Ατμοσφαιρικό, ονειρικό και σέξι ερωτικό δράμα, το οποίο περιπλέκεται άσκοπα. Επαναλαμβάνει μοτίβα και αφηγηματικά τρικ, για να εγκλωβιστεί τελικά σε μια αυτάρεσκη εγκεφαλική σινε-κατασκευή.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΕικόνες μεθυστικού φολκλόρ συνοδεύουν μια πληθωρική, οπτικά σαγηνευτική προσαρμογή του "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" στα καλούπια του λαϊκού μύθου.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΤολμηρό σκηνοθετικό πείραμα που εντυπωσιάζει (η ταινία είναι γυρισμένη σε ένα και μόνο πλάνο), χωρίς όμως να συνοδεύεται από το ανάλογο ουσιαστικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΒωβό κοινωνικό δράμα, σκηνοθετημένο με πρωτοποριακή εκφραστικότητα από το δημιουργό του "Νοσφεράτου". Οξύ και διεισδυτικό, με ένα ανατρεπτικά ειρωνικό φινάλε.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΖεν ενατένιση, με ραπ υπόκρουση, του ύφους και των θεματικών της γκανγκστερικής ταινίας από έναν μελαγχολικό, βαθιά ανθρώπινο και πάντα χιουμορίστα Τζάρμους.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΕκτός από το βασικό, πολυπολιτισμικό σεναριακό εύρημα, πρόκειται για μια λαϊκή κωμωδία παλιάς κοπής με μερικές αστείες ατάκες. Προβλέψιμη, απλοϊκή και γραφική, γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΈνα απολαυστικό ποτ-πουρί σινεφιλικών αναφορών, από τις ταινίες απόδρασης μέχρι το γουέστερν, πλαισιώνει αισθητικά μια ιδιοσυγκρασιακή κωμωδία αντισυμβατικών χαρακτήρων.
ΓΡΑΦΕΙ: ΓΙΑΝΝΗς ΚΑΝΤΕΑ-ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟςΈνα από τα διαχρονικά αριστουργήματα του ποιητικού σινεμά, το οποίο δημιουργεί ένα μεθυστικών αισθήσεων και συναρπαστικών συναισθημάτων κόσμο (ο αρμένικος πολιτισμός) χάρη στη δύναμη της καθαρής εικόνας.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΜε κάδρα που παραπέμπουν σε πίνακες της φλαμανδικής και της ολλανδικής σχολής, ο Μαγιέφσκι στήνει μια οπτικά μεγαλοπρεπή αλληγορία πάνω στην τέχνη, την αληθινή ζωή και την ανθρώπινη μισαλλοδοξία.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΔοκιμιακό γκονταρικό δράμα, το οποίο διερωτάται ευρηματικά πάνω στην έννοια της πίστης σε μια κυνική εποχή παραίτησης και αμοραλισμού.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗςΕννιά Όσκαρ για ένα ιστορικό υπερθέαμα, το οποίο στοχάζεται μεγαλοπρεπώς πάνω στη σχέση ατομικού και συλλογικού, αλλά και στη διαβρωτική γοητεία της απόλυτης εξουσίας.
ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟς ΜΗΤΣΗς