Για την «ιστορία» της ιδιωτικής τηλεόρασης από το 1989 μέχρι σήμερα έγινε πολλή κουβέντα το χρόνο που μας πέρασε – και θα συνεχίσει να γίνεται, μια και το ΕΣΡ ακόμη δεν έχει πιάσει ουσιαστική δουλειά. Μέσα σε αυτήν την περίοδο αναλογιστήκαμε πολλές φορές ποιο είναι το ποιοτικό αποτύπωμα της ιδιωτικής τηλεόρασης και η αβίαστη απάντηση είναι ασήμαντο. Πέρα από κάποια δυνατά σίριαλ, κυρίως κωμωδίες, δεν έχουμε να θυμηθούμε δουλειές ελληνικής παραγωγής που... έγραψαν ιστορία. Το εύκολο θέαμα ήταν η πιο αγαπημένη συνταγή.
Ανάμεσα στις ελάχιστες καλές στιγμές, ωστόσο, θα πρέπει να περιλάβουμε τη φετινή σειρά του ALPHA «Η λέξη που δε λες», η οποία καθηλώνει όχι μόνο με το θέμα αλλά και με τη συνολική εικόνα της. Ο σκηνοθέτης του «Νησιού» Θωμάς Παπαδουλάκης υπογράφει άλλη μία εκπληκτική δουλειά με ηθοποιούς όπως ο Δημήτρης Καταλειφός (συγκλονιστικός!), η Μαρία Πρωτόπαπα, ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο Μάξιμος Μουμούρης, οι οποίοι αποδεικνύουν ότι και στην τηλεόραση έχουν θέση οι δυνατές ερμηνείες.
Η «Λέξη που δεν λες», μια ιστορία για τον αυτισμό και το πώς αυτός βιώνεται στο ευρύτερο πλαίσιο μιας οικογένειας και μιας μικρής κοινωνίας, καταφέρνει να πει περισσότερα από όσα δεκάδες εκπομπές ειδικού περιεχομένου μαζί. Αποδεικνύει έτσι πως η τηλεόραση, όταν θέλει, μπορεί να κάνει παρέμβαση επί της ουσίας.
