Πριν από μερικές μέρες ήρθε ένα δελτίο Τύπου για το «Star Academy» του E TV (απ’ αυτή την Πέμπτη 16/3 στις 21:00), το οποίο έδινε το «λόγο στους αριθμούς»: 60 κάμερες τελευταίας τεχνολογίας, 21 χιλιόμετρα καλωδίωσης, υπερπολυτελές οίκημα 600 τ.μ. όπου θα στεγάζεται η –υπό τη διεύθυνση της Κατερίνας Γκαγκάκη– ακαδημία και το σπίτι όπου θα διαμένουν και θα εκπαιδεύονται εντατικά (καθημερινά, επί 4 μήνες) οι 16 σπουδαστές είναι μερικά από τα στατιστικά στοιχεία ενός talent show με την Άννα Βίσση, τον Νίκο Καρβέλα και τον Πέτρο Κωστόπουλο στην κριτική επιτροπή. Το δελτίο επιμένει ότι αυτή θα είναι η «πρώτη τηλεοπτική μουσική ακαδημία στην Ελλάδα», αλλά με πισίνα 150 τ.μ., παρακολούθηση των σπουδαστών με κάμερα 23 ώρες καθημερινά και φήμες περί παρουσιαστών-έκπληξη το ριάλιτι θα δυσκολευτεί να αποτινάξει τις αναμνήσεις του «Fame Story». Το «Star Academy», αλλά και η συνολική εικόνα της ιδιωτικής τηλεόρασης μας δείχνει ότι λίγα έχουν αλλάξει από το 1990 και το 2000.
Το «Survivor» καταλαμβάνει το 1/14 του εβδομαδιαίου προγράμματος του ΣΚΑΪ και το βλέπει τόσος πολύς κόσμος ώστε αν δεν συμπεριλαμβάνεσαι σ’ αυτούς αισθάνεσαι κάπως περίεργα – άσε που πρέπει να απολογείσαι επειδή ο Γιάννης Σπαλιάρας είναι το τελευταίο πράγμα με το οποίο θα ήθελες να ασχοληθείς έστω και για πλάκα. Το «Shopping Star» (που είναι για τη μόδα ό,τι το «Κάτι ψήνεται» για τη μαγειρική) αποτελεί το νέο cult κι έχει πιάσει στα δίχτυα του ακόμη και υπεράνω πάσης υποψίας νέους ανθρώπους. Κι ετοιμάζεται (μάλλον για την επόμενη σεζόν) το ριάλιτι «I’m a Celebrity... Get Me Out of Here!», όπου β΄ κατηγορίας celebrities παρατείνουν την ημερομηνία λήξης της αναγνωρισιμότητάς τους ζώντας στη ζούγκλα. Γιατί, λοιπόν, το 2017 έχουμε σχεδόν μόνο αυτή την τηλεόραση; Μήπως επειδή όσοι τη φτιάχνουν μεγάλωσαν με την ίδια ακριβώς τηλεόραση το 1990 και το 2000; Μήπως επειδή την απενοχοποιούν εκ νέου τα social media; Ή μήπως επειδή η ελληνική TV είναι τόσο απαξιωμένη ώστε δεν της επιτρέπουμε να ωριμάσει λιγάκι;