αγάπης, από έναν άνθρωπο που θεωρεί πως "είναι απολύτως φυσιολογικό να μισείς τους ανθρώπους που αγαπάς”.
Η δημιουργός του "Rain Dogs” διασκευάσει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά της "Skint Estate” και πολύ εύστοχα δανείζεται τον τίτλο από το ομώνυμο τραγούδι του Τομ Γουέιτς. Με τόλμη, καταθέτει ένα κράμα ψυχογραφήματος και κοινωνικής κριτικής που θυμίζει τον εκπρόσωπο του είδους στο βρετανικό σινεμά Κεν Λόουτς - και αυτοσαρκάζεται μέσω ενός χαρακτήρα που ειρωνικά παρομοιάζει τη ζωή της πρωταγωνίστριας με ταινία του σκηνοθέτη. Με αυτήν την αναφορά της, η Κάραγουεϊ αναγνωρίζει πως το αφήγημα της ίσως οδηγήσει πολλούς να αναρωτηθούν: πόσο ρεαλιστική μπορεί να είναι μία τόσο μεγάλη δόση τραγικότητας; Και με την αυτοπεποίθηση που της δίνει η βιωματική της εμπειρία τούς απαντά πως για τους μόνους ανθρώπους, η δυστυχία διαιωνίζεται πιο εύκολα απ’ ότι αφήνεται. Και πως μόνος τρόπος να της ξεφύγουν είναι να μάθουν από το μηδέν πως μοιάζει η αγάπη, ώστε να την διεκδικήσουν και, εν τέλει, να την σκορπίσουν.
To "Rain Dogs" είναι αποκλειστικά διαθέσιμο από το HBO στη Vodafone TV.
