Tο αν η ερμηνευτική μανιέρα που υιοθετούν οι κωμικοί συνήθως ηθοποιοί αποτελεί έξυπνη κίνηση ή έλλειψη υποκριτικής φιλοδοξίας, είναι σίγουρα μεγάλη κουβέντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σε αυτήν την κατηγορία αποτελεί ο Ράιαν Ρέινολντς. Στη νέα του ταινία στο Netflix, o 45χρονος Καναδός ηθοποιός πρωταγωνιστεί ως "αποστάτης" πιλότος που από το 2050 προσγειώνεται στο 2022 και συναντά τον 12χρονο εαυτό του. Το πώς ακριβώς καταφέρνει να ταξιδέψει στο χρόνο αλλά και τον ακριβή λόγο που το κάνει αυτό δεν χρειάζεται να το πολυψάξουμε – άλλωστε, δεν το κάνει ούτε η ίδια η ταινία.
Το "Adam Project" του σκηνοθέτη Σον Λέβι χαρακτηρίζεται ως sci-fi περιπέτεια με μοιρασμένα στοιχεία κωμωδίας και οικογενειακού δράματος. Με λίγα λόγια, μοιάζει να μην ενδιαφέρεται τόσο για την ταυτότητά του, ούτε για να συμπληρώσει όλα τα κουτάκια που συντελούν σε μια πραγματικά καλή ταινία. Κάπως έτσι λειτουργεί και ο πρωταγωνιστής του, Ράιαν Ρέινολντς, που έχει βρει το ρόλο που του ταιριάζει, αφήνοντας στην άκρη (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) τους πειραματισμούς με άλλα είδη. Προφανώς το ευχαριστιέται και με το παραπάνω, με το αποτέλεσμα να ικανοποιεί παράλληλα και όσους ψάχνουν απλοϊκό, ψυχαγωγικό σινεμά.
Στο "Adam Project", λοιπόν, ο ατακαδόρος Ράιν Ρέινολντς του "Deadpool", του "Red Notice" και του "Free Guy" (το οποίο σκηνοθετεί επίσης ο Σον Λέβι) σολάρει ερμηνευτικά με τον γνωστό του καταιγιστικό ρυθμό και μάλιστα… επί δύο, με τον αφοσιωμένο στο ρόλο πιτσιρικά Γουόκερ Σκόμπελ, που υποδύεται τον νεαρό εαυτό του, να ακολουθεί κατά πόδας (αξίζει να σημειωθεί ότι ο άπειρος Σκόμπελ εντυπωσίασε στην οντισιόν του, καθώς είχε αποστηθίσει όλους τους διαλόγους του "Deadpool").
Οι δύο Άνταμ θα πρέπει να συνεργαστούν για να σώσουν το μέλλον, να εντοπίσουν τη σύζυγο του ενήλικου Άνταμ, αλλά και να συμφιλιωθούν με το τραύμα που τους άφησε ο πρόωρος χαμός του πατέρα τους (Μαρκ Ράφαλο), ενός επιστήμονα του οποίου η ιδιοφυΐα μπορεί να είναι το κλειδί για να ξετυλιχθεί το χάος που θα έρθει, καθώς και να το προκαλέσει άθελά του. Μπερδεμένο, το ξέρουμε και το ξέρουν, αλλά, όπως είπαμε και νωρίτερα, τα σκηνοθετικά πώς και τα σεναριακά γιατί δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία.
Με προφανείς αναφορές στο σινεμά του Στίβεν Σπίλμπεργκ ("Ε.Τ. Ο Εξωγήινος") και του Ρόμπερτ Ζεμέκις ("Επιστροφή στο Μέλλον") και με αξιοπρεπέστατα γραφικά στη διάθεσή του, ο Λέβι φτιάχνει μια τίμια (και kids-friendly) παραγωγή που παρακολουθείται ευχάριστα, πιο πολύ επειδή καταφέρνει να σου περάσει το φαν στο οποίο είναι πάντα σκηνοθετικά πιστός, αφήνοντας (σίγουρα όχι ηθελημένα) λίγο πίσω την πλοκή και τη λογική συνέπεια στην αφήγησή του. Τι κι αν βάζει τους "κακούς" που έρχονται από το μέλλον να εκρήγνυνται σε πίξελ όταν σκοτώνονται… Ενοχλεί κανέναν; Τα σαρωτικά views της ταινίας απαντούν "όχι".
