Up: Να σου μιλάνε βρόμικα και να θέλεις κι άλλο! Το «Μίλα μου βρώμικα» (φωτο) είναι ακόμα καλύτερο από τα «Υπέροχα πλάσματα», περισσότερο δεμένο και μυθοπλαστικά υποσχόμενο, γιατί κάπου το πηγαίνει κι έχει χαρακτήρες λίγο πριν τα όρια της καρικατούρας. Έχει επίσης φοβερή μουσική, παιχνιδιάρικα εφέ, πλακατζίδικες και οικείες αναφορές, slapstick ρυθμούς, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι εκεί μέσα αναγνωρίζουμε κάτι από τις παρέες μας. Με τόσο sing along από το καστ, απορώ που δεν βρέθηκε ακόμη κανείς να την πει στη Μυρτώ Κοντοβά ότι και καλά αντέγραψε το επεισόδιο-μιούζικαλ της σειράς «Scrubs» (όπως ο Παπακαλιάτης που τ’ ακούει πανταχόθεν). Down: Γιατί ντε και καλά κάποιοι πρέπει να επανέρχονται στην τηλεόραση όταν δεν έχουν κάτι να πουν; Τις εμμονές του Χάρη Ρώμα τις γνωρίζουμε και τις αντιμετωπίζουμε ως cult στην αέναη μεσημεριανή επανάληψη του «Κωνσταντίνου και Ελένης». Στο «Doctor Ρούλης» έχουμε ξανά μανά διάφορα συγχυτικά ταξικά στερεότυπα, όπως του υστερικού, μυγιάγγιχτου μεγαλοαστού που ξεπέφτει από τη θέση του (με μυστάκιον αλά «Επαναστάτης ποπολάρος»), και μια πινακοθήκη χαρακτήρων που κοπιάρει άγαρμπα από τον Γκιωνάκη στα «Κίτρινα γάντια» μέχρι την Ντάλια της Καρύδη. Με το εύρημα –μαντέψτε– ενός χαρακτήρα που δολοφονεί τα γαλλικά τώρα πια που ξεμείναμε από ελληνικές παρωνυμίες.
