Οι άνθρωποι που δουλεύουν στην αμερικανική τηλεόραση και κινηματογράφο, οι οποίοι πρόσκεινται παραδοσιακά στο liberal στρατόπεδο, ακόμη δεν μπορούν να έρθουν στα συγκαλά τους με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των Η.Π.Α.
Η καταιγιστική ομιλία της Μέριλ Στριπ στην απονομή των φετινών Χρυσών Σφαιρών ήταν χαρακτηριστική για το αίσθημα «σοκ και δέους» που διέπει την αμερικανική ιντελιγκέντσια. Αυτό που δεν έχει καταλάβει, όμως, η καλλιτεχνική ελίτ της Υπερδύναμης είναι ότι τα media είναι προνομιακό πεδίο για την δεξιόστροφη τραμπική δημαγωγία και λαϊκισμό. Η παρακίνηση του νέου Προέδρου στους οπαδούς του να «απαντήσουν όπως πρέπει στο φιλελεύθερο Χόλιγουντ» μετά την τοποθέτηση της Στριπ ήταν μόνο η αρχή.
Με ένα tweet, ο Τραμπ σχολίασε την εκπομπή «Saturday Night Live» και τον Άλεκ Μπόλντγουιν που τον σατίρισε βιτριολικά ως «κακή τηλεόραση». Δεν ξέρω από πότε ένας Αμερικανός Πρόεδρος εκτελεί χρέη τηλεκριτικού… Αυτό που ξέρω είναι ότι η κοινωνία των Η.Π.Α. την επόμενη τετραετία θα πολωθεί ακόμη περισσότερο, με τον Τραμπ να χώνει την μύτη του παντού, με κάθε μιντιακή ευκαιρία, ηγούμενος της υπερσυντηρητικής αντεπίθεσης απέναντι σε κάθε κριτική. Αυτό τι σημαίνει, όμως, για την ακμαία αμερικανική τηλεόραση; Η επέλαση της καλωδιακής tv και των streaming καναλιών έδωσε ένα νέο ποιοτικότερο, ενήλικο και πολιτικά τολμηρό περιεχόμενο.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον ομπαμικό φιλελευθερισμό που σάρωσε την Αμερική τα προηγούμενα χρόνια, είδαμε στην οθόνη σειρές που έσπασαν τα ταμπού, σαν το έγκλειστο «Orange is the new Black» και το trans δράμα «Transparent».
Σαν να μην έφτανε αυτό, μέσα στο 2017, ξεκινούν το πολιτικά αιχμηρό «Superior Donuts», συνεχίζεται το αντιρατσιστικό «American Crime» και κάνει ντεμπούτο η μίνι-σειρά «When We Rise» που μας μεταφέρει στην απαρχή του LGBT ακτιβισμού, τα επεισόδια των οποίων σίγουρα θα δοκιμάσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά των οπαδών του Τραμπ.
Για να δούμε πώς η ταραγμένη κοινωνική περίοδος θα αποκρυσταλλωθεί στην οθόνη… Θα θριαμβεύσουν οι νέοι μηχανισμοί της social media λογοκρισίας ή πλέον ο φιλελεύθερος αέρας που έχει κυριεύσει το niche market της αμερικανικής τηλεόρασης έχει πλέον εδραιωθεί; Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί παρά να απαντηθεί στις οθόνες.
